Η σχέση μας με το ρολόι
Η στενή σχέση μου με το ρολόι ξεκίνησε την πρώτη ημέρα που πήγα σχολείο και κράτησε έξι ολόκληρες δεκαετίες, μέχρις ότου βγήκα στη σύνταξη, οπότε χαλάρωσε. Άρχιζε το πρωί με το ξυπνητήρι, άλλαζε με το ρολόι της κουζίνας που έπαιρνα πρωινό, συνέχιζε με το ρολόι του αυτοκινήτου οδηγώντας προς τη δουλειά, προχωρούσε με το επιτραπέζιο στο γραφείο αλλά πάντα αχώριστη με το χειρός.
Η προσκόλλησή μου στο ρολόι δεν αναιρούσε το γεγονός ότι, ως γνήσιος Έλληνας, δεν ήμουν πάντα συνεπής στα ραντεβού μου. Το “ακαδημαϊκό τέταρτο” (ωραία ρωμαίικη εφεύρεση) μού επέτρεπε, υποτίθεται, δεκαπέντε λεπτά καθυστέρηση. Πήρα όμως το μάθημά μου όταν οδεύοντας προς την εταιρία πελάτη με τον άγγλο συνάδελφο στην τράπεζα που εργαζόμουν τότε, εκείνος κοίταξε το ρολόι του και άρχισε να τρέχει, λέγοντας “αργήσαμε”. Δεν σταμάτησε το τρεχαλητό ούτε όταν τον διαβεβαίωσα ότι στην Ελλάδα τα πέντε λεπτά δεν λογίζονται ως καθυστέρηση. Έτσι, προσφέραμε το αστείο θέαμα, δύο κύριοι με κοστούμι, γραβάτα και χαρτοφύλακα να τρέχουν στην πλατεία Συντάγματος, σαν κλεφτοκοτάδες που τους κυνηγούνε αστυνόμοι. Έκτοτε κατάργησα το ανόητο ακαδημαϊκό τέταρτο και έγινα “εγγλέζος στα ραντεβού μου”.
Η έγκαιρη προσέλευση στο χώρο μιας επαγγελματικής συνάντησης δείχνει ότι σεβόμαστε το χρόνο του άλλου. Όταν, για παράδειγμα, το ραντεβού μας είναι για τις 12:00 η ώρα, είναι πιθανόν αυτός που θα δούμε να έχει ήδη κανονίσει άλλη συνάντηση στις 12:30 υπολογίζοντας να μας αφιερώσει μισή ώρα. Αν εμείς εμφανιστούμε στις 12:10, ψαλιδίσαμε το διαθέσιμο χρόνο του κατά το ένα τρίτο. Έτσι τον αναγκάζουμε είτε να μας “ξεπετάξει” στον εναπομείναντα χρόνο, πράγμα που δεν μας συμφέρει, είτε να “στήσει” τον επόμενο επισκέπτη που, όντας συνεπής, θα περιμένει στον προθάλαμο, και όλο το πρόγραμμά του θα πάει πίσω. Σε περίπτωση πραγματικά έκτακτης ανάγκης, ειδοποιούμε με το κινητό, όσο μπορούμε πιο έγκαιρα ότι θα καθυστερήσουμε, αναφέροντας το χρόνο και τον λόγο της καθυστέρησης.
Εννοείται ότι σε ορισμένες πολύ σοβαρές περιστάσεις, όπως η συνέντευξη για πρόσληψη είναι αδιανόητο να καθυστερήσουμε έστω και ένα λεπτό αφού, πέραν των άλλων, αυτό θα είναι ένας παράγοντας που θα βλάψει την εικόνα μας με το σκεπτικό “αφού τώρα, που παρουσιάζει τον καλύτερο εαυτό του είναι ασυνεπής, φαντάσου στο μέλλον”. Σε μια τέτοια περίπτωση, για να προλάβουμε όλα τα ενδεχόμενα, ξεκινάμε πολύ πιο νωρίς.
Όταν συμβεί να φτάσουμε στον τόπο του ραντεβού μας νωρίτερα είναι προτιμότερο να περιμένουμε έξω και να μπούμε την καθορισμένη ώρα. Εάν εμφανιστούμε νωρίτερα μπορεί να φέρουμε σε δύσκολη θέση αυτόν που μας περιμένει επειδή θα διασαλεύσουμε το πρόγραμμά του.
Ένα σχετικό θέμα που αφορά όλους ανεξαιρέτως τους εργαζόμενους είναι η πρωινή προσέλευση. Ο ύπνος πριν από το ξύπνημα είναι ο πιο γλυκός, και πέντε λεπτά παραπάνω είναι πολύτιμα. Μετά την έγερση αρχίζει το τρέξιμο: πρωινή τουαλέτα, καφές, ντύσιμο, ετοιμασία παιδιών, κίνηση στους δρόμους, ώσπου, αγχωμένοι, καταφθάνουμε στη δουλειά, σχεδόν πάντα με κάποια καθυστέρηση. Η συνέπεια όμως είναι στοιχείο κάθε σωστού επαγγελματία, από υδραυλικό μέχρι πρωθυπουργό. Αν η πρωινή αργοπορία μας επαναλαμβάνεται συχνά χαλάει όχι μόνο τη διάθεσή μας, αλλά και η εικόνα μας ως επαγγελματία.
Συνήθης δικαιολογία για τις καθυστερήσεις μας είναι το μποτιλιάρισμα στους δρόμους από διαδήλωση, τρακάρισμα ή βροχή. Ο μόνος τρόπος να τις ξεπεράσουμε είναι να ξεκινάμε λίγο νωρίτερα. Το γεγονός ότι οι ανάγκες και οι συνθήκες της δουλειάς μάς επιβάλλουν να μην φεύγουμε στην ώρα μας φαινομενικά δικαιολογούν την αργοπορία στην άφιξή μας το πρωί, αλλά στην πραγματικότητα όχι. Ο λόγος είναι ότι δεν δουλεύουμε μόνοι μας, αποκομμένοι από τους συναδέλφους αλλά συνεργαζόμαστε μαζί τους και η, έστω ολιγόωρη, πρωινή απουσία μας αποσυντονίζει την οργάνωση της δουλειάς. Κι ακόμη, προβάλλει προς τα έξω μια κακή εικόνα της εταιρείας μας (του καταστήματος, του γραφείου κλπ), όταν κάποιος πελάτης ή συνεργάτης δεν μας βρίσκει.
Πέραν της επαγγελματικής, η συνέπεια στο ραντεβού μας καθορίζει και την προσωπική μας ζωή. Πόσους εκνευρισμούς, ειρωνικά σχόλια, γκρίνιες και καβγαδάκια θα αποφεύγαμε με φίλους και τις φίλες (αλλά και… συζύγους) αν καταφθάναμε στην ώρα μας! Η μόνη που συγχωρείται είναι η νύφη καθ’ οδόν προς την εκκλησία…
