Γιατί κολλάμε τόσο στα αρνητικά συναισθήματα;

Το δίπολο χαρά- λύπη είναι συνυφασμένο με τη ζωή και αν έχουμε καλή τύχη θα εναλλάσσεται σε ισόποσες δόσεις. Γιατί έχουμε την τάση να κολλάμε στα άσχημα και αρνητικά περισσότερο; Ώρα να ρίξουμε τα φώτα της σκέψης και της καρδιά μας στα θετικά που μας συμβαίνουν!

Γιατί δίνουμε τόση έμφαση στις λυπητερές στιγμές της ζωής μας και όχι στις χαρούμενες; Είναι σαν να παίρνουν οι αρνητικές ιστορίες μας μεγαλύτερη υπόσταση μέσα μας σε σχέση με τα όμορφα πράγματα που κάνουμε ή που συμβαίνουν γύρω μας.  Γιατί δεχόμαστε όλο το βάρος του «όχι» και δεν αφήνουμε το «ναι» να διεκδικήσει το δικό του ποσοστό εγγραφής;

Η αρνητική σκέψη στην καθημερινότητά μας

Δίνουμε έμφαση στο αρνητικό που μας συμβαίνει, στο κόκκινο φανάρι. Δίνουμε την αφορμή στον εαυτό μας να σκεφτεί αρνητικά και κατ’ επέκταση να νιώσει έτσι. Το αρνητικό μάς κλονίζει, έρχεται να απειλήσει τον κόσμο μας, έρχεται να μας εμποδίσει να ικανοποιήσουμε την επιθυμία μας και παίρνει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές που του αναλογούν. Αν αυτό συνεχιστεί, θα λειτουργήσει αθροιστικά, θα υιοθετηθεί ως μία συνειδητή κατάσταση που επιτρέπει στον εαυτό μας να νοηματοδοτείται μόνο έτσι, δηλαδή αρνητικά.

Οδηγούμαστε ασυναίσθητα σε μία επικριτική ματιά προς τον εαυτό μας συλλογιζόμενοι «αφού δεν μπορώ να αλλάξω τα πράγματα, κάποιο θέμα υπάρχει με μένα» ή κρίνουμε τους άλλους «Δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο άσχημα είναι τα πράγματα» και έτσι, με τις ταμπέλες που θέτουμε μεγαλώνουμε τις διαστάσεις του αρνητικού μέσα μας.

Ας μην είμαστε προκατειλημμένοι αρνητικά

Συχνά κάνουμε πλάνα για το μέλλον και λέμε: «αυτό θα είναι δύσκολο», μας ρωτάνε το γιατί και λέμε «δεν ξέρω, έτσι το σκέφτομαι». Αυτοματοποιημένα πολλές φορές, χωρίς επεξεργασία κλίνουμε περισσότερο προς την άσχημη έκβαση των πραγμάτων. Εμμένουμε σε αυτή την άρνηση, τροφοδοτώντας τη σκέψη μας με μία σειρά από στοιχεία που λειτουργούν αποτρεπτικά στο να κάνουμε κάτι που ίσως να άλλαζε τελικά τα πράγματα.

«Προγραμματισμένοι» να εντοπίζουμε ό,τι απειλεί την ευημερία μας

Μία εξήγηση για αυτή τη διεργασία  είναι ότι είμαστε εξελικτικά προσδιορισμένοι να εντοπίζουμε ό,τι αρνητικό καθώς αυτό απειλεί την ευημερία μας. Μπορούμε όμως να μείνουμε μόνο στο εξελικτικό DNA και να ακυρώσουμε την επιθυμία και τη θέληση; Το τέλος της ημέρας πολλές φορές μας βρίσκει να έχουμε ακυρώσει τις επιθυμίες μας, αποφεύγοντας να τις κάνουμε πράξη υπό τον φόβο της αποτυχίας. Μα πώς να τις κάνουμε πράξη, όταν παραμένουμε αγκιστρωμένοι στο αρνητικό;

