Η εκδήλωση της επιθετικής συμπεριφοράς είναι ένα αναπτυξιακό χαρακτηριστικό που εμφανίζεται μέχρι την ηλικία των τριών ετών περίπου και σε …
Γιατί οι έφηβοι στην Ελλάδα είναι τόσο βίαιοι;
Οι λόγοι είναι σίγουρα πολλοί και το συγκεκριμένο ερώτημα μπορεί να είναι μια αιτία να γραφτούν εκατοντάδες δοκίμια που προσπαθούν να φωτίσουν την πλευρά του ζητήματος αυτού.
Όλο και συχνότερα, οι δυσάρεστες ειδήσεις πληθαίνουν στην επικαιρότητα. Περιστατικά εντός και εκτός σχολικών μονάδων γίνονται γνωστά. Η φετινή σχολική χρονιά είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα έξαρσης της εφηβικής και σχολικής βίας.
Αρχικά, είναι πολύ σημαντικό να αναδειχθεί η βαθύτερη ρίζα που είναι συνδεδεμένη με την ανατροφή των νέων παιδιών στην Ελλάδα και πως τα ωθεί προς τη βία όλων των μορφών. Συγκεκριμένα, ο τρόπος ανατροφής των παιδιών ακολουθεί ένα κοινό μοτίβο που ονομάζεται «κλειστός ορίζοντας». Κατά τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών η συναισθηματική ευφυΐα είναι αυτή που κατά βάση είναι παραμελημένη. Οι γονείς δεν την έχουν σε προτεραιότητα, δεν δίνουν τα κατάλληλα ερεθίσματα στα παιδιά.
Αντίθετα, στα παιδιά καλλιεργείται η λανθασμένη πεποίθηση ότι χρειάζονται συγκεκριμένες προϋποθέσεις για να πετύχει κάποιος και δεν αρκούν οι γνώσεις και η θέληση. Πολλές γενιές γαλουχήθηκαν με περιορισμένες φιλοδοξίες και προσδοκίες. Αυτό έχει ως σκοπό να καλλιεργείται το αίσθημα της κατωτερότητας και αυτό επιτείνεται συγκριτικά με τους άλλους λαούς της Ευρώπης. Τα όνειρα περιορίζονται.
Ταυτόχρονα, είναι καλό να εξεταστεί, ίσως, η κυριότερη συνιστώσα στην ανατροφή των παιδιών. Δηλαδή, η έλλειψη ορίων και ευθύνης είναι πολύ σημαντικός παράγοντας της διαπαιδαγώγησής τους. Οι γονείς είναι αυτοί που οφείλουν να υπερασπιστούν τον ρόλο τους και να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Τα παιδιά δεν είναι σωστό να κυριεύονται από τις ορμόνες τους και να πράττουν όπως αυτές ορίζουν. Εδώ, είναι που πρέπει να τίθενται τα όρια από τους γονείς. Όμως, γονείς και εκπαιδευτικοί θεωρούν λανθασμένα ότι τα όρια τραυματίζουν. Αντίθετα, η έλλειψη ορίων δημιουργεί σύγχυση ταυτότητας, καθώς οι έφηβοι δυσκολεύονται να συγκροτήσουν την προσωπικότητά τους μην έχοντας βιώσει ποτέ την αίσθηση της αυτοπειθαρχίας και της ευθύνης.
Αν μπορούσε κάποιος να κάνει την αναλογία της ελληνικής κοινωνίας θα την προσδιορίζαμε ως έναν «ανισόρροπο» γονέα. Δηλαδή, την ίδια στιγμή που κακομαθαίνει τα παιδιά, τα καθιστά εντελώς ανίκανα να προχωρήσουν σε κάποια προσωπική ή συλλογική υπέρβαση. Έτσι, τα παιδιά καταδικάζονται να μένουν στάσιμα στη μετριότητα και να μην τολμούν για ένα βήμα παραπάνω.
Όλη αυτή η περιχαράκωση των παιδιών έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας ορίζοντας πολύς στενός και περιοριστικός για τους νέους ανθρώπους. Δηλαδή, γίνονται παθητικοί δέκτες μιας ζωής που δε σχεδίασαν οι ίδιοι. Άρα, αυτή η γενιά βιώνει είτε το αίσθημα της βαθιάς παραίτησης είτε το αίσθημα του θυμού. Τίποτα από αυτά δε μετατρέπεται σε δημιουργία έτσι το παιδί μεταμορφώνεται από τυφλή οργή μέχρι σαδιστική συμπεριφορά.
Αυτή, όμως, η κατάσταση είναι πρέπον να μεταβληθεί. Οι νέοι είναι καλό να ακολουθήσουν έναν διαφορετικό δρόμο πλεύσης, έναν δρόμο που θα χαρακτηρίζεται από αυτοπεποίθηση. Έτσι, θα μπορέσουν να ανακαλύψουν τους εαυτούς τους, να ανακαλύψουν τα ταλέντα τους, να αξιοποιήσουν τα χαρίσματά τους. Όλα αυτά θα τους βελτιώσουν και θα τους καταστήσουν ικανούς να τα χρησιμοποιήσουν για να υπερβούν το σύστημα και να μετατρέψουν τον θυμό και την απελπισία τους σε έναν ουσιαστικό σπόρο αλλαγής. Αν γίνει αυτή η αλλαγή, το μέλλον προδιαγράφεται σπουδαίο. Αν όχι, τότε πιθανόν η κοινωνία να έρθει αντιμέτωπη με πολύ χειρότερες καταστάσεις.
