Γίνετε μέντορες των παιδιών σας
Πώς μπορούμε να γίνουμε μέντορες των παιδιών μας; Ποιά προβλήματα αντιμετωπίζει η ελληνική οικογένεια σήμερα; Πώς μπορούμε να χτίσουμε αυτοπεποίθηση στα παιδιά μας; Η οικογενειακή σύμβουλος Ερατώ Χατζημιχαλάκη με αφορμή το δωρεάν σεμινάριο που έγινε την Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου με θέμα «Χτίσιμο αυτοπεποίθησης των παιδιών» μοιράζεται τις σκέψεις της με όλους εμάς. Θα βρείτε απόσπασμα της παρουσίασής της…
Επιθυμώ εκ των προτέρων να τονίσω πως όταν κάποιος διαθέτει το χρόνο του για να κάνει κάτι συνήθως έχει θέσει, συνειδητά ή μη, έναν στόχο. Θα νοιώσει σχετική ικανοποίηση αν διαθέτοντας το χρόνο του ο στόχος του έχει τουλάχιστον εν μέρει προσεγγισθεί. Αν καταφέρει δε ο στόχος του να προσεγγισθεί πλήρως, τότε αναγνωρίζει μέσα του το αίσθημα της πληρότητας.
Γιατί έρχεται κάποιος σε ένα σεμινάριο με θέμα το χτίσιμο αυτοπεποίθησης των παιδιών; Ας μην σταθούμε στο προφανές. Εντοπίστε τον προσωπικό σας λόγο που μπορεί να είναι λίγο κρυμμένος κάτω από τα προφανή. Εντοπίστε την προσωπική σας αλήθεια. Όσο πιο κοντά στην αλήθεια μου βρίσκομαι, τόσο πιο πιθανό είναι να την δημιουργήσω κιόλας. Να βοηθήσω το παιδί μου να έχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση». Αυτό είναι το ευνόητο.
Ο προσωπικός μου στόχος πάντως θα έχει ικανοποιηθεί, αν καταφέρω να σας προβληματίσω. Γνωρίζω πως πάντα στις ομιλίες μου, στα εργαστήρια μου, στις ομάδες μου έρχονται αυτοί που δεν χρειάζεται να έρθουν. Ναι αλήθεια λέω! Έρχονται εκείνοι που είναι αρκετά ευαισθητοποιημένοι ώστε να αντιληφθούν πως «ή στραβός είν’ ο γιαλός ή στραβ’ αρμενίζουμε». Κάτι συμβαίνει στην Ελληνική οικογένεια. Κάτι δεν πάει καλά στη κοινωνία μας. Κάτι χρειάζεται να αλλάξει γύρω μας. Και δεν είναι μόνο η κρίση και οι συνέπειές της. Είναι κι άλλα που άρχισαν πριν την κρίση και ίσως η κρίση βοήθησε να κορυφωθούν ή να εμφανιστούν.
Προσωπικά θα έχω ικανοποιήσει το στόχο μου λοιπόν αν καταφέρω να σας προβληματίσω ως προς το πώς χρειάζεται να κινηθεί η ελληνική οικογένεια για να μεγαλώσει ελεύθερους ανθρώπους, με κριτική σκέψη, με διάκριση και όραμα. Θα μου πείτε: «Γίνεται να γίνεσαι μέντορας σε κάτι που δεν κατέχεις;» Και θα πω, αν θέλεις κάτι να το μάθεις καλά, δίδαξέ το. Είναι ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε πως τα παιδιά μας είναι και οι δάσκαλοί μας. Μας ωθούν να αντιληφθούμε, να εξελιχτούμε, να ενηλικιωθούμε, να προχωρήσουμε. Ας μείνουμε λοιπόν στο θετικό. Είμαστε εδώ σήμερα με σκοπό να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε.
Λοιπόν αγαπητοί μου. Το Σχολείο δεν μπορεί! Δεν ξέρει; Δεν θέλει; Δεν πρέπει η παιδεία να αφυπνίζει; Δεν ξέρω είναι θέμα άλλης συζήτησης! Η πολιτεία ολιγωρεί! Τα ίδια ερωτήματα και ακόμη βαθύτεροι προβληματισμοί αναφύονται. Οι γονείς προβληματισμένοι και χαμένοι μέσα στην καθημερινότητα, κάνουν ό,τι μπορούν ή ό,τι νομίζουν πως είναι το σωστό. Μέσα από την απλή παρατήρηση συμπεραίνει κανείς πως ούτε και αυτοί τα καταφέρνουν. Άλλοτε εμπλεκόμενοι μέσα στην ανάγκη της φαινομενικότητας και άλλοτε έχοντας καταλήξει οι ίδιοι σε λανθασμένα συμπεράσματα δίνουν εσφαλμένες προτεραιότητες και ο χορός καλά κρατεί.
