Η ποιητική γραφή ως η ύψιστη λύτρωση…

Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ γιατί άραγε γράφουν οι ποιητές; Τι είναι αυτό που ωθεί την πένα τους και δημιουργούν έργα θαυμαστά, έργα αξιομνημόνευτα, έργα διαχρονικά; 

Αν θέλουμε αιτιοκρατικά να αποκαλύψουμε αυτό το μυστικό, τότε εύκολα οδηγούμαστε όχι στην προφανή σειρά: βιώματα, συναισθήματα, ταλέντο, μα στο εξής∙ γράφουν, γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. 

Γράφουν, γιατί δεν μπορούν να φανταστούν την ζωή τους χωρίς αυτό. 

Γράφουν, γιατί είναι ίσως από τα λίγα πράγματα – αν όχι το μοναδικό – που νοηματοδοτούν τη ζωή τους. 

Γράφουν, γιατί οι σκέψεις τους παίρνουν τη μορφή στίχων ομοιοκατάληκτων και ανομοιοκατάληκτων, γιατί τα συναισθήματά τους τα βιώνουν «διαμέσου λέξεων περίτεχνα υφασμένων μεταξύ τους», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο σπουδαίος Χόρχε Λουίς Μπόρχες.

Η Ποίηση προκύπτει από την βαθύτερη και αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου για έκφραση. Έκφραση συναισθημάτων και σκέψεων, διήγηση, διαμαρτυρία, εξύμνηση. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρούμε την Ποίηση ως κάτι απρόσιτο, δυσνόητο, προορισμένο μόνο για τους φιλοσόφους και για αυτούς που έχουν λίγο – πολύ «μια λόξα». 

Ο καθένας από μας είναι ικανός και αν μάλιστα συνειδητοποιούσαμε πόσο καλό είναι για την ψυχική μας υγεία, μάλλον θα καταρρίπταμε τον συγκεκριμένο μύθο. Αν αποπειραθούμε δειλά να γράψουμε λίγους στίχους για αρχή χωρίς καμιά καλλιτεχνική και φιλολογική επικριτική ματιά, αλλά με ευθύτητα και λίγη τόλμη, τότε οι απωθημένες λέξεις θα ξεχυθούν από μόνες τους σαν χείμαρρος και θα ψάχνουμε τρόπο να συγκρατήσουμε και να βάλουμε σε μία τάξη τους συνειρμούς, τις αναμνήσεις, τα συναισθήματα.

Για να κάνουμε, λοιπόν, το πρώτο βήμα αρκεί να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας, να ακούσουμε το σώμα μας, να αφήσουμε τη φωνή στο κεφάλι μας να ανασύρει ελεύθερα ό,τι επιθυμεί κι έτσι σχεδόν μαγικά το χέρι «λύνεται» και βρήκαμε όχι μόνο θέμα για να γράψουμε, αλλά ανακαλύψαμε τι μας απασχολεί την δεδομένη στιγμή∙ κάτι που ενδεχομένως να είχαμε καταπιέσει για καιρό εξαιτίας των πολλαπλών υποχρεώσεων της καθημερινότητας και συνάμα της κακιάς συνήθειας να μην φροντίζουμε επαρκώς τον εαυτό μας. Επομένως, λυτρωνόμαστε αργά μεν, σταθερά δε.

Και ποιος δεν αποζητά την λύτρωση σε μια εποχή όπου οι κακές σκέψεις, τα αρνητικά συναισθήματα, οι τύψεις, η σύγχυση κι η αναστάτωση κατατρέχουν τον άνθρωπο σε όλη του τη ζωή;

Πολλές φορές όταν εκμυστηρευόμαστε ανησυχίες, φόβους και προβλήματα που μας ταλανίζουν στους κοντινούς μας ανθρώπους, έχουμε την εντύπωση πως δεν μας καταλαβαίνουν πραγματικά. Δημιουργούνται συχνά παρεξηγήσεις γιατί είναι διαφορετικοί άνθρωποι – κι εδώ θα πω ευτυχώς γιατί αν ήμασταν όλοι ίδιοι περισσότερα προβλήματα θα υπήρχαν από όσα ήδη υπάρχουν. Όταν το μόνο που ζητάς είναι να σε κατανοήσουν οι δικοί σου άνθρωποι αυτομάτως απογοητεύεσαι, απομακρύνεσαι, στεναχωριέσαι και είναι απολύτως λογικό. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να παραμελήσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο.

Ένα κομμάτι χαρτί, οι σημειώσεις στο κινητό μας, το Word στον υπολογιστή μας θα είναι πάντα εκεί να μας περιμένουν μέχρι να νιώσουμε έτοιμοι να φανερώσουμε τον μικρό ποιητή που κρύβουμε όλοι μέσα μας. 

Είτε έχουμε πηγαίο ταλέντο, είτε όχι, είτε λαμβάνουμε συμμετοχή σε διαγωνισμούς, είτε όχι, θα πρέπει να βάλουμε την ποιητική γραφή στην καθημερινότητά μας ως μία επωφελή ενασχόληση και όχι σαν μία ακόμη υποχρέωση. 

Συντάκτης: Σπυριδούλα Γιαννοπούλου,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.