Μην προσπερνάτε τις χαρούμενες στιγμές

Τις στιγμές χαράς και ευφορίας είναι  δύσκολο να τις επεξεργαστούμε λογικά, γιατί όταν αυτό συμβαίνει, το ζούμε, είναι βιωματικό. Το προσπερνάμε γρήγορα και δεν του δίνουμε σημασία. Δεν  μπαίνουμε στην διαδικασία ανάλυσης και δύσκολα εκτιμούμε κάθε χαρούμενη σκέψη, πράξη ή στιγμή. Απλά τη βιώνουμε ως δεδομένο στοιχείο, ως δοσμένο  από έξω  που δεν είμαστε ικανοί οι ίδιοι  να το παραγάγουμε. Από την άλλη όταν είμαστε στεναχωρημένοι, το αρνητικό συναίσθημα μάς κυριεύει σε όλο του το εύρος. Αναλύουμε τα πάντα. Θρηνούμε, επικρίνουμε και ανησυχούμε όλη τη μέρα. Ο χρόνος διαστέλλεται  και τα δευτερόλεπτα φαίνονται αιώνες…

Καλές και κακές στιγμές

Πάντα στη ζωή μας θα υπάρχουν καλές και κακές μέρες. Στις καλές συνεχίζουμε τη ζωή μας. Στις άσχημες ημέρες πώς αντιδρούμε; Μένουμε καθηλωμένοι ή δείχνουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας; Ας επιτρέψουμε στον εαυτό μας να είμαστε στεναχωρημένοι δεχόμενοι ότι και αυτό το συναίσθημα είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μας.

Συνήθως τις άσχημες μέρες λέμε στον εαυτό μας «θα είμαι πάντα στεναχωρημένος» ή «γιατί είμαι τόσο αδύνατος;» στρεφόμενοι πάντα με αρνητισμό προς τον εαυτό μας, ενώ ακριβώς εκείνη είναι η  στιγμή είναι που πρέπει να τον προσέξουμε, να τον φροντίσουμε και να τον βοηθήσουμε να ορθοποδήσει για να προχωρήσει εμπρός. Η στεναχώρια από μόνη της είναι διαχειρίσιμο συναίσθημα. Αλλά η λύπη μαζί με τις ενοχές και τον φόβο δημιουργούν έναν ανυπόφορο συνδυασμό.

Μαθαίνω τι σημαίνει χαρά και γαλήνη

Ιδανικά πρέπει να δίνουμε ίσο χώρο και χρόνο σε κάθε μας συναίσθημα, είναι όλα χρήσιμα για την ωρίμανση της προσωπικότητάς μας και όλα έχουν να μας προσφέρουν διδάγματα ζωής. Έχουμε όμως πλήρη συναίσθηση των συναισθημάτων μας; Πότε τελικά νιώθουμε χαρούμενοι;

• Όταν αποφεύγουμε να γινόμαστε θύματα των καταστάσεων.
• Όταν είμαστε ήρεμοι και μπορούμε να σκεφτούμε ψύχραιμα χωρίς να φορτωνόμαστε με ευθύνη για όλα τα προβλήματα όλου του κόσμου.
• Όταν δείχνουμε ευγνωμοσύνη στον εαυτό μας για ό,τι έχουμε καταφέρει.
• Όταν νιώθουμε ισορροπημένοι και δεν σκεφτόμαστε τα λάθη του παρελθόντος γιατί δεν έχουμε ανάγκη τίποτα πια από τότε.
• Όταν νιώθουμε ελευθερία και σταματάμε να δίνουμε βήμα στις φωνές που μας ενοχοποιούν και μας λένε ότι δεν τα κάνουμε καλά, ότι πληγώνουμε τους ανθρώπους δίπλα μας και ότι οι άλλοι θέλουν να μας εγκαταλείψουν.

Τελικά είμαστε αληθινά χαρούμενοι όταν δεν επιτρέπουμε στον φόβο να μας οδηγήσει στο μονοπάτι του «δεν μπορώ». Όταν αποφασίσουμε ότι θέλουμε να πάρουμε «το τιμόνι της ζωής» μας στα χέρια μας.

Συντάκτης: Ευαγγελία Μποζαντζόγλου,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.