Κατανοώντας επιτέλους τον Θυμό
Ένα από τα ανθρώπινα συναισθήματα είναι και ο θυμός. Απόλυτα φυσιολογικό ως συναίσθημα μα από την άλλη μεριά πολύπλοκο, με πολλές παραμέτρους και κυρίως καθόλου απλό στη διαχείρισή του. Αυτό αποδεικνύεται και με τη σοφή φράση του Αριστοτέλη ο οποίος είπε πως: Ο καθένας μπορεί να θυμώσει-αυτό είναι εύκολο. Αλλά το να θυμώσει κανείς με το σωστό άτομο, στο σωστό βαθμό και στη σωστή στιγμή, για τη σωστή αιτία και με το σωστό τρόπο-αυτό δεν είναι εύκολο. Και δυστυχώς δεν συνάδουν πάντα αυτά στον όποιο θυμό μας.
Το πρώτο βήμα είναι να αναγνωρίσουμε ότι αυτό που αισθανόμαστε είναι θυμός κι όχι κάτι άλλο. Κι αφού γίνει αυτή η αναγνώριση πρέπει να το πάμε κι ένα βήμα πιο πέρα, επειδή ο θυμός συνήθως δεν έρχεται μόνος του αλλά συνοδεύεται και από άλλα συναισθήματα που μας οδήγησαν σε αυτόν. Άρα λοιπόν υπήρξε πρωτογενές συναίσθημα ως αφορμή ή αιτία κι αν δεν εντοπιστεί για να αντιμετωπιστεί και αυτό, δεν θα διαχειριστούμε το θυμό μας ποτέ.
Η λέξη θυμός στα αρχαία σημαίνει ψυχή, κάτι το οποίο μόνο τυχαίο δεν είναι. Όλα αυτά που συντελούνται στον εαυτό μας όντας διακατεχόμενοι από αυτό το συναίσθημα, έχουν άμεση επίδραση στην ψυχή μας αλλά και κατ’ επέκταση στον οργανισμό μας λόγω της σωματοποίησής τους. Ποια λοιπόν μπορεί να είναι τα συναισθήματα ή τα βιώματα τα οποία βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση με την γέννηση του θυμού;
Το αίσθημα του δικαίου παίζει πρωταρχικό ρόλο στο να θυμώσουμε. Αν δηλαδή νιώσουμε να μας αδικούν, να μην αναγνωρίζουν αυτό που είμαστε ή προσφέρουμε και να δεχόμαστε μια συμπεριφορά που κάθε άλλο εκτίμηση θυμίζει. Αν επίσης νιώσουμε ντροπή για κάτι είναι πιθανό να δημιουργήσει θυμό ως αντίδραση το ίδιο δυναμικά όπως και η ζήλια. Η πεποίθηση ότι μας προσβάλλουν, μας εκμεταλλεύονται, μας υποτιμούν ή μας πληγώνουν κιόλας είναι σοβαρές αφορμές για την αφύπνιση θυμού. Επιπροσθέτως αν αισθανθούμε πως δεν έχουμε τον έλεγχο κάποιας κατάστασης ή αν μένουν ανικανοποίητες οι ανάγκες μας, είναι βέβαιο ότι θα έρθει τέτοιο συναίσθημα κάποια στιγμή.
Αυτή η στιγμή τώρα, είναι η στιγμή κατά την οποία σπάνε τα όρια ανοχών μας, τα οποία διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Τα οποία όρια επίσης, είναι καλό να θέτουμε στους άλλους μήπως και αποφύγουμε αυτό το σπάσιμό τους.
Αναφορικά με τη διαχείριση του θυμού, εκτός από την παραδοχή του και την επιβολή ορίων και ανοχών, καλό είναι να τον αφήνουμε να εκδηλωθεί. Αυτό είναι υγεία και όχι η κατάπνιξή του η οποία θα οδηγήσει με ακρίβεια είτε σε μεγαλύτερη έκρηξη κάποιαν ώρα ή σε κατάθλιψη επιβεβαιωμένη. Άλλη συνέπεια καταπίεσης του θυμού είναι το να γίνει παθολογία δημιουργώντας πρόβλημα υγείας αλλά και αλλοίωση της προσωπικότητάς μας αφού ενδέχεται να γίνουμε επιθετικοί, κυνικοί, προσβλητικοί και γενικώς να είμαστε προβληματικοί στις σχέσεις μας με τους άλλους μην μπορώντας καν να επικοινωνήσουμε σωστά.
Ο διάλογος θα βοηθήσει πολύ στο να κατευνάσουμε αυτό το συναίσθημα και η προσπάθεια επίλυσης του θέματος. Αν αυτό δεν καταστεί δυνατό, υπάρχει και μια άλλη λύση να απαλλαγούμε από αυτό το τοξικό στην ουσία αίσθημα: η συγχώρεση. Το να συγχωρήσεις τον άλλον ίσως δεν είναι πάντα εύκολο μα θα σε απελευθερώσει και θα γαληνέψει την ψυχή σου αν το κάνεις.
Τελευταίος τρόπος για να ελέγξουμε τον θυμό μας είναι να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας σε όλα τα θετικά και ευχάριστα που ήδη έχουμε. Μια ούτως ή άλλως υπέροχη στάση ζωής που πραγματικά θα μας βοηθήσει να αντέξουμε και να αντιμετωπίσουμε τα πάντα.
