Θα με έλεγε κάποιος βιβλιοφάγο γενικά, μπορεί να διαβάζω και ένα βιβλίο την εβδομάδα, κυρίως στις διακοπές που ο χρόνος …
«Η λευκη λεοπάρδαλη», Sylvain Tesson
O S. Tesson ξεκινά με παρέα τον φωτογράφο Vansen Munier,την σύντροφο του Marie και τον φίλο του Leo για το Θιβέτ προκειμένου να βρουν, να δουν και να φωτογραφίσουν την λευκή λεοπάρδαλη – ή μάλλον ελπίζοντας ότι θα την δουν, καθώς δεν υπάρχει καμία σιγουριά ότι το ζώο θα τους κάνει την χάρη…
Από το Παρίσι στο Τσινγκάι, μετά στο Yushu, μετά κατά μήκος του ποταμού Melong, φτάνουν στους πρόποδες της οροσειράς Kunlun σε υψόμετρο 3000-4000 μέτρων, πότε με τζιπ, πότε με τα πόδια, κουβαλώντας εξοπλισμό και σκηνές στους -25 C, με το κρύο να παγώνει το σάλιο τους, ψάχνουν την λευκή λεοπάρδαλη μέσα σ ένα τοπίο άγριο και σιωπηλό.
Η υπομονή εδώ είναι αναγκαία καθώς ένας φωτογράφος, όπως κι ένας κυνηγός, όπως κι ένας φιλόσοφος πρέπει να μάθουν την αρετή της υπομονής, να μάθουν να κοιτούν και να ακούν, χωρίς να μιλάνε και χωρίς να κινούνται.
Βλέπουν κι άλλα άγρια ζώα: αλεπούδες, λύκους, γιοκ, σιρού, γεράκια ενώ περιμένουν..
Η λεύκη λεοπάρδαλη εμφανίζεται 4 φορές: ξαφνικά, σχεδόν αόρατη μες τα χιόνια και τα βράχια για να χαθεί το ίδιο ξαφνικά, αδιάφορη για τους επισκέπτες. Οι περίγραφες του Tesson είναι ωραιότατες αλλά σύντομες, όπως είναι και το βιβλίο για ένα εγχείρημα τέτοιου μεγέθους (200 σελίδες) . Εάν περιμένετε ατελείωτες περιγραφές τοπίων, εξοπλισμού, τεχνικές λεπτομέρειες του «κυνηγιού» ή των κατοίκων του Θιβέτ δεν θα τις βρείτε εδώ. Ο Tesson είναι ποιητικός, γλαφυρός, λιγάκι φιλοσοφικός και σίγουρα στοχαστικός. «Το τοπίο ήταν μια βεντάλια..» γράφει για το απέραντο βουνό ενώ «..οι λύκοι σκάλιζαν τη νύχτα..».
Κι όμως, μας δίνει την γαλήνια και παγωμένη αταραξία των βουνών, τις ώρες σιωπής κι αναμονής και την απρόσμενη χαρά που νοιώθουν στην θέα των άγριων ζώων που, σχεδόν αόρατα, δεσπόζουν του τοπίου. Μας δίνει την μεγαλοπρέπεια της λευκής λεοπάρδαλης, αυτού του ζώου που κοντεύουμε να εξαφανίσουμε και συνεχώς μας υπενθυμίζει την απελπισία του σε ότι αφορά την ανθρώπινη συμπεριφορά προς την Γη που μας θρέφει.
Στην Ελλάδα είμαστε στο τέλος του καλοκαιριού, το μυρίζουμε στην αλλαγή του αέρα, στην αργή υποχώρηση της ημέρας – η φύση που περιγράφεται στο μικρό αυτό βιβλίο είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα χαθεί πολύ πιο σύντομα απ’ ότι τα καλοκαιριά μας. Αξίζει λοιπόν να το διαβάσαμε, όχι τόσο ίσως για την λεύκη λεοπάρδαλη, όσο για την θέαση ενός κόσμου που χάνεται εξ αιτίας μας… για το ότι « η υπομονή ήταν μια ανώτατη αρετή..» και «..Η αναμονή μια προσευχή. Κάτι ερχόταν. Κι αν τίποτα δεν ερχόταν, σημαίνει ότι δεν ξέραμε να κοιτάξουμε.».
