Η μανία για μητρότητα είναι ναρκισσιστική

«Από τη Σιμόν ντε Μποβουάρ και τον αγώνα για το δικαίωμα στην έκτρωση και την προφύλαξη των γυναικών φτάσαμε σε μία εποχή που γυναίκες 40, 50 και 60 χρόνων σαν μανιακές κυνηγούν να βρουν το νόημα της ζωής μέσα από την απόκτηση παιδιού. Μόνο που η μητρότητα δεν είναι η διαδικασία. Είναι το μετά. Μετά, τι κάνουμε;».(Τζούλια Κρίστεβα)

Η Τζούλια Κρίστεβα είναι καθηγήτρια Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris VII, ψυχαναλύτρια και μέλος της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας των Παρισίων, γλωσσολόγος, κοινωνιολόγος, μυθιστοριογράφος, ενεργή φεμινίστρια και μαθήτρια της Σιμόν ντε Μποβουάρ. «Οι γυναίκες σήμερα κατακλύζονται από την επιθυμία για απόκτηση παιδιού», μας λέει. Χρησιμοποιούν κάθε δυνατότητα που τους προσφέρει απλόχερα η επιστήμη.

Παλεύουν με μανία, πολλές φορές ακόμα και να υπερβούν τη φύση. Εξαντλούνται. Είτε το παιδί έρχεται ως η μόνη επιτυχία μιας γυναίκας που νιώθει ότι έχει αποτύχει στη ζωή είτε ως μία ακόμα επιτυχία μίας καριερίστα, η σημερινή τάση για απόκτηση παιδιού έχει κάτι από φρενίτιδα και κίνητρα καθαρά ναρκισσιστικά. Ωστόσο, η μητρότητα είναι το μετά· να μπορείς να σκέφτεσαι μπαίνοντας στη θέση του άλλου, του παιδιού.

Η Τζούλια Κρίστεβα πιστεύει πως η ψυχανάλυση δεν ασχολείται όσο πρέπει με τον ρόλο της μητέρας. Κι όμως, όπως μας λέει, οι γυναίκες που θεωρούν τα παιδιά κομμάτι τους τα σκοτώνουν ψυχικά. Η μητέρα συμβολικά είναι ένας «φάκελος», ένα «κουτί». Η σχέση μητέρας παιδιού είναι σχέση αγάπης και μίσους. Ο δεσμός είναι πολύ ισχυρός, ενστικτώδης, βιολογικός, σωματικός. Η μητέρα μεταδίδει τη γλώσσα και τις αξίες.

Σέβεται την αυτονομία του παιδιού, είναι αλληλέγγυα, δίνει στο παιδί τη δυνατότητα να είναι ο εαυτός του. Για να επιτευχθεί αυτό, χρειάζεται το παιδί να γίνει ξένος. Αν δεν το δει η μητέρα ως ξεχωριστή οντότητα, δεν θα μπορέσει το παιδί να γίνει ο εαυτός του. Χρειάζεται η μητέρα να κάνει επανεκκίνηση μετά τη γέννα, να υπερβεί το πάθος και να γίνει πηγή ελευθερίας.

Η πλειονότητα των μητέρων τα καταφέρνουν. Ωστόσο, με τις πιέσεις που βιώνουν στις μέρες μας, συχνά αποτυγχάνουν. «Το παιδί έρχεται από εμένα και είναι κομμάτι μου. Το λατρεύω», σκέφτονται. Στέκονται πάνω από το παιδί όχι ως αντικείμενο, αλλά ως ναρκισσιστικό έργο.

Διαβάστε επίσης: Μητέρα-νάρκισσος: Μήπως είσαι και δεν το γνωρίζεις;

«Η ψευδαίσθηση αυτή των γυναικών με θυμώνει. Γι’ αυτό έχουμε εγκληματικότητα, μητέρες που σκοτώνουν τα παιδιά τους. Αφού τα «έχουν», τα καταστρέφουν. Και δεν χρειάζεται να τα σκοτώσουν για να τα «σκοτώσουν». Τα σκοτώνουν ψυχικά. Ορισμένα γίνονται μέχρι και ψυχωσικά.

Γι’αυτό θέλουμε την αποπαθοποιημένη – χωρίς πάθος- εικόνα της μητέρας. Ωστόσο, τα παιδιά καταφέρνουν να μιλήσουν, να πάνε σχολείο, μέχρι και πρόεδροι γίνονται… (γελάει). Δεν θα ‘πρεπε όμως η μητρική αγάπη να βασίζεται στο κέρδος, Είναι αγάπη εξιδανικευμένη, που ενέχει την πλήρη παράδοση και αφοσίωση», εξηγεί η Τζούλια Κρίστεβα.

Ποιος ο αντίκτυπος της οικονομικής κρίσης σε γυναίκες, άνδρες, στην οικογένεια;

«Η οικονομική κρίση μας πληγώνει, μας εξευτελίζει και αφήνει ανοιχτή την τρομακτική απειλή της κατά- θλίψης. Ο ψυχικός κλονισμός διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Η γυναίκα, που έχει διανύσει αρκετά χιλιόμετρα μέχρι σήμερα, έχει ταυτότητα και δύναμη. Εκείνη δομεί την οικογένεια και την ανακατασκευάζει όταν χρειάζεται.

Η γυναικεία αντοχή είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο. Ωστόσο, δεν υπάρχουν δομές να βοηθήσουν τη γυναίκα και να την καθοδηγήσουν, να τη στηρίξουν όταν εκείνη ανήκει σε ευπαθείς ομάδες, όπως οι γυναίκες που ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές ή είναι μετανάστριες. Η θέση του άνδρα, από την άλλη, έχει αποδυναμωθεί. Τα συμπτώματα αυτής της αποδυνάμωσης είναι η ανάπτυξη της ομοφυλοφιλίας και η καταφυγή σε πνευματικές πρακτικές (θρησκεία κ.ά.)».

Το άρθρο είναι αναδημοσίευση παλιού άρθρου της Ελευθεροτυπίας.
Συντάκτης- Ντάνι Βέργου

Συντάκτης: Flowmagazine,

Influence:

Ο στόχος του flowmagazine.gr είναι να προβάλλει τις θετικές ιδέες, δράσεις και πληροφορίες από την Ελλάδα και τον κόσμο…