Η οικογένεια Ευφροσύνη
Η υπόθεση διαδραματίζεται στη Γαλλία του 19ου αιώνα. Ένας πατέρας χήρος με 4 κόρες κάνει όνειρα για εκείνες αλλά ξαφνικά μένει άνεργος. Συνεχίζει να φεύγει από το σπίτι τις ώρες που κανονικά θα έπρεπε ήταν στη δουλειά προκειμένου να μη μάθουν οι κόρες του ότι απολύθηκε. Στο τέλος εμφανίζεται σαν από μηχανής Θεός ο γείτονάς τους ο οποίος του προσφέρει δουλειά με πολύ καλό μισθό, πριν καταλάβουν κάτι οι κόρες τους. Τα συναισθήματα που βιώνει ο κ. Ευφροσύνης όντας άνεργος τον 19ο αιώνα είναι τα ίδια που βιώνει και ένας άνθρωπος της σημερινής εποχής που βρίσκεται αντιμέτωπος με την ανεργία. Δυστυχώς πολλές φορές δεν είναι τόσο εύκολο να βρεθεί μια λύση στο πρόβλημα της ανεργίας. Παρόλο όμως που το βιβλίο καταπιάνεται με ένα δύσκολο θέμα, σου αφήνει ένα θετικό συναίσθημα στο τέλος.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα (Σημείωμα της μεταφράστριας):
Ο Αλφόνς Ντοντέ ήταν Γάλλος θεατρικός συγγραφέας, ποιητής και μυθιστοριογράφος (1840-1897). Γεννήθηκε στη Νιμ. Ο πατέρας του ήταν βιομήχανος που έχασε την περιουσία του. Αφού τελείωσε τις σπουδές του στη Λυόν, ο Αλφόνς Ντοντέ αναγκάστηκε να εργαστεί ως επιμελητής σε σχολείο αλλά αργότερα πήγε στο Παρίσι όπου τον προστάτευε ο αδελφός του Ερνέστος (1837-1921) ο οποίος ήταν ιστορικός και μυθιστοριογράφος. Από τότε ο Αλφόνς Ντοντέ αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία και το 1858 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Οι ερωτευμένοι». Έγινε γρήγορα γνωστός στους κύκλους των συγγραφέων και των δημοσιογράφων της εποχής του και έκανε ταξίδια στο Αλγέρι, την Κορσική και την Προβηγκία για να αποκαταστήσει την κλονισμένη υγεία του. Το 1867 παντρεύεται στο Παρίσι.
Ο Αλφόνς Ντοντέ χρησιμοποιούσε σημειωματάρια, όπου κρατούσε σημειώσεις από τις οποίες δημιουργούσε τα επεισόδια των έργων του. Η υπόθεση των έργων του έχει ως βάση κυρίως την πραγματικότητα ιδιαίτερα τη ζωή της αστικής τάξης αλλά και λαϊκότερων στρωμάτων. Ο ίδιος δεν κρύβει ποτέ τη συγκίνησή του και η συμπάθειά του στρέφεται πάντοτε προς τους πάσχοντες. Έχει μια άφθαστη ικανότητα να αποδίδει τις κινήσεις, τις ενδυμασίες, τη ζωηρή σύνθεση των εικόνων και να αναπαριστά με ζωντάνια τα πρόσωπα. Σύγχρονος του Εμίλ Ζολά, θα χαρακτηριζόταν ωστόσο μάλλον ιμπρεσιονιστής παρά οπαδός της ρεαλιστικής σχολής.
Κάποια από τα έργα του:
Σε συνέχειες σε εφημερίδες «Ο Ταρτάρεν από το Ταρασκόν»
«Γράμματα σε έναν απόντα» (1871)
«Ρομπέρ Ελμόν» (1874)
Σε 2 τόμους «Τζακ» (1876)
«Ο Ναμπάμπ» (1878)
«Οι βασιλείς στην εξορία» (1880)
«Νουμά Ρουμεστάν» (1881)
«Ο ευαγγελιστής» (1883)
«Σαπφώ» (1887)
