Η φιλοζωική δράση στην Ελλάδα σήμερα
Η ψυχολόγος Εύη Μεσσαριτάκη ασχολείται με τους μύθους και γενικά τα «θολά ζητήματα» όσον αφορά στη φιλοζωική δράση στην Ελλάδα. Μέσα από την ενεργή ενασχόλησή της με τα αδέσποτα ζώα τα τελευταία χρόνια έχει αποκομίσει σημαντική εμπειρία σχετικά με τους φιλοζωικούς φορείς και τη δράση τους…
Α. Φιλοζωικοί φορείς
Στην Ελλάδα υπεύθυνοι για τη μέριμνα των αδέσποτων ζώων είναι οι εκάστοτε δήμοι. Αυτό δυστυχώς δε σημαίνει ότι όλοι οι δήμοι έχουν κάποιο πρόγραμμα-σύμβαση με κάποιον κτηνίατρο ή φορέα όπου θα μπορούσε να απευθύνεται ο ευαισθητοποιημένος πολίτης. Για την ακρίβεια, η πλειοψηφία των δήμων δεν έχει ούτε πρόγραμμα, ούτε καταφύγιο, ούτε καν ένα υπεύθυνο πρόσωπο που ν’ ασχολείται με τα αδέσποτα ζώα του δήμου.
Σημαντικότεροι φιλοζωικοί φορείς είναι οι απανταχού εθελοντές. Εθελοντής σημαίνει ο άνθρωπος που αποφασίζει αμισθί να αφιερώσει τον ελεύθερο χρόνο του και την ενέργειά του σε έναν ,κοινωφελή συνήθως, σκοπό. Ο εθελοντής δεν είναι υποχρεωμένος ν’ ανταποκριθεί στο κάλεσμα του κάθε πολίτη που απαιτεί, πολλές φορές, τη συνδρομή του. Και τις περισσότερες φορές δεν ανταποκρίνεται λόγω της ψυχικής και σωματικής εξάντλησής του. Γι’ αυτό το λόγο, την επόμενη φορά που θ’ ακούσετε κάποιον να παραπονιέται για τις φιλοζωικές που κωλυσιεργούν και «τα παίρνουν» και δεν κάνουν σωστά το έργο τους, μπορείτε να τον ενημερώσετε ότι τις συνήθως αναφέρεται σε ανθρώπους που αφιερώνουν χρόνο σε βάρος της προσωπικής τους ζωής και της οικογένειάς τους και έχουν – μεταξύ άλλων- εξουθενωθεί οικονομικά.
Β. «Η μέριμνα για τα αδέσποτα ζώα είναι πολυτέλεια εν καιρώ κρίσης»
Πρόκειται για μία από τις πιο στρεβλές και απογοητευτικές αντιλήψεις που δυστυχώς φέρουν αρκετοί από τους συμπολίτες μας. Ο σεβασμός και η αγάπη προς τη ζωή παντός είδους δε θα έπρεπε να είναι συναίσθημα πολυτελείας. Θα έπρεπε να είναι βασικό μας συναίσθημα. Και ο άνθρωπος θα έπρεπε να το υπερασπίζεται και όχι να το πολεμά.
Το πιο λυπηρό είναι όταν ακούγονται απόψεις σαν την παραπάνω από νέους γονείς που διαμορφώνουν το χαρακτήρα και τον ψυχισμό των παιδιών τους. Τι μήνυμα περνάει εκείνη την ώρα ο γονιός στο παιδί του; Ότι όταν πάσχει ο άνθρωπος, δεν πρέπει να γίνεται πιο ευαίσθητος, αλλά πιο εγωιστής και εγωκεντρικός. Ότι ο άνθρωπος είναι «ανώτερο» ον που οφείλει να φροντίζει μόνο τον εαυτό του και όχι να χρησιμοποιεί την «ανωτερότητά» του προς όφελος της φύσης. Πόσο κρίμα είναι αλήθεια η οικονομική κρίση ν’ αποτελεί πάτημα για να γινόμαστε πιο σκληροί και –ουσιαστικά- πιο φτωχοί.
Γ. «Οι φιλόζωοι είναι υπερβολικοί και υστερικοί πολλές φορές»
Είναι πολύ εύκολο να διατυπώσει κανείς την παραπάνω κρίση. Κάποιος όμως που δεν έχει ποτέ στη ζωή του βοηθήσει ή νοιαστεί για κάποιο αδέσποτο ζώο. Επίσης εύκολο είναι να την ανατρέψει. Αρκεί να περάσει ένα 24ωρο με έναν ακτιβιστή φιλόζωο. Εικόνες ζώων κοκκαλισμένων από την ασιτία και τις ασθένειες είναι καθημερινό βίωμα κάποιου που ζει σε περιοχές που υπάρχουν αγέλες αδέσποτων ζώων εξαιτίας της ανθρώπινης αμέλειας. Στην περιοχή της Πάρνηθας για παράδειγμα ή στην Κερατέα. Ένας έμπειρος φιλόζωος που βλέπει ένα κουτάβι σε μία αραιοκατοικημένη περιοχή μπορεί εύκολα να προβλέψει τη ζωή που θα ζήσει και η οποία δε θα ξεπεράσει –με πολύ αισιόδοξες προβλέψεις- τα δύο χρόνια.
Δ. «Δε χρειάζεται να στειρώσω το ζώο μου αν είναι οικόσιτο»
Υπάρχουν αμέτρητα κείμενα στο διαδίκτυο που μιλούν για την ιατρική πράξη της στείρωσης και παρουσιάζουν όλες τις οπτικές γωνίες. Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε την πολυτέλεια να ζευγαρώσουμε το ζώο μας. Αν μας ενδιαφέρουν τα χιλιάδες άλλα ζώα που πεθαίνουν βασανιστικά και βίαια στους δρόμους. Δεν έχει σημασία αν κάποιος δεν πρόκειται να πετάξει τα κουτάβια στο δρόμο ή αν έχει βρει από πριν γονείς για τα ζωάκια. Κάθε ζώο που επιλέγουμε να γεννηθεί παίρνει τη θέση ενός άλλου που δεν έχει επιλέξει να γεννηθεί. Ακόμα κι αν αποφασίσει κανείς να ζευγαρώσει το ζώο του δηλαδή και αν έχει φροντίσει να βρει σπίτι για τα 6 –ας πούμε- κουτάβια που θα γεννηθούν, τότε αυτά θα πάρουν τη θέση 6 κουταβιών που έχουν ήδη γεννηθεί και το μέλλον τους προβλέπεται δυσοίωνο.
Πώς γίνεται κάποιος να αδιαφορεί γι’ αυτήν την παράμετρο; Κι όμως δυστυχώς πολλοί κηδεμόνες ζώων αδιαφορούν. Τότε αυτοί θα πρέπει να εξετάσουν και τα ιατρικά οφέλη της στείρωσης για το ίδιο το ζώο που στειρώνεται. Και είναι πολλά κι αδιαμφισβήτητα.
Δυστυχώς υπάρχουν διάφοροι μύθοι για το φιλοζωικό κίνημα στην Ελλάδα. Από την άλλη, καθημερινά συναντώ νέους και ευαισθητοποιημένους ανθρώπους που θέλουν να εμπλακούν και να βοηθήσουν. Αυτοί οι άνθρωποι με βοηθούν να συνεχίσω να ελπίζω..
«Το κείμενο αποτελεί μια συνεργασία του flowmagazine.gr με την ψυχολόγο κ. Μεσσαριτάκη. Για περισσότερα κείμενα της συγκεκριμένης αρθρογράφου πατήστε εδώ»
