Η επιλογή Παιδικού Σταθμού
Ερώτηση: Ποια πιστεύετε ότι είναι τα κριτήρια για την επιλογή του κατάλληλου Παιδικού Σταθμού;
Θέλω να βρωντοφωνάξω πως ΔΕΝ υπάρχει κατάλληλος Παιδικός Σταθμός. Ναι ΚΑΝΕΝΑΣ Παιδικός Σταθμός δεν είναι κατάλληλος. Όσο κι αν αυτό ακούγεται απόλυτο, όσο και αν εγείρει αντιπαραθέσεις με μία καθόλα συμπαθή μερίδα επιχειρηματιών και εργαζομένων, θέλω να πω πως η υγιής θέση του μικρού παιδιού είναι η οικογένεια. Είναι η εστία. Είναι η γειτονιά. Είναι ο μικρόκοσμος που του αναλογεί. Θα μου πείτε για πια οικογένεια, για ποια γειτονιά μιλώ. Αλήθεια είναι! Δεν είναι εξαιρετικά κρίμα που όλα αυτά ακούγονται παρωχημένα; Δεν είναι πολύ λυπηρό που το αυτονόητο έχει γίνει γραφικό; Δεν είναι απίστευτα θλιβερό που η οργανωμένη και στοχευμένη καπιταλιστική φαινομενικότητα έστειλε τα παιδάκια από νωρίς εκτός εστίας;
Βγαίνοντας η μητέρα στην εργασία άφησε ακάλυπτο το ρόλο της και ουσιαστικά τον παραχώρησε σε «επαγγελματίες» του είδους. Μεθοδευμένα και οργανωμένα η ελληνική οικογένεια αφέθηκε στο έλεος του/της επαγγελματία (;) τροφού. Σαν τα μανιταράκια μικροί και μεγάλοι, επώνυμοι και ανώνυμοι χώροι ξεφύτρωσαν σε κάθε γειτονιά στοχεύοντας στη μερίδα της αγοράς που τους αναλογεί. Οι μητέρες ίσα που μένουν στο σπίτι για να «σαραντίσουν» και σπεύδουν τρέχοντας να ξαναπάρουν τη θέση τους στην εργασία.
Βρέφη και νήπια ξεσπιτώνονται απ’ τ’ άγρια χαράματα για να πάρουν τη θέση τους στον Παιδικό Σταθμό και οι μητέρες στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στο κατάστημα κλπ. Βιομηχανοποίηση και εδώ. Μαζική παραγωγή τροφής, διασκέδασης, εκπαίδευσης, κοινωνικοποίησης. Και το τραγικότερο όλων … κανείς δεν προβληματίζεται. Ελάχιστοι γραφικοί τύποι θεωρούν υποχρέωση της μάνας και του πατέρα το μεγάλωμα του παιδιού. Άντε πού και πού να αποδεχθούμε και καμιά γιαγιά γι’ αυτό το ρόλο κι αυτό τις περισσότερες φορές όχι από επιλογή αλλά από ανάγκη.
Κοινωνίες όπου και ο πατέρας δικαιούται άδειας τοκετού ή η κατ’ οίκον μαθητεία ακόμη και για μεγαλύτερα παιδιά είναι άγνωστα και απευκταία για την ελληνική πραγματικότητα. Να γιατί η σημερινή κρίση κάνει και καλό! Όχι βέβαια πως υιοθετούμε όλες τις τραγικές συνέπειες της κρίσης που περνά η πατρίδα μας σήμερα, αλλά αν θελήσουμε να ρίξουμε μια αχτίδα ελπίδας σε κάποια πράγματα, αν θελήσουμε να τα δούμε από μια σκοπιά πιο αισιόδοξη, θα λέγαμε πως το γεγονός της έλλειψης οικονομικής άνεσης για το συγκεκριμένο θέμα, μπορεί να είναι προς όφελος του παιδιού και της οικογένειας.
Ξέρω πως τα λεγόμενα δεν ακούγονται ευχάριστα από κάποια αυτιά αλλά ας τολμήσουμε να προχωρήσουμε πέρα και πάνω από τη φαινομενικότητα. Ας δούμε τα πράγματα και από μια άλλη οπτική. Δεν αμφισβητεί κανείς πως καλό θα ήταν να είχε φθάσει η κοινωνία μας από εκπαίδευση και επιλογή σ’ αυτή την απόφαση και όχι από εξαναγκασμό αλλά ας προσπαθούμε πάντα να βάζουμε λίγη αισιοδοξία και ελπίδα και στις πιο μαύρες και σκοτεινές εκδοχές του σεναρίου που ζούμε ή που φοβόμαστε ότι θα ζήσουμε.
Και για να επανέλθω στο αρχικό ερώτημα. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς και είναι βέβαιο ότι τις περισσότερες φορές δεν μπορούμε, ο πιο κατάλληλος παιδικός σταθμός είναι ο κοντινότερος. Το βρέφος ή το νήπιο δεν χρειάζεται να ταξιδεύει για να φθάσει στον προορισμό του με το σκεπτικό ότι θα πάει σε έναν διαφορετικό ή ιδιαίτερο παιδικό σταθμό. Μια μικρή απόσταση που μπορεί να γίνει με τα πόδια (αν περπατά) σαν μια ευκαιρία πρωινής βόλτας είναι το καλύτερο. Και αν τούτο δεν είναι εφικτό ας είναι κάπου γύρω από το σπίτι. Κάτι τέτοιο είναι πρακτικό, βολικό και κατάλληλο και για τους γονείς και για το παιδί.
Άλλο σημαντικό κριτήριο ας είναι ο μικρός αριθμός των παιδιών. Όσο πιο μικρός ο παιδικός σταθμός τόσο πιο καλός. Τόσο καλύτερη φροντίδα, τόσο καλύτερο το φαγητό, τόσο πιο άμεση η σχέση προσωπικού και παιδιού.
Ας μη μας διαφύγει και η λεπτομέρεια της αισθητικής και ακόμη περισσότερο της λειτουργικότητας του χώρου. Αν και όλοι λίγο ως πολύ οι παιδικοί σταθμοί είναι χαρούμενοι και χρωματιστοί, ας εστιαστούμε να δούμε πόσος ήλιος μπαίνει απ’ τα παράθυρα. Έχει έστω έναν μικρό κηπάκο; Διαθέτει ευρυχωρία; Τα παιδιά χρειάζονται κίνηση, χρειάζονται δράση. Δεν είναι υγιές να τα περιορίζουμε μέσα σε μικρούς χώρους. Το φαγητό μαγειρεύεται μέσα ή έρχεται μαγειρεμένο (catering); Φυσικά το δεύτερο δεν το είναι το ζητούμενο. Και εν κατακλείδι. Οι περισσότεροι παιδικοί σταθμοί θα εστιαστούν στο ότι προάγουν τη γνώση και την εκπαίδευση. ΔΕΝ είναι αυτό που μας ενδιαφέρει σε έναν παιδικό σταθμό, ούτε καν στο προ-νήπιο δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί η συλλογή γνώσεων. Το παιδί έχει πολύ χρόνο μπροστά του να μάθει. Στα πρώτα του βήματα χρειάζεται να μας ενδιαφέρει η ασφάλεια, η αγάπη, η αποδοχή και η ενθάρρυνση. Όλα τα άλλα έπονται. Όταν το παιδί χτίσει από τον περίγυρο την αυτοεκτίμησή του τα άλλα είναι εύκολα και εφικτά.
