Οι γυναίκες χαρακτηρίζονται από μια πρωτοφανή έλλειψη φιλοδοξίας. Που οφείλεται αυτή η έλλειψη και πως αντιμετωπίζεται; Η φιλοδοξία είναι ένα …
Η εταιρική αναγνώριση και οι ανταμοιβές επικεντρώνονται σε αντρικές συμπεριφορές
Η Slaughter επισημαίνει ότι όταν οι εταιρείες και τα δικηγορικά γραφεία «αιμορραγούν από ταλαντούχες γυναίκες που απορρίπτουν τις κλειδωμένες διαδρομές καριέρας και αμφισβητούν συστήματα προώθησης που αναδεικνύουν την ποσότητα των ωρών εργασίας έναντι της ποιότητας της ίδιας της εργασίας, το πρόβλημα δεν είναι με τις γυναίκες». Με απλά λόγια, η αμερικανική εταιρική ζωή έχει στηθεί με τρόπο που καθιστά πολύ δύσκολο για τις γυναίκες να αισθάνονται επιτυχημένες τόσο στο σπίτι όσο και στην εργασία τους.
Οι πολιτικές για τις οικογενειακές άδειες είναι άθλιες σε σύγκριση με εκείνες άλλων ανεπτυγμένων χωρών και το ποσοστό των Αμερικανίδων στο εργατικό δυναμικό συνεχίζει να μειώνεται από το 2010 που κορυφώθηκε, ενώ σε άλλες χώρες αυξάνεται. Μήπως μια εταιρική κουλτούρα που υποτιμά τις οικογένειες σκοτώνει και τη φιλοδοξία; Εξάλλου, στη δημοσκόπησή μας, το 68% των γυναικών και το 74% των ανδρών δήλωσαν ότι πιστεύουν ότι η φιλοδοξία δεν είναι κάτι με το οποίο γεννιέται κάποιος, αλλά ένα χαρακτηριστικό του χαρακτήρα που αναπτύσσεται. Τι συμβαίνει λοιπόν αν οι συνθήκες δεν είναι ώριμες για ανάπτυξη;
Πρόσφατα η Bain & Co. διεξήγαγε μια μελέτη στην οποία η εταιρεία συμβούλων ρώτησε 1.000 άνδρες και γυναίκες που εργάζονται σε αμερικανικές εταιρείες αν φιλοδοξούσαν να αναλάβουν την ανώτατη διοίκηση. Στους εργαζομένους με δύο ή λιγότερα χρόνια υπηρεσίας, οι γυναίκες ξεπέρασαν τους άνδρες στις φιλοδοξίες. Μετά από δύο χρόνια, η φιλοδοξία τους μειώθηκε κατά 60%, ενώ των ανδρών παρέμεινε σταθερή.
Όταν η Bain πήρε συνεντεύξεις από πιο υψηλόβαθμα στελέχη, το επίπεδο φιλοδοξίας αυξήθηκε αλλά εξακολουθούσε να είναι πολύ χαμηλότερο στις γυναίκες από ό,τι στους άνδρες. Όπως έγραψε η Orit Gadiesh μαζί με μία από τις συγγραφείς της μελέτης, την Julie Coffman, στο HBR.com τον Μάιο, «Η πλειοψηφία των ηγετών που εξυμνούνται σε ένα εταιρικό ενημερωτικό δελτίο ή σε μια εκτός έδρας συνάντηση τείνουν να αποτελούνται από άνδρες που επευφημούνται επειδή έκαναν ξενύχτια ή επειδή δικτυώθηκαν στο γήπεδο του γκολφ. Αν η εταιρική αναγνώριση και οι ανταμοιβές επικεντρώνονται σε αυτές τις συμπεριφορές, οι γυναίκες αισθάνονται λιγότερο ικανές, πόσο μάλλον παρακινούμενες να προσπαθήσουν να φτάσουν στην κορυφή».
