Κυριακή του Πάσχα: Η Αγάπη
Η σχέση με την εκκλησία για τους περισσότερους Χριστιανούς τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο, λίγο μετά την Ανάσταση. Την Κυριακή αναλαμβάνουν δράση οι σούβλες, το γλέντι στην ύπαιθρο, ο άφθονος οίνος και η χαρούμενη μουσική. Λίγοι, ελάχιστοι γνωρίζουν ότι το έθιμο του πασχαλινού αρνιού και του γλεντιού ήταν άμεσα συνυφασμένο με την εκκλησία, μάλιστα επί αιώνες τα γλέντια στα χωριά γίνονταν στον περίβολο του ναού και όλοι οι Χριστιανοί αγκαλιάζονταν και φιλιούνταν σταυρωτά μεταξύ τους.
Η λειτουργία αυτή ονομάζεται «της αγάπης». Διότι εκείνη τη στιγμή, της υλικής αφθονίας, η ματιά πρέπει να πέσει και σε όσους δεν έχουν και στερούνται. Όπως ο Ιησούς Χριστός δεν έκανε διακρίσεις μεταξύ των πιστών του σε πλούσιους και φτωχούς, έτσι και ο χριστιανισμός δεν έπρεπε να έχει στεγανά μεταξύ αυτών που καλοπερνούν και αυτών που δεν έχουν τα χρειαζούμενα, ειδικά τη στιγμή της υπέρτατης κορύφωσης της χαράς, της γιορτής για την Ανάσταση του Χριστού.
Οι αγάπες ήταν κοινές συνεστιάσεις που τελούνταν στις χριστιανικές κοινότητες από τον 1ο αιώνα μ.Χ. Στην αρχή τελούνταν μαζί με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, αργότερα αποχωρίστηκαν λόγω καταχρήσεων που γίνονταν στα δείπνα, τα οποία ουδεμία σχέση είχαν με την χριστιανική εγκράτεια.
Η αγάπη μας προτρέπει να ασχοληθούμε μόνο με το δικό μας γλέντι και το αρνί μας, δηλαδή με το πώς θα περάσουμε καλά μόνο εμείς, αλλά να προσέξουμε και τι γίνεται γύρω μας. Να βοηθήσουμε με τον τρόπο που μπορούμε αυτούς που έχουν περισσότερη ανάγκη, και να το θυμόμαστε όλες αυτές τις στιγμές που εμείς διασκεδάζουμε και άλλοι κακοπερνούν.
Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας της αγάπης το ευαγγέλιο σε ορισμένα μέρη της Ελλάδας διαβάζεται σε όλες τις γλώσσες όπου υπάρχουν ορθόδοξα πατριαρχεία και αυτοκέφαλες εκκλησίες, δηλαδή στα ελληνικά, τα λατινικά, τα ρουμάνικα, αγγλικά, τα ρωσικά (σλαβονικά), τα γαλλικά και τα αραβικά.
