Συχνά οι ασθένειες και ο τρόπος με τον οποίο αυτές μεταδίδονται εντάσσονται στο έργο πολλών λογοτεχνικών συγγραφέων. Θα μπορούσε να …
Η επιδημία χολέρας στο έργο “Θάνατος στη Βενετία“ του Thomas Mann
Διαβάζοντας για χιλιοστή φορά το βιβλίο του Thomas Mann: «Θάνατος στην Βενετία», αισθάνομαι την ίδια λογοτεχνική ικανοποίηση που ένιωσα όταν το πρωτοδιάβασα. Και παρότι ασχολήθηκα μαζί του πολλές φορές, στις προπτυχιακές σπουδές, στο μεταπτυχιακό, αλλά ακόμα και στην επιμόρφωσή μου, συνειδητοποίησα ότι η επιρροή του για μένα προσωπικά είναι αναμφισβήτητα αδιανόητη.
Εστιάζοντας στον κείμενο από μια διαφορετική οπτική γωνία, εκείνη της επιδημίας, παρατηρούμε ότι ο πρωταγωνιστής του Mannυποφέρει από την ασθένεια της χολέρας, ταυτόχρονα όμως μαθαίνουμε ότι ο Aschenbach είναι καλλιτέχνης, αριστοκράτης αλλά από μικρή ηλικία ασθενικός. Ως οργανισμός δεν θα προλάβει να εξελιχθεί, αφού η ασθένεια τον έχει καταβάλει. Πρόκειται, δηλαδή για έναν εκφυλισμό, ο οποίος δεν θα προλάβει να ολοκληρωθεί. Θα αναζητήσει τον θάνατο σαν μια διέξοδο λύτρωσης από την ασθένεια, η οποία αφενός τον έχει οδηγήσει να παραμείνει στον τόπο μόλυνσης, που δεν είναι άλλος από την Βενετία, αφετέρου γνωρίζει πως η πόλη/φάντασμα δεν του ξυπνά ευχάριστες μνήμες, αλλά ούτε και του παρέχει την ελπίδα μιας δεύτερης ευκαιρίας που για εκείνον θα ήταν εξαιρετικά πολύτιμη.
Ο Thomas Mann θα ενσαρκώσει στο λογοτεχνικό του έργο την επιδημία της χολέρας που έχει καταβάλει την εποχή που ζει και θα την πλαισιώσει με εξαιρετικό τρόπο. Η μετάδοση γίνεται αφού ο ήρωας έχει ταξιδέψει σε μια περιοχή όπου η καθαριότητα δεν είναι εφικτή. Η εστία μόλυνσης εκτός από τα φρούτα που καταναλώνει και πιθανόν έχει πλύνει με το μολυσμένο νερό, βρίσκεται στον αέρα που αναπνέει από την αποπνικτική μυρωδιά της σαπίλας και μούχλας που αναδύεται από τις πλατείες και τα στενά σοκάκια. Η μετάδοση γίνεται μέσω του νερού και του φαγητού. Σαν αποτέλεσμα της μόλυνσης είναι η εκκένωση που οδηγεί σε αφυδάτωση. Ταυτόχρονα, οι αγγελιοφόροι του θανάτου συνοδεύουν με διαφορετικές μορφές τον ήρωα τον οποίο τρομάζουν με τις γκριμάτσες τους και τα άσχημα δόντια τους.
Ο καλλιτέχνης είναι ο τελευταίος της γενιάς του, ο οποίος προσπαθεί να απολαύσει και να γευτεί τον έρωτα της θέασης ενός έφηβου μέσα στη σαπίλα της πόλης, φυλακισμένος μέσα στην ίδια του την ελευθερία. Την εποχή του Mann επικρατεί η θεωρία της ομοφυλοφιλίας και της σεξουαλικής διαφορετικότητας, την οποία ο συγγραφέας πλαισιώνει με άρτιο τρόπο στο έργο του. Ο Άσενμπαχθα βιώσει την προσωπική του αδυναμία να τιθασεύει τον πόθο του, ένας πόθο που δεν θα προλάβει να εκδηλωθεί εξαιτίας του πρόωρου θανάτου του πρωταγωνιστή.