Η Αγκάθα Κρίστι θεωρείται από πολλούς ως η «βασίλισσα του εγκλήματος», καθώς κανείς άλλος συγγραφέας δεν ξεχώρισε στα αστυνομικά μυθιστορήματα, …
Ηρακλής Πουαρό, ένας δαιμόνιος μετανάστης
Το μεταναστευτικό είναι ένα ζήτημα που απασχολεί έντονα την κοινή γνώμη στις μέρες μας αλλά και σε παλαιότερες ιστορικές συγκυρίες, όπως κατά τη διάρκεια του ‘Α Παγκοσμίου Πολέμου. Η μετανάστευση που συνήθως έχει πρόσωπο αποτρόπαιο. Μέσα στη δίνη, λοιπόν, του πολέμου δεν ήταν λίγοι και οι Βέλγοι που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους για να εγκατασταθούν στην Αγγλία, κυρίως, αλλά και σε διάφορες άλλες χώρες φυσικά. Ας σταθούμε για λίγο στην Αγγλία, όμως.
Η Αγγλίδα συγγραφέας που διέψευσε τις προσδοκίες
Στην Αγγλία που την ίδια περίοδο του ‘Α ΠΠ μια κοπέλα αρέσκονταν στο να επινοεί και να γράφει ιστορίες, κάπως ρομαντικές. Ιστορίες ενός όχι και τόσο εύστροφου νου όπως ισχυριζόταν η αδερφή της κοπέλας, λέγοντάς της πως δεν θα μπορούσε ποτέ να γράψει μια καλή αστυνομική, για παράδειγμα. Η κοπέλα μάλλον παράκουσε γιατί έκανε ακριβώς αυτό για το υπόλοιπο της ζωής της. Και πως γίνεται να γράψεις αστυνομικές ιστορίες χωρίς κάποιον ντετέκτιβ να παίζει κεντρικό ρόλο. Γίνεται;
Η «βασίλισσα του εγκλήματος» επινοεί τον μετανάστη ντεντέκτιβ της
Έγινε. Το 1920 εκδόθηκε το πρώτο μυθιστόρημα της Άγκαθα Κρίστι με τίτλο «Η μυστηριώδης υπόθεση στο Στάιλς». Βέβαια, είχε γραφτεί νωρίτερα, περί το 1914 όταν άρχιζε ο πόλεμος και όταν έφτασαν οι πρώτοι Βέλγοι στην Αγγλία, στη χώρα της. Όταν έφτασε κι ένας πρώην Βέλγος αστυνομικός από το τμήμα των Βρυξελλών. «Πιστεύω ότι ένας κόκκος σκόνης θα του είχε προκαλέσει περισσότερο πόνο από ένα τραύμα από σφαίρα» είπε κάποτε ο λοχαγός Χέιστινγκς χαριτολογώντας για τον φίλο και συνάδελφό του, Ηρακλή Πουαρό.
Ένας αστεία ιδιότροπος άνθρωπος
Κατανάλωνε ώρες και ποσότητες κεριού ώστε το μουστάκι του να δείχνει πάντα άψογο και καλαίσθητο. Είχε πράσινα μάτια, μαλλιά πάντα σκούρα καθώς τα έβαφε και τα λουστρινένια παπούτσια του έμοιαζαν με καθρέφτες που αν τυχόν και λερωνόντουσαν έφερναν αγανάκτηση στον ντεντέκτιβ και γέλιο στον αναγνώστη. Αυτό ακριβώς ήταν ο Πουαρό. Ένας αστεία ιδιότροπος άνθρωπος με αυτόνομα φαιά κύτταρα και ιδιοφυές βλέμμα. Κύτταρα που του ψιθύριζαν πάντα ποιος είναι ο δολοφόνος.
Εμείς ή αυτός θα λύσει πρώτος το μυστήριο;
Έλυσε πάνω από 30 υποθέσεις- τουλάχιστον τόσες έχουμε διαβάσει. Προς τιμήν του έχει στηθεί άγαλμα στο Βέλγιο κι αυτό έγινε μετά τον θάνατο του. Όταν ακόμα και οι New York Times έγραψαν μια νεκρολογία αναρτημένη στο πρωτοσέλιδο τους. Όταν η Κρίστι αποκάλυψε πως δεν της άρεσε σαν χαρακτήρας, τον έβρισκε ενοχλητικό και πως ήθελε να τον σκοτώσει κάτι δεκαετίες νωρίτερα, κοντά στο 1940. Υπήρχε όμως ένας καλός λόγος που παρέμεινε κοντά μας για αρκετά χρόνια κι αυτός ήταν η συντροφιά που μας κρατούσε με τις αστείες ιδιοτροπίες του και η εγρήγορση που πρόσφερε στον δικό μας νου στην προσπάθεια μας να βρούμε πρώτοι τον ένοχο, πριν από αυτόν.
Όσο για τον ίδιο, ένας καλός λόγος για να τον δει κάποιος ευτυχισμένο θα ήταν οι κότες να κάνουν τετράγωνα αυγά. Έτσι, τουλάχιστον, τον πειράζει ο λοχαγός Χέιστινγκς στην περιπέτεια του «The ABC murders”. Δεν υπάρχουν ανεπίλυτα μυστήρια, υπάρχει ο Πουαρό. Ένας δαιμόνιος μετανάστης.