Αέναος αγώνας για να εντοπιστεί ο στόχος. Ποιος στόχος; Δεν είναι σαφής. Δεν είναι ξεκάθαρος. Ή κι αν είναι κάπως εντοπισμένος είναι άραγε ορθός; Λέμε συχνά ως γονείς «Θα γίνω θυσία για να καλύψω τις ανάγκες του παιδιού μου» Ποιες ανάγκες; Αυτές που καθορίζω εγώ μέσα από την βαθιά μου γνώση για το καλύτερο; Ή αυτές που καθορίζουν οι άλλοι και εγώ απλά ακολουθώ;» και οι «άλλοι» ποιοι «άλλοι»;.
Μας λείπουν τα πρότυπα είναι αλήθεια. Μπερδευτήκαμε; Χάσαμε το στόχο; Αποπροσανατολιστήκαμε; Όλα μαζί; Σε οποιαδήποτε περίπτωση η ευθύνη για την αλλαγή πέφτει πάντα στους ώμους των λίγων. Πάντα έτσι δεν ήταν; Τολμάμε να είμαστε μέσα σ’ αυτούς ή θέλουμε άλλος να βγάλει το φίδι απ’ τη τρύπα; Πολλά τα ερωτήματα! Ατέλειωτα! Ας πιάσουμε μια άκρη του νήματος.
Αν θέλουμε να κάνουμε τη διαφορά, θα χρειαστεί να δημιουργήσουμε μικρούς θύλακες νηνεμίας. Πώς είναι αυτό; Το ξεχάσαμε μάλλον. Ας αντισταθούμε και ας ξεκαθαρίσουμε την πρόθεσή μας ως προς το πού θέλουμε να στρέψουμε την πλώρη μας. Μέσα στη φουρτούνα θα μου πείτε; Ε ναι, μέσα στη φουρτούνα φαίνεται ο καλός καπετάνιος!
Τολμώ να σας θέσω ένα ερώτημα. Σας αρέσει η καθημερινότητά σας; Είσαστε ευχαριστημένοι μέσα σ’ αυτήν; Φύγετε για λίγο από τα θέματα της κρίσης. Δεν αναφέρομαι στα προφανή που δημιουργεί η περίοδος που περνάμε. Αναφέρομαι στην απλή καθημερινή διαδικασία. Αυτές οι καθημερινές ρουτίνες. Ρέουν με αρμονία και ισορροπία; Το πρωινό ξύπνημα, το διάβασμα, η ώρα του φαγητού, η σχέση των παιδιών μεταξύ τους, η ώρα του ύπνου, οι υποχρεώσεις μέσα στο σπίτι. Αυτά τα απλά και καθημερινά γίνονται ανεμπόδιστα;
Είναι η συνεργασία και ο σεβασμός δεδομένα, νοιώθετε ισότιμοι και δικαιωμένοι μέσα στη καθημερινότητά σας με τους υπόλοιπους σημαντικούς ανθρώπους με τους οποίους ζείτε μαζί, τρώτε μαζί, κοιμάστε μαζί; Και ύστερα οι σχέσεις μέσα στην ευρύτερη οικογένεια. Ρέουν ανεμπόδιστα;
Πόσες είναι αυτές οι οικογένειες που λειτουργούν ενισχυτικά, ενθαρρυντικά, με σεβασμό στη διαφορετικότητα, με αποδοχή και ενθάρρυνση στην ιδιαιτερότητα, με σεβασμό στις επιλογές του άλλου; Η εμπειρία των 20 χρόνων μου με προβληματίζει. Με βάζει αντιμέτωπη με κάποια ερωτήματα που με οδηγούν σε συμπεράσματα που δεν είναι και πολύ ευχάριστα. Υπάρχει πολύ αλληλεξάρτηση στην ελληνική οικογένεια. Υπάρχει πολύ υψηλή προσδοκία. Υπάρχει αποθάρρυνση ή υπερπροστασία. Υπάρχει βαθμοθηρία και εξάρτηση από την υπερβολική γνώση. Υπάρχει μιμητισμός. Υπάρχει έλλειψη αυτογνωσίας. Υπάρχει σύγχυση μεταξύ της ανάγκης και της επιθυμίας. Υπάρχει τραύμα. Υπάρχει φόβος. Υπάρχει θυμός. Υπάρχει έλλειψη χαράς.
Το Believe In You εγκαινιάζοντας μια νέα συνεργασία με την κα. Χατζημιχαλάκη υλοποιεί το Μάρτιο έναν κύκλο Συμβουλευτικής Γονέων για όλους τους ευαισθητοποιημένους γονείς.
Γιατί τελικά όπως στα περισσότερα πράγματα στη ζωή, δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο! Για περισσότερες πληροφορίες ακολουθήστε το σύνδεσμο:
http://www.flowmagazine.gr/believeinyouworkshops11
