Οι παραστάσεις του έργου «Σμύρνη μου αγαπημένη», που αγαπήθηκε από το κοινό και απέσπασε διθυραμβικά σχόλια από κριτικούς και δημοσιογράφους, …
Η θεατρική παράσταση «Κι από Σμύρνη… Σαλονίκη»
Μια συγκινητική παράσταση από τη Μιμή Ντενίση, που ζωντανεύει την ιστορία μιας μικρασιατικής οικογένειας, η οποία, μετά τον ξεριζωμό της από τη Σμύρνη, προσπαθεί να ξαναστήσει τη ζωή της στη Θεσσαλονίκη.
Σε ένα κατάμεστο θέατρο (εννοείται προ καραντίνας), παρακολούθησα αυτήν την υπέροχη, γεμάτη ιστορία, παράσταση, που διαδραματίζεται σε μια περίοδο δεκαέξι ετών, από το 1924 έως το 1940. Ο αντίκτυπος της Μικρασιάτικης Καταστροφής και ο πόνος που προκάλεσε, η Συνθήκη της Λωζάννης και η ανταλλαγή των πληθυσμών, η ηγετική φυσιογνωμία του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο Εθνικός Διχασμός, η άνοδος του κομμουνισμού και του εθνικισμού, η Δίκη των Έξι… Η ιστορία φτάνει μέχρι και τις απαρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Δεν είχα ξαναδεί παράσταση από τη Μιμή Ντενίση. Με εξέπληξε πολύ, αν και ίσως δεν θα έπρεπε. Η αρχοντιά ήταν διάχυτη σε κάθε κομμάτι της παράστασης. Η ιστορική ακρίβεια, τα σκηνικά και τα κοστούμια στο πνεύμα της εποχής, η ερμηνεία των ηθοποιών και η ζωντανή μουσική επί σκηνής, στα δρώμενα που αφορούσαν την ανώτερη κοινωνική τάξη, έπλασαν από κοινού μία απίστευτα συγκινητική ιστορία.
Παρακολουθούμε την αριστοκρατική οικογένεια Μπαλτατζή, ξεριζωμένη από την Σμύρνη, όπως σχεδόν 2.000.000 Έλληνες, θρηνώντας τους νεκρούς της και προσπαθώντας να ξεκινήσει μια καινούρια ζωή με το τίποτα, να πηγαίνει στη Θεσσαλονίκη, η οποία προσπαθεί να ορθοποδήσει από την καταστροφική φωτιά του 1917 που έκαψε το ένα τρίτο σχεδόν της πόλης. Η Θεσσαλονίκη, φιλοξενούσε πολλές μειονότητες: Εβραίους, μουσουλμάνους, αλλά και Πόντιους, που είχαν μάθει να ζουν μαζί αρμονικά κρατώντας τις δικές τους παραδόσεις.
Χωρίς να χάσουν το κουράγιο τους, διατηρώντας πίστη, αλληλεγγύη και αισιοδοξία, φτιάχνουν νέους δεσμούς με τους ανθρώπους που βρίσκουν στη μητέρα-πατρίδα, ανθρώπους που σε πρώτη ματιά έχουν μεγάλες διαφορές, όμως αυτές παραμερίζονται.
Παράλληλα, παρακολουθούμε την ιστορία κάθε ήρωα, την άνοδο και την πτώση, τους φόβους και την ελπίδα. Δεν υπήρχε κανείς που να μην συγκινηθεί από όλη αυτή την εξιστόρηση της ξενιτιάς, του διωγμού, των αναταραχών, της θλίψης, αλλά και της ελπίδας.
Εντυπωσιάστηκα με την παράσταση αυτή και η μεγάλη διάρκειά της δεν με ενόχλησε, ίσα-ίσα μου άφησε μία πληρέστερη εικόνα. Θα ήθελα πολύ να έχω παρακολουθήσει και το prequel, το «Σμύρνη μου Αγαπημένη». Μαθαίνω πως θα βγει στον κινηματογράφο και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα.
