Γιατί επιτρέπω στον εαυτό μου να “τεμπελιάζει”

Η τεμπελιά δεν είναι μια κατάσταση που θα έπρεπε να μας στιγματίζει ή να ντρεπόμαστε γι’ αυτή. Καμιά φορά είναι απαραίτητη για να κάνουμε ανασύνταξη δυνάμεων.

Λίγους μήνες πριν αναγκαστήκαμε λόγω της συνεχώς επιδεινούμενης κατάστασης με την έξαρση του κορονοϊού να μπούμε σε καραντίνα, πράγμα που σήμαινε πως τα πάντα μέσα στην πόλη έκλεισαν και δεν μας επιτρεπόταν να βγαίνουμε έξω από το σπίτι παρά μόνο σε περιπτώσεις ανάγκης.

Πολλοί έχασαν τη δουλειά τους, τα χόμπυ τους και όλοι μαζί κληθήκαμε να προσαρμοστούμε σε μια νέα πραγματικότητα, χάνοντας την κανονικότητα της καθημερινότητάς μας. Ξαφνικά, λοιπόν, σε έναν κόσμο που πασχίζει να είναι συνέχεια παραγωγικός και όπου η κοινωνία κατακρίνει τα μέλη της που δεν μπορούν ή δεν επιθυμούν να συμβαδίσουν με αυτή την επιταγή, αναγκαστήκαμε όλοι ανεξαιρέτως να χαμηλώσουμε τους ρυθμούς, ενώ ορισμένοι ακόμα και να βυθιστούν στην αδράνεια.

Στην αρχή, έπεσα και εγώ, όπως πολλοί άλλοι στην παγίδα της ενοχής και της πλήξης: “Πώς θα γεμίσω τώρα το χρόνο μου; Τι θα βρω να κάνω μέσα σε τέσσερις τοίχους να κρατήσω τον εαυτό μου απασχολημένο; Θα μπορέσω να αντεπεξέλθω οικονομικά; Πόσο θα αντέξω στην αδράνεια χωρίς να τρελαθώ; Με αγχώνει που όλη μου η καθημερινότητα θα πάει πίσω και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό.” Δεν είναι εύκολο να προσαρμόζεσαι σε εντελώς καινούριες συνθήκες από αυτές που έχεις συνηθίσει και να σου στερούνται βασικά δικαιώματα και απολαύσεις, όπως η εργασία, η κοινωνική ζωή και η επαφή με τη φύση.

Παρακολουθώντας τα ΜΜΕ, απ’ την άλλη, ένιωθα να βομβαρδίζομαι συνεχώς από άσχημες ειδήσεις, που ενέτειναν το ήδη υπάρχον άγχος μου και ταυτόχρονα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μεγέθυναν την ενοχή μου που μένω αδρανής με ποικιλία άρθρων και οδηγών που εμπεριείχαν συμβουλές για το “πώς να περάσετε ευχάριστα και δημιουργικά στην καραντίνα, πώς να βγάλετε χρήματα και να είστε παραγωγικοί μέσα στο σπίτι, tips για να μη βαρεθείτε εν καιρώ εγκλεισμού” κ.ο.κ.

Μέχρι που ένα πρωί αποφάσισα να μην ανοίξω την τηλεόραση για να παρακολουθήσω ειδήσεις, αλλά να φτιάξω τον καφέ μου και να βγω στο μπαλκόνι να τον απολαύσω. Παρατήρησα πως αυτή η ησυχία της πόλης που άλλοτε με άγχωνε τώρα με έκανε να νιώθω η ίδια μια εσωτερική ηρεμία. Οι δρόμοι ήταν πιο καθαροί από σκουπίδια, δεν υπήρχε ηχορύπανση και δύο αδέσποτα σκυλιά ήταν ξαπλωμένα στο γρασίδι και απολάμβαναν τον ήλιο χωρίς να κάνουν τίποτα άλλο. “Σκυλίσια ζωή” σκέφτηκα και αμέσως τη σκέψη μου κατέκλυσε όλη η αρνητικότητα με την οποία συνοδεύουμε αυτή τη φράση.

Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως τις ενοχές που νιώθω τόσο καιρό τις μοιράζομαι πιθανότατα με την πλειοψηφία του κόσμου. Κατάλαβα ότι αυτές δεν πηγάζουν από εμένα, αφού δεν άκουγα τόσο καιρό το σώμα και το μυαλό μου που μπορεί να μου έλεγαν πως χρειάζομαι ξεκούραση, αλλά ακολουθούσα τους ρυθμούς της κοινωνίας που ενοχοποιεί την αδράνεια βαφτίζοντάς την “τεμπελιά”.

Η αμέλεια της ανάγκης μου για ξεκούραση είχε συνέπειες στα αποθέματα ενέργειάς μου, στην παραγωγικότητά μου, στην αυστηρότητα με την οποία κρίνω τον εαυτό μου και τους άλλους, στο πόσο απολαμβάνω τη ζωή μου.

Όλη την υπόλοιπη μέρα την πέρασα ξαπλωμένη στον καναπέ, τρώγοντας τα αγαπημένα μου σνακς και βλέποντας τις αγαπημένες μου ταινίες, χωρίς καμία ενοχή μετά από πολύ καιρό. Με παρόμοιο τρόπο πέρασα και την επόμενη και τη μεθεπόμενη… Περνούσαν οι μέρες της καραντίνας και ένιωθα να απολαμβάνω όλο και πιο πολύ την παρέα του εαυτού μου, να ξαναγεμίζουν οι μπαταρίες μου, να χαλαρώνω και να έχω μεγαλύτερη υπομονή με καταστάσεις, τις οποίες προηγουμένως μου ήταν δυσκολότερο να διαχειριστώ. Και όταν κλήθηκα να επιστρέψω μετά την καραντίνα στην καθημερινότητά μου, παρατήρησα πως η μετάβαση ήταν πιο ομαλή από ό,τι τη φανταζόμουν.

Από τότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα τον προσέχω και θα τον συγχωρώ τις φορές που θέλει να “τεμπελιάσει”. Και κάθε φορά που το κάνω, με ανταμείβει.

Συντάκτης: Γεωργία Έρχου,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.