“Η πόρνη από πάνω”
Το καινούργιο θεατρικό έργο του Α. Τσιπιανίτη παίζεται από τις 16 Μάρτη και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στο θέατρο Βασιλάκου. Πρόκειται για έναν ευφάνταστο μονόλογο που ερμηνεύει έξοχα η Κατερίνα Διδασκάλου, βιώνοντας ψυχή τε και σώματι τη ζωή και τα πάθη της ηρωίδας της, της Ερατούς επί 90 λεπτά, αξιοποιώντας έτσι την ολοζώντανη, σπινθηροβόλα γραφή του Τσιπιανίτη.
Η Ερατώ μια τεθλιμμένη χήρα ανοίγεται μπροστά μας και μοιράζεται τη ζωή της, τη ζωή που είχε, όταν ήταν στην Πρέβεζα σαν ήτανε μικρή, στην καταπιεστική πατριαρχική οικογένεια όπου δεν της έδινε τη δυνατότητα έκφρασης και επιλογών. Έτσι ανέλπιστα, λέει, ήρθε ένα πρωινό ο μελλοντικός σύζυγος στο μαγαζί του πατέρα της, τον είδε σα σωτήρα, «με έσωσε» σκέφτηκε η αγαθή Ερατώ όταν τον είδε. Αμέσως παντρεύτηκαν και φύγανε για την Αθήνα. Εκείνος ήταν αστυνομικός και πήρε μετάθεση για την πρωτεύουσα. Όταν έφτασαν εκεί, τα πράγματα ήρθαν στη φυσιολογική, αληθινή τους υπόσταση. Αυτός την ήθελε δούλα και κυρά, καθάρισμα, μαγείρεμα, κρεβάτι και ύπνο. Σα να παντρεύτηκε τον πατέρα της ένιωθε..
Στο από πάνω πάτωμα, με τον καιρό μετακόμισε μια πόρνη πού εξασκούσε το επάγγελμά της εκεί πέρα. Κάθε βράδυ ακουγόντουσαν φωνές, βογγητά και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους σας… Αυτή η γυναίκα θα φέρει στην Ερατώ κρυμμένα αισθήματα, θα αναρριχηθούν στην επιφάνεια τα χρόνια στην Πρέβεζα, ο άσκοπος καιρός όπου υπηρετούσε τον αντρούλη της. Θα βγει η πραγματική Ερατώ ή τουλάχιστον μια Ερατώ που διεκδικεί και είναι ελεύθερη να ζήσει τη ΔΙΚΗ της ζωή, ούτε του πατέρα της, ούτε φυσικά και του άνδρα της.
Η Κατερίνα Διδασκάλου παραδίδει μαθήματα υψηλής υποκριτικής τέχνης. Κάθε βλέμμα, κάθε παύση, κάθε κίνηση των χεριών και του σώματος έχουν κάποια σημασία. Είναι ηθοποιός που χρησιμοποιεί με τον καλύτερο τρόπο όλα τα εκφραστικά μέσα που διαθέτει. Θέλει να μεταλαμπαδεύσει την ψυχή της αγωνιζόμενης Ερατώς προς την ανακάλυψη του εαυτού της μέσα από τις συμπληγάδες, είτε αυτοί λέγονται άνδρας της είτε πατέρας της. Επίσης πρέπει να μνημονεύσουμε τη λιτή, έξυπνη σκηνοθεσία που δίνει τη δυνατότητα στη Διδασκάλου να απλώσει το ερμηνευτικό ταλέντο της.
Το βασικό νόημα της παράστασης είναι πως πρέπει να παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας, και αυτό πρέπει να γίνεται σύντομα, με την Ερατώ έτυχε, «ευτύχισε» και πέθανε ο άνδρας της, ελευθερώθηκε μεμιάς απ’ τον ζυγό που την τυραννούσε. Εμείς πως θα ελευθερωθούμε; Να ένα ενδιαφέρον ερώτημα που δημιουργείται βγαίνοντας απ’ το θέατρο.
Σκηνοθεσία: Σταμάτης Πατρώνης, Φωτισμοί: Ελένη Αναγνωστοπούλου, Μουσική επιμέλεια: Ιωάννης- Νικόλαος Μανιάτης
