Το μυαλό είναι κάτι πολύ ισχυρό. Ο τρόπος που σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας μπορεί είτε να εμποδίσει την ανάπτυξη …
Η απάτη του Ίκαρου
Η απάτη του Ίκαρου είναι ένα βιβλίο που με είχε ταρακουνήσει από την πρώτη φορά που το διάβασα. Αυτός ήταν κι ο σκοπός του άλλωστε.
Μέσα στην καραντίνα θέωρησα ότι ήταν ιδανική ευκαιρία να το ξαναδιαβάσω, γιατί έγινε πιο επίκαιρο παρά ποτέ. Το βιβλίο “σε σπρώχνει” σε ένα νέο τρόπο σκέψης και δράσης σε όποιο εργασιακό επίπεδο κι αν βρίσκεσαι. Είτε είσαι εργαζόμενος, στέλεχος, ελεύθερος επαγγελματίας, επιχειρηματίας, είναι απαραίτητο να αξιοποιήσεις όλα τα εργαλεία που προσφέρει άφθονα η εποχή και να προωθήσεις την καριέρα σου.
Να κάνεις τη φωνή σου να ακουστεί. Να αναλάβεις την ευθύνη της επιτυχίας σου και να μην περιμένεις κανέναν ούτε να σε ανακαλύψει, ούτε να αξιοποιήσει τα ταλέντα σου.
Είναι ευθύνη σου να το κάνεις εσύ για τον εαυτό σου ώστε να εξασφαλίσεις την απασχολησιμότητά σου, ανεξαρτήτως συνθηκών. Στις δεδομένες συνθήκες που αντιμετωπίζουμε λόγω κορωνοϊού, η αλλαγή νοοτροπίας και δράσης για όλους τους εργαζόμενους είναι επιβεβλημένη. Έγινε τόσο απότομα και βίαια η αλλαγή γύρω μας, που επιβάλλεται να προσαρμοστούμε και μάλιστα γρήγορα, αν θέλουμε να επιβιώσουμε.
Η κατάσταση απαιτεί ευελιξία και προσαρμοστικότητα– τις δύο πιο σημαντικές ικανότητες επιβίωσης όλων των εποχών. Για να προσαρμοστούμε όμως, θα πρέπει να αποφασίσουμε να βγούμε από τη ζώνη άνεσης, στην οποία έχουμε συνηθίσει χρόνια.
Το βιβλίο κάνει μια εξαιρετική διάκριση και είναι πολύ σημαντικό να το συνειδητοποιήσουμε. Πολύς κόσμος ταυτίζει τις έννοιες “ζώνη άνεσης” και “ζώνη ασφάλειας”, που ωστόσο είναι πολύ διαφορετικές. Αυτό στο οποίο έχεις συνηθίσει και νιώθεις άνετα, δεν σημαίνει ότι σου προσφέρει ασφάλεια. Για παράδειγμα μπορεί να έχεις μείνει στην ίδια εργασία (στον ίδιο εργοδότη) για 10 χρόνια και να νιώθεις άνετα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε να νιώθεις ασφάλεια και να επαναπαύεσαι.
Όσο η δουλειά σου εξαρτάται από κάποιον τρίτο, στην προκειμένη τον εργοδότη, πάντα είναι ευμετάβλητη και ίσως ασταθής. Ο εργοδότης πάντα κοιτάει το δικό του συμφέρον πρώτα απ’ όλα και αυτό είναι λογικό. Αν αποφασίσει ότι τον συμφέρει να κλείσει την επιχείρηση και να μεταφέρει τη δραστηριότητά του σε μια άλλη χώρα, π.χ. Βουλγαρία ή Κύπρο, θα το κάνει κι εσύ θα μείνεις άνεργος από τη μια στιγμή στην άλλη. Ποιά ασφάλεια λοιπόν αισθάνεσαι όταν εξαρτάς την επιβίωσή σου από κάποιον τρίτο;
Άλλο άνεση και άλλο ασφάλεια. Στην εποχή μας παραμένουν ασφαλείς όσοι επιμένουν να κινούνται συνεχώς έξω από τη ζώνη άνεσής τους. Όσοι δοκιμάζουν νέες δραστηριότητες, εκπαιδεύονται, αποκτούν νέες δεξιότητες, όσοι αρπάζουν ευκαιρίες για εργασία σε νέους κλάδους, χώρες, αντικείμενα. Όσοι μένουν στάσιμοι, ουσιαστικά μένουν πίσω, αλλά δεν το έχουν καταλάβει ακόμα.
Η απάτη του Ίκαρου, που είναι και ο τίτλος του βιβλίου, είναι η παραπλάνηση που έχουμε δεχθεί όλοι μας από τον γνωστό μύθο του Ίκαρου. Όλοι μάθαμε ότι είναι επικίνδυνο να πετάμε ψηλά (γιατί μπορεί να “λιώσει τα φτερά μας” ο ήλιος, όπως έπαθε ο Ίκαρος), αλλά ξεχάσαμε ότι είναι εξίσου επικίνδυνο να συνηθίσουμε να πετάμε χαμηλά. Ή μάλλον κανείς δεν μας το είπε και εμείς μόνοι μας λανθασμένα πιστέψαμε το αντίθετο- ότι όσοι πετάμε χαμηλά θα είμαστε ασφαλείς!
Τι παραπλάνηση κι αυτή; Τι μύθος! Τώρα που η εποχή δίνει την ευκαιρία σε οποιονδήποτε να ανοίξει τα φτερά του, να τολμήσει, να προβάλλει τον εαυτό του σε παγκόσμιο επίπεδο (μέσω των social media), εμείς συνηθίσαμε να πετάμε χαμηλά για να νιώθουμε ασφαλείς. Κοινώς να κρυβόμαστε, να μην εκφράζουμε την άποψή μας, να μην προκαλούμε, να μην κάνουμε φασαρία. Ενώ θα μπορούσαμε να προκαλέσουμε κυριολεκτικά επανάσταση. Αν αφήσουμε ελεύθερη τη δημιουργικότητά μας να διεισδύσει στην εργασία μας, μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο.
Ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε και να υιοθετήσουμε αλλαγές στη συμπεριφορά μας, που πλέον είναι επιβεβλημένες στην Μετά Κορωνοϊό Εποχή.
Ή θα επιλέξουμε να είμαστε μέσα. Ή θα μας αφήσουν πίσω οι εξελίξεις…
