Με βάση έρευνα σε site κοινωνικής δικτύωσης προέκυψαν τα 11 κοινά χαρακτηριστικά των πολύ έξυπνων ανθρώπων. Μεταξύ αυτών είναι η …
Η παρατήρηση ανθρώπων είναι μια ωφέλιμη συνήθεια
Σε μια εποχή όπου όλοι βιαζόμαστε, η παρατήρηση των ανθρώπων γύρω μας μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα τον κόσμο και τον εαυτό μας. Αντί να βλέπουμε τους άλλους ως εμπόδια στην καθημερινότητά μας, μπορούμε να ανακαλύψουμε τη μοναδικότητά τους και να καλλιεργήσουμε μεγαλύτερη ενσυναίσθηση.
Μια διαφορετική ματιά στους ανθρώπους
Υπάρχει ένα πάρκινγκ στο κέντρο της πόλης, με δύο επίπεδα. Το επάνω επίπεδο προσφέρει μια μοναδική θέα σε μια μικρή εμπορική περιοχή. Συχνά ανεβαίνω εκεί, όχι για να παρακολουθήσω το δρόμο ή τα καταστήματα, αλλά για να παρατηρώ τους ανθρώπους. Βλέπω γονείς να σπρώχνουν καροτσάκια, παρέες να απολαμβάνουν παγωτό, ανθρώπους να δοκιμάζουν πολυτελείς τσάντες. Εκείνοι ζουν τις ζωές τους κι εγώ απλώς τις παρατηρώ.
Η παρατήρηση ανθρώπων δεν είναι μια κοινώς αποδεκτή συνήθεια. Δεν μπορώ να την καταχωρίσω στο βιογραφικό μου ως δεξιότητα, όπως τη ρητορική ή την αλιεία. Δεν είναι κάτι που θα αναφέρω σε μια συνέντευξη. Ωστόσο, είναι μια συνήθεια που έχει αξία.
Είναι η παρατήρηση ανθρώπων το ίδιο με την παρατήρηση πουλιών;
Ακόμη κι αν προσπαθώ να συγκρίνω την παρατήρηση ανθρώπων με την παρατήρηση πουλιών – μια συνήθεια αποδεκτή και κατανοητή από τους περισσότερους – οι φίλοι μου εξακολουθούν να με κοιτούν περίεργα. Είναι σαν να παραβιάζω έναν κοινωνικό κανόνα.
Όμως σκεφτείτε το αντίστροφο: αν μπορούσαμε να μιλήσουμε στα πουλιά και να τους πούμε πως κάποιοι άνθρωποι τα παρακολουθούν μέσα από κιάλια, πιθανότατα θα έβρισκαν κι εκείνα αυτή τη συνήθεια παράξενη.
Όμως, παρά τις ομοιότητες στους τίτλους, η παρατήρηση ανθρώπων και πουλιών είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Δεν ανεβαίνω στο πάρκινγκ για να αναζητήσω συγκεκριμένους τύπους ανθρώπων, ούτε κατηγοριοποιώ όσους βλέπω. Αυτό που ψάχνω είναι οι μικρές στιγμές ανθρώπινης σύνδεσης που συμβαίνουν ανάμεσα σε αγνώστους.
Από την ενόχληση στην ενσυναίσθηση
Πολύ συχνά, αγνοούμε τους ανθρώπους γύρω μας ή – ακόμη χειρότερα – τους βλέπουμε ως εμπόδια στην καθημερινότητά μας.
Ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα: η αναμονή στο ταμείο ενός σούπερ μάρκετ.
Βιάζομαι. Ο άνθρωπος μπροστά μου βάζει τα ψώνια του αργά πάνω στον ιμάντα. Νιώθω εκνευρισμό.
“Γρήγορα, κύριε!” σκέφτομαι.
Αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να είχα επιλέξει το αυτόματο ταμείο. Όμως, θυμάμαι πως αυτά τα μηχανήματα συχνά χαλάνε και χρειάζονται υπάλληλο για να τα διορθώσει, καθυστερώντας περισσότερο τη διαδικασία.
Εν τω μεταξύ, δύο άλλοι άνθρωποι έχουν ήδη μπει στη σειρά πίσω μου, με γεμάτα καρότσια. Είμαι παγιδευμένος.
Αρχικά, το μυαλό μου αντιστέκεται. Βρίσκω τον εαυτό μου να σκέφτεται πως εγώ, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, είμαι το σημαντικότερο πρόσωπο εδώ.
Όμως, αυτό είναι η κατάλληλη στιγμή να παρατηρήσω τους άλλους.
Αυτός ο ηλικιωμένος κύριος μπροστά μου – ποιος είναι άραγε; Τι έχει περάσει στη ζωή του; Ποιες ιστορίες κουβαλάει; Πώς αισθάνεται σήμερα;
Συνειδητοποιώ πως όλοι γύρω μου έχουν ζωές εξίσου πολύπλοκες με τη δική μου. Έχουν αγωνίες, στόχους, οικογένειες, κατοικίδια, ευθύνες. Δεν είναι στατικοί χαρακτήρες στη δική μου ιστορία – είναι πρωταγωνιστές στις δικές τους.
Η ενόχλησή μου δίνει τη θέση της στην περιέργεια.
Και, τελικά, αυτή η περιέργεια μετατρέπεται σε ενσυναίσθηση.
Η ζωή πέρα από την επιτυχία
Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το έχω αφιερώσει στην επιτυχία – στις σπουδές, στον αθλητισμό, στις κοινωνικές σχέσεις – με την επιμονή ενός άγριου ζώου που κυνηγά τη λεία του.
Από το γυμνάσιο και μετά, εγώ και οι συνομήλικοί μου εκπαιδευτήκαμε να ακολουθούμε έναν μόνο στόχο:
“Πέτυχε. Πέτυχε. Πέτυχε.”
Πέτυχε στις σπουδές σου, πέτυχε επαγγελματικά, πέτυχε στη ζωή.
Αυτό το μήνυμα με έκανε εγωκεντρικό.
Εστιάζοντας υπερβολικά στην επιτυχία, αγνόησα τους ανθρώπους γύρω μου – όχι μόνο τους αγνώστους στο δρόμο, αλλά ακόμη και τους φίλους και την οικογένειά μου.
Φοβόμουν πως αν σταματούσα να επικεντρώνομαι αποκλειστικά στον εαυτό μου, θα έχανα την πορεία μου προς την επιτυχία.
Και όμως, αυτό που αναζητούσα – η ευτυχία – δεν βρισκόταν μέσα μου, όπως νόμιζα.
Βρισκόταν στον κόσμο γύρω μου.
Στους ανθρώπους που με περιβάλλουν.
Στην ικανότητά μου να παρατηρώ, να κατανοώ και να αγαπώ.
Η παρατήρηση ανθρώπων δεν είναι περίεργη συνήθεια. Είναι ένας τρόπος να συνδεθούμε με τον κόσμο γύρω μας.
Αντί να βλέπουμε τους άλλους ως εμπόδια στη δική μας ζωή, μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε ως πολύπλοκες, μοναδικές υπάρξεις, γεμάτες ιστορίες, συναισθήματα και εμπειρίες.
Και ίσως, αν μάθουμε να βλέπουμε πραγματικά τους άλλους, μάθουμε κάτι περισσότερο και για τον εαυτό μας.
Μετάφραση-Επιμέλεια από το πρωτότυπο: Σιαφίλιου Θεοδώρα
