Η θέαση του παρελθόντος, τα «θυμάσαι τότε που…;» που μας καίνε

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι επιρροή ασκεί στο παρόν και στο μέλλον σας ο κόσμος του παρελθόντος, πόσο παρελθόν προσθέτετε καθημερινά στη ζωή σας και τι θα γινόταν αν…;

Μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε ότι ένα από τα πιο απαιτητικά πράγματα που θα πρέπει να καταφέρουμε είναι να αποδεχτούμε το παρελθόν μας, να το αφήσουμε στο συρτάρι με τις φθαρμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες και να συνεχίσουμε κοιτώντας μπροστά.

Δεν θεωρώ πως οτιδήποτε έρχεται από τα παλιά με τη μορφή ανάμνησης είναι κάτι κακό, ούτε ότι θα πρέπει να το αποβάλλω από τη ζωή μου παίρνοντας “αντιβιώσεις” χαράς και λησμονιάς σαν να προσπαθώ να ξορκίσω ένα κακό μίασμα, αλλά έχω υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μου να μην προσκολληθώ στο παρελθόν και σε ό, τι δυσάρεστο πιθανώς να μου συνέβη. Άλλωστε, αξία έχει να ζεις και να νιώθεις το παρόν έντονα, ευχάριστα και στον απόλυτο βαθμό με τον τρόπο που σου υπέδειξε ο χρόνος που πέρασε. Ακόμα και εάν πληγώθηκες, ακόμα και αν έκλαψες, ακόμα και αν γέμισες τραύματα που σε πονάνε μέχρι σήμερα γιατί η επούλωση δεν ήρθε ποτέ.

Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κοιτάξεις κατάματα τον εαυτό σου, να είσαι ειλικρινής και αυθεντικός απέναντί του και να τολμήσεις να ξεδιπλώσεις και να εξερευνήσεις όλες τις ανάγκες και τις επιθυμίες που σε κατακλύζουν. Έρχεται η ώρα της κρίσης, της δικής σου και μόνο κρίσης που πρέπει να αναλογιστείς για όλα αυτά τα «αν…», να σταματήσεις να κακοποιείς τον εαυτό σου, να βρεις το θάρρος να χαμηλώσεις την ένταση όλων των άτονων, ενοχλητικών μελωδιών, εμπνευσμένων από λάθη, από κρυμμένα συναισθήματα, από άσχημες εμπειρίες με λάθος ανθρώπους  που βοούν γύρω σου και να αφήσεις ελεύθερη τη δική σου φωνή να σε οδηγήσει στα μονοπάτια που εσύ θα δημιουργήσεις. Έχοντας για εφόδια το πάθος, την αγάπη και τα μαθήματα που σε δίδαξε το παρελθόν σου, ως ένας σκληρός αλλά συνάμα στοργικός δάσκαλος.

Όταν γεννηθήκαμε κανένας δεν μας έδωσε εγχειρίδιο με οδηγίες για μια «τέλεια» και αλάνθαστη ζωή. Κανένας δεν μας είπε τι θα πρέπει να αποφύγουμε και που θα μας οδηγήσουν οι επιλογές μας. Αν το αναλογιστούμε θα συμφωνήσουμε πως αυτό δεν θα είχε νόημα, γιατί και πάλι θα ζούσαμε σύμφωνα με τα φρονήματα και τις υποδείξεις άλλων για το τι είναι τέλειο και που θα πρέπει να αποσκοπεί κάθε μας κίνηση. Εδώ όμως ήρθαμε για να δημιουργήσουμε και όχι για να παπαγαλίζουμε οδηγίες!

Άρα, γιατί να μας πειράζει που το παρελθόν μας μπορεί να είναι γεμάτο λακκούβες, γρατζουνιές και χτυπήματα; Σημασία έχει ότι ο καθένας από εμάς βρήκε τον τρόπο να διασχίσει το δύσβατο εκείνο μονοπάτι, να φτάσει στην πηγή της γνώσης και να γεμίσει τη φαρέτρα του με εμπειρίες.

Ο αληθινός ταξιδιώτης του σήμερα, αυτό που αντικρίζει ο καθένας από εμάς στον καθρέφτη κάθε μέρα που ξυπνάει, είναι πολύ πιο ικανός σε σχέση με εκείνη την υποθετική  αλάνθαστη εκδοχή του εαυτού του, η οποία  θα είχε διανύσει μέχρι σήμερα μια βαρετή, καλά στρωμένη με πίσσα, ευθεία εθνική οδό.

Άλλωστε τι θα έχουμε να θυμόμαστε από τα ταξίδια μας, αν όχι τα πιο δύσβατα και εκπληκτικά μονοπάτια; Απλά μην ξεχνάς να δημιουργείς καινούρια!

Συντάκτης: Αναστασία Μερζιώτη,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.