Ο Bruce Lee παραμένει ακόμα και σήμερα, 45 χρόνια μετά το θάνατό του, ο μεγαλύτερος κινηματογραφικός αστέρας πολεμικών τεχνών. Η …
Για ποιους λόγους το ποδόσφαιρο μας συνεπαίρνει;
Με αφορμή τη λήξη του φετινού Μουντιάλ, εμπνεύστηκα το παρόν άρθρο για το πάθος για το ποδόσφαιρο. Το πάθος που προκαλεί το ποδόσφαιρο σε άντρες και γυναίκες ανά τον κόσμο είναι άσβεστο, αχαλίνωτο… ανεξήγητο! Τι είναι αυτό άραγε που το προκαλεί;
Κανένα άλλο άθλημα δεν προκαλεί τόση φρενίτιδα και υστερία παγκοσμίως, όπως το ποδόσφαιρο. Οι ομάδες ενώνουν φανατισμένους οπαδούς, παρέχουν σύμβολα, σημαίες, πανηγυρισμούς για τη νίκη της ομάδας, φρενίτιδα και εμμονή για οτιδήποτε την αφορά. Μήπως η προσκόλληση στο ποδόσφαιρο είναι απόρροια της παγκοσμιοποίησης, η οποία έχει χτυπήσει και το χώρο του αθλητισμού, καταφέρνοντας σε μεγάλο βαθμό να τον εμπορευματοποιήσει;
Η παγκόσμια φρενίτιδα που επικρατεί για το ποδόσφαιρο
Το ποδόσφαιρο είναι, αναμφίβολα, ένα σπουδαίο άθλημα. Περιέχει στρατηγική και παρά το γεγονός πως θεωρείται ομαδικό άθλημα, παραμένει ταυτόχρονα βαθιά ατομικό, συνδυάζοντας αξιόλογες προσωπικές επιτυχίες με θαυμάσιο ομαδικό πνεύμα.
Γιατί δε συγκεντρώνει τόσο μεγάλο παγκόσμιο ενδιαφέρον ένα άθλημα όπως το τένις, το μπάσκετ, η κολύμβηση, η ξιφασκία, το κρίκετ. Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός πως η κοινωνία του σήμερα είναι μαζική και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός πως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι τα ίδια μαζικά και προβάλλουν διαρκώς το συγκεκριμένο άθλημα με τρόπο καθαρά εμπορικό.
Παράλληλα, η ταύτιση της ποδοσφαιρικής νίκης με την περηφάνια ενός ολόκληρου έθνους, έχει συνδέσει το ποδόσφαιρο με την ίδια την εθνική καταξίωση –και ας είναι απλά και μόνο ένα ομαδικό άθλημα από το οποίο δεν εξαρτάται ολόκληρη η πορεία του έθνους. Οι ποδοσφαιριστές είναι απλοί αθλητές και όχι υπεύθυνοι για την εθνική υπερηφάνεια.
Έτσι, ο χουλιγκανισμός γίνεται ένα παγκόσμιο φαινόμενο, τυφλώνει κάθε λογική σκέψη και καθιστά τον άνθρωπο από απλό φίλαθλο, έναν τυφλό οπαδό.
Η ανδρική επιθετικότητα ως αιτία προσκόλλησης στο ποδόσφαιρο
Από την αρχή της ιστορίας, το ανθρώπινο θυμικό προσπαθούσε να ξεσπάσει βρίσκοντας ως τρόπο εκτόνωσης τη βία. Ήδη από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία γινόμαστε γνώστες της ύπαρξης μαχών στο Κολοσσαίο, ένα αμείλικτο και αιματηρό θέαμα με εκατομμύρια θύματα. Ακόμα και τώρα, η βιαιότητα αυτή συναντάται στην Ισπανία και τις περίφημες ταυρομαχίες, ένα άθλημα ιδιαίτερα αιμοσταγές και βίαιο, το οποίο όμως δεν έχει γίνει παγκόσμιος θεσμός και αφορά μόνο τη συγκεκριμένη χώρα.
Το ποδόσφαιρο όμως, προσφέρει συγκινήσεις, εγείρει μεγάλα πάθη και προσδοκίες. Και αυτός είναι ο λόγος που συγκινείται – ως επί το πλείστον- το ανδρικό φύλο και το παρακολουθεί με τόσο μεγάλη θέρμη. Είναι ένα άθλημα ομαδικό, ομαδοποιεί και απαιτεί ηγετική ικανότητα και σωματική δύναμη. Το ποδόσφαιρο λοιπόν με τις άγριες χαρές και τις ταπεινωτικές νίκες που προσφέρει, μπορεί να ταυτιστεί με την ίδια την επιθυμία κυριαρχίας του άνδρα και αυτό συμβολίζει την ίδια την κυριαρχία που απολάμβανε ο άνδρας μέσα σε μία κοινωνία που τον ευνοούσε ανέκαθεν περισσότερο. Ο άνδρας παρακολουθεί ποδόσφαιρο φανατικά, επειδή επιθυμεί να αισθανθεί ξανά κυρίαρχος και δυνατός.
Το ποδόσφαιρο, αν εξαιρέσει κάποιος την έντονη εμπορικότητα με την οποία έχει κυριευθεί και τον έντονο φανατισμό, είναι ένα όμορφο άθλημα