Υπάρχουν πλάσματα τόσο καθαρά που μας φτιάχνουν καθρέφτη, χωρίς να μιλούν, χωρίς να κάνουν τίποτα εξαιρετικό. Μόνο με το βλέμμα, …
Γιατί μιλάς στον εαυτό σου;
«Έλα, συγκεντρώσου!», «Μα, γιατί δεν παίρνει;», «Α, καλά είμαι εντελώς…» και συμπληρώνεις ανάλογα με την περίσταση μιλώντας φωναχτά στον εαυτό σου.
Δεν το κάνεις μόνο εσύ. Φαίνεται πως 1 στους 4 ενήλικες μιλάει δυνατά στον εαυτό του, ενώ το 96% κάνει εσωτερικά αυτό τον διάλογο.
Πρόκειται για μια συνήθεια που συχνά συνδέουμε με την τρέλα, ενώ στην πραγματικότητα σχετίζεται με αυτή σε σπάνιες περιπτώσεις (ναι, αν τα λες μονίμως με κάποιο φανταστικό πρόσωπο ή αν οι συζητήσεις με τον εαυτό σου σε οδηγούν σε απόγνωση, θα πρέπει να μιλήσεις με κάποιον ειδικό).
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, δηλαδή από τα παιδικά μας χρόνια. Αρχίζουμε να μιλάμε στον εαυτό μας όταν είμαστε 2-3 χρόνων. Αυτό φυσικά συμβαίνει ενώ παίζουμε και χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για κάτι διαφορετικό από το να μιλάμε με τους γονείς, τα αδέρφια, τους φίλους ή τους συγγενείς μας.
Γύρω στα 5 αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τη διαφορά και νιώθουμε μια συστολή να το κάνουμε, οπότε μιλάμε πιο χαμηλόφωνα στον εαυτό μας, πιο διακριτικά ή και καθόλου όταν είναι άλλοι μπροστά.
Διαβάστε επίσης: Κάνε ασκήσεις στον καθρέφτη σου και αγάπησε λίγο παραπάνω τον εαυτό σου!
Κάποιοι όμως συνεχίζουμε ακάθεκτοι, απλώς δεν το διαφημίζουμε κιόλας στους άλλους. Ο λόγος που το να μιλάμε με τον εαυτό μας αποτελεί θέμα-ταμπού είναι, σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο ErvingGoffman, ότι η διαδικασία αυτή αμφισβητεί την κοινωνική παραδοχή ότι η ομιλία γίνεται παρέα με άλλους.
Όπως χαρακτηριστικά γράφει στο βιβλίο του Forms of Talk, «σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε σε κάποιον: “Συγγνώμη, δεν μπορώ να έρθω αυτή τη στιγμή. Έχω δουλειά, μιλάω με τον εαυτό μου”».
Οι συνήθεις ύποπτοι
Άρθρο του 2019, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Frontiers in Psychology, διερεύνησε τις διάφορες εξηγήσεις που έχουν δοθεί κατά καιρούς στη συνήθεια να μιλάμε στον εαυτό μας. Η πιο στενά συνδεδεμένη αιτία φαίνεται να είναι το άγχος─άλλοτε μια απλή αγωνία και άλλοτε κάποια αγχώδης διαταραχή. Προσπαθούμε με αυτόν τον τρόπο να βάλουμε σε μια σειρά τις σκέψεις και τις έγνοιες μας.
Ερωτήσεις του τύπου «Έκλεισα, άραγε, το θερμοσίφωνα;», «Λες να άφησα το σίδερο στην πρίζα;» και «Κλείδωσα το αυτοκίνητο;» που επαναλαμβάνονται 5-6 φορές τηνημέρα και μας τρώνε τα σωθικά, είναι εμμονικές και μπορεί να πηγάζουν από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή ή από κάποια μορφή κατάθλιψης.
Διαβάστε επίσης: Από τον τρόπο που μιλάω φαίνεται ότι έχω κατάθλιψη;
Επιστρέφοντας στο απλό, καθημερινό άγχος που μπορεί να μας κάνει να μιλάμε στον εαυτό μας, αρκεί να σκεφτούμε έναν άνθρωπο που έχει να βγάλει λόγο. Τι πιο συνηθισμένο από το να μιλάει δυνατά στον εαυτό του, για να εκτονώσει την αγωνία του και να κάνει διορθώσεις στη ροή του λόγου; Το εντυπωσιακό, σύμφωνα με σχετική έρευνα, είναι ότι τα άτομα που μιλάνε αρνητικά στον εαυτό τους έχουν περισσότερο άγχος όταν πρόκειται να μιλήσουνε σε κοινό συγκριτικά με όσους αυτοεπαινούνται.
Η δεύτερη αιτία που κρύβεται πίσω από τις συζητήσεις με τον εαυτό μας είναι η μοναξιά. Η θεωρία ότι οι άνθρωποι που περνούν πολύ χρόνο μόνοι τους είναι αυτοί που μιλάνε και περισσότερο στον εαυτό τους, πέρα από λογική είναι και επιβεβαιωμένη. Καθώς τους λείπουν οι κοινωνικές συναναστροφές, προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να νιώσουν ότι έχουν παρέα. Έρευνα έχει δείξει ότι οι ενήλικες που μεγάλωσαν ως μοναχοπαίδια έχουν αυξημένες πιθανότητες να μιλάνε δυνατά στον εαυτό τους.
