“Ιφιγένεια Εν Όρεμ”
Το 2008 ήταν η πρώτη φορά που «ανέβηκε» η Ιφιγένεια Εν Όρεμ. Κατόπιν, ταξίδεψε σε διάφορα Φεστιβάλ ανά την Ευρώπη, όπως στο Παρίσι, το Λονδίνο, ακόμη και στη Δαμασκό! Το Αθηναϊκό κοινό έχει την ευκαιρία να απολαύσει και πάλι από κοντά τον συγκλονιστικό μονόλογο του Neil Labute. Οι παραστάσεις θα διαρκέσουν ως την Κυριακή(10/6), καθημερινά στις 21:30, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Η εμπειρία του Ανδρέα Αρααούζου και του σκηνοθέτη Ανδρέα Χριστοδουλίδη, όσον αφορά τον Labute, δε σταματά στην Ιφιγένεια: «Στην Κύπρο, έχουμε επίσης παρουσιάσει με την ομάδα μου, την ALPHA SQUARE, και τον σκηνοθέτη Ανδρέα Χριστοδουλίδη και το Μήδεια «Επανερχόμενη» (Redux)».
«Ήθελα πάρα πολύ να έρθει αυτό το έργο στην Αθήνα, καταρχήν λόγω της αδελφικής σχέσης Κύπρου-Αθήνας, αλλά και για το ότι είναι αυτός ο πολύ όμορφος παραλληλισμός του αρχαίου μύθου με μια σύγχρονη τραγωδία, που ήθελα να παρουσιάσω εδώ στην Αθήνα. Απόψε ήταν η πρώτη μέρα, έχουμε άλλες τέσσερις παραστάσεις και ελπίζω ότι θα πάμε καλά» αναφέρει ο Αβδρέας Αραούζος στο flowmagazine.gr
Ένας άνδρας συνομιλεί με ένα άλλο «αόρατο» πρόσωπο, σε ένα ημιφωτισμένο δωμάτιο ξενοδοχείου. Ένας άγνωστος, που μοιάζει να είναι έτοιμος να ακούσει την κάθε τρελή, καθημερινή ιστορία-τραγωδία. «Ο άνδρας στο ξενοδοχείο», νιώθει αμήχανα, θέλει σε κάποιον να τα πει. Μιλάει για τη δουλειά, τον συναρπαστικό κόσμο των επιχειρήσεων, μοιάζει να «ερεθίζεται», νιώθει πως η ζωή του έχει νόημα, υπόληψη.
Κατόπιν οι τόνοι κατεβαίνουν, «Εγώ και η Ντεμπ, η γυναίκα μου, είχαμε μια κόρη, την Έμμα. Πριν έναν χρόνο την χάσαμε. Ήταν πέντε μηνών.» Ο άνδρας περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο «πέθανε» η κόρη του. Ήταν, λέει, βράδυ, η Ντεμπ είχε βγει έξω, ήταν μόνος στο σπίτι με τη μικρή, εκείνος αποκοιμήθηκε, ύστερα την είδε τυλιγμένη στη κουβέρτα, παγωμένη, ο θάνατος την είχε πάρει απ’ τη μικρή και ήσυχη ζωούλα της… Έτσι απλά. Ωστόσο, υπάρχουν αμφιβολίες ως προς τις συνθήκες θανάτου..
«Μολοταύτα προχωρήσαμε, ναι, τι να κάναμε; Η ζωή προχωρά, το ίδιο κιόλας βράδυ κάναμε έρωτα, και εννιά μήνες μετά ήρθε στον κόσμο ο γιος μας..». Ο Ανδρέας Αραούζος αναφέρει, μεταξύ άλλων, για τον ήρωα του «Ο άνθρωπος που υποδύομαι είναι ένα σύγχρονος κι ασήμαντος Αγαμέμνονας. Θεωρώ ότι ο συγγραφέας με ένα σκοτεινό τρόπο, μας δείχνει την κτηνωδία που ίσως κρύβεται μέσα στον σύγχρονο άνθρωπο».
Η σκηνοθεσία σκοτεινή, λιτή, λιγοστά φώτα. Αφήνεται να παρασυρθεί απ’ την δυναμικότητα του κειμένου και της ιστορίας. Στο επίκεντρο είναι ο άνδρας που εξομολογείται, ένας Ανδρέας Αραούζος που μιλά στην Αγγλική, μεταδίδοντάς σου την αυθεντικότητα του κειμένου. Ωστόσο, από πίσω περνούν Ελληνικοί υπέρτιτλοι, στους οποίους τη μετάφραση έχει επιμεληθεί ο ίδιος ο ηθοποιός.
Για 45 λεπτά ο άνδρας λύνεται. Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε που βρίσκεται ανάμεσά μας. Ένας άνθρωπος που σκύβει το κεφάλι, πορεύεται σε έναν επίπλαστο κόσμο, γεμάτο μικρότητα και μικροψυχία. Τέτοιους βρίσκουμε παντού. Μπορεί να είναι ο τύπος στο μετρό που κάθεται πλάι μας, κρατώντας τον χαρτοφύλακά του, επίσης μπορεί να είναι ο πατέρας που κουνά το παιδάκι του στη κούνια και μιλά στο κινητό για την «καινούργια επενδυτική ευκαιρία, που δε πρέπει να χάσουμε..»
Σαν επίλογο, αξίζει να αναφέρουμε μια ατάκα του Labute για το συγκεκριμένο έργο «η κτηνωδία είναι το νέο μαύρο..». Την αναφέρει ουσιαστικά σαν μια μόδα των καιρών μας. «Με έναν σαρκαστικό τρόπο αυτό πιθανότατα ισχύει.» αναφέρει ο Ανδρέας Αραούζος.