Μετά από 25 χρόνια στο HBO, η εκτελεστική αντιπρόεδρος Shelley Wright Brindle αποφάσισε να αποχωρήσει – όχι επειδή δεν βρήκε την επιτυχία εκεί, αλλά επειδή θέλει να ορίσει την επιτυχία με τους δικούς της όρους. Η μητέρα τριών παιδιών που μένουν ακόμα στο σπίτι λέει ότι έμαθε πως οι εργαζόμενες μητέρες συχνά ευδοκιμούν περισσότερο σε χώρους εργασίας που δίνουν μεγαλύτερη αξία στην παραγωγή από τον χρόνο που διατίθεται για προσωπική επαφή: «Πρέπει να υπάρξουν καλύτεροι τρόποι για να διευκολυνθούν οι γυναίκες να δικτυωθούν εκτός από το κοκτέιλ το βράδυ και το γκολφ. Αν αυτό παραμείνει το πρωταρχικό εργαλείο δικτύωσης, οι γυναίκες δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουν σε διευθυντικές θέσεις, επειδή δεν είναι αυτή η επιλογή που θα κάνουν».
Διαβάστε επίσης: Τρόποι να δικτυωθείτε αν είστε άγνωστος μεταξύ αγνώστων
Όταν πρόκειται για την επιτυχία στις επιχειρήσεις της Αμερικής, το πλαίσιο υπερισχύει των ικανοτήτων. Η Lisa Shalett, που σήμερα είναι επικεφαλής μάρκετινγκ της The Odyssey, μιας πλατφόρμας κοινωνικού περιεχομένου, ολοκλήρωσε πρόσφατα μια 20ετή καριέρα στην Goldman Sachs με έναν περιζήτητο τίτλο αλλά και τη σοφία της εμπειρίας όσον αφορά το τι πρέπει να κάνουν οι γυναίκες για να ευδοκιμήσουν σε ένα ανδρικό περιβάλλον. «Η φιλοδοξία», λέει η Shalett, «χρειάζεται φροντίδα και τροφή, έχοντας το είδος των άτυπων σχέσεων όπου θα καταλάβεις «Πώς θα κινηθώ σε αυτό το μονοπάτι, τι πρέπει να ξέρω, πώς μπορώ να φτάσω εκεί;». Οι άνδρες τείνουν να είναι φιλόδοξοι για πράγματα, για θέσεις, για τίτλους, για αποτελέσματα. Οι γυναίκες τείνουν να είναι φιλόδοξες ώστε να αναγνωρίζονται για την απόδοσή τους, να εκτιμώνται, να συμπεριλαμβάνονται και ίσως να περιμένουν ότι θα προκύψουν καλά πράγματα από αυτό».
Η πρόεδρος του Barnard, Debora Spar πιστεύει ότι η επιχειρηματικότητα έχει αντικαταστήσει τη φιλοδοξία για μια νέα γενιά. Πολλές φιλόδοξες γυναίκες απλώς διοχετεύουν τη δυσαρέσκειά τους για την παραδοσιακή εταιρική ζωή σε νέες επιχειρήσεις που αναπτύσσονται γρήγορα. Η Katharine Zaleski είναι η ιδρύτρια, μαζί με τη Milena Berry, της PowerToFly, μιας διαδικτυακής υπηρεσίας απασχόλησης για γυναίκες που θέλουν να εργάζονται εξ αποστάσεως. «Οι γυναίκες δεν είναι λιγότερο φιλόδοξες», λέει η Zaleski. «Απλώς δεν είναι σε θέση να δεσμευτούν σε μια δομή που δημιουργήθηκε για το 50% του πληθυσμού». Η PowerToFly, που ξεκίνησε μόλις πριν από έναν χρόνο, έχει συνδέσει γυναίκες με θέσεις εργασίας σε 43 χώρες. Η Mae O’Malley, πρώην δικηγόρος συμβολαίων της Google, ίδρυσε την Paragon Legal με την ίδια ιδέα. Η εταιρεία της O’Malley στο Σαν Φρανσίσκο απασχολεί σχεδόν 70 δικηγόρους, οι περισσότερες από τις οποίες είναι γυναίκες που αναζητούν τρόπους να κάνουν την καριέρα τους να ταιριάζει με τη ζωή τους και όχι το αντίστροφο. Αυτό που κάνει η Paragon είναι να τους επιτρέπει ένα ασφαλές καταφύγιο για μερικά χρόνια, όπου μπορούν να κάνουν ουσιαστική δουλειά, έτσι ώστε όταν νιώσουν ότι μπορούν να το κάνουν, να μπορούν να επιστρέψουν αμέσως. Πριν από μοντέλα όπως το Paragon, είτε έμεναν και δούλευαν 100 ώρες την εβδομάδα είτε έφευγαν και δεν επέστρεφαν.
«Ένας από τους καλύτερους λόγους για να προσπαθήσετε να είστε το αφεντικό», γράφει η Slaughter, «είναι το πολύ μεγαλύτερο περιθώριο που έχετε για να βεβαιωθείτε ότι οι συναντήσεις και η εργασία είναι συγχρονισμέν με το πρόγραμμά σας και όχι με το πρόγραμμα κάποιου άλλου». Ωστόσο, γυναίκα που δουλεύει τρεις βάρδιες για να εξασφαλίσει τα απαραίτητα, δεν χάνει τον ύπνο της για το αν είναι αρκετά δυναμική. Επομένως, περισσότερες γυναίκες πρέπει να δουν μια σαφή πορεία προς τη θέση του αφεντικού. Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση που διεξήχθη σε μη εργαζόμενους ενήλικες των ΗΠΑ ηλικίας 25 έως 54 ετών, το 61% των γυναικών που δεν εργάζονταν ανέφεραν ως λόγο τις οικογενειακές υποχρεώσεις (ο αριθμός για τους άνδρες ήταν 37%). Από εκείνες που δεν είχαν αναζητήσει εργασία εδώ και ένα χρόνο, σχεδόν το 75% δήλωσε ότι θα εξέταζε το ενδεχόμενο να επιστρέψει στην εργασία του εάν μια θέση εργασίας προσέφερε ευέλικτο ωράριο ή την ευκαιρία να εργάζεται από το σπίτι.
Όταν άρχισα να εργάζομαι, είχα μια πολύ συγκεκριμένη ιδέα για το τι είναι η φιλοδοξία. Αυτή ήταν ότι περνάς όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο στο γραφείο, αναλαμβάνοντας κάθε εργασία που μπορείς.
Ο κωδικός πρόσβασης στο email μου ήταν NeverSettle. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι έφευγαν από το γραφείο στις 6, ενώ μπορούσαν να μείνουν μέχρι τις 8 ή τις 9. Ένιωθα ότι δεν τα έδιναν όλα.
Αυτό άρχισε πραγματικά να αλλάζει πριν από αρκετά χρόνια. Άρχισα να σκέφτομαι: «Πώς θέλω να είναι η ζωή μου, τι άλλο θέλω να πετύχω πέρα από αυτό που κάνω στο γραφείο;». Νομίζω ότι είναι πιο απλό για τους άνδρες. Οι άνδρες αναμένεται, ενθαρρύνονται να είναι φιλόδοξοι. Στις γυναίκες λένε να τα έχουν όλα, που είναι μια εκδοχή της φιλοδοξίας που μας πιέζει πάρα πολύ. Όταν δεν μπορούμε να τα ισορροπήσουμε όλα, νιώθουμε αποτυχημένες. Νομίζω ότι οι άντρες επιτρέπεται πολιτισμικά να επιδιώκουν ό,τι θέλουν, και οι γυναίκες που το επιδιώκουν εξίσου στοχευμένα τιμωρούνται.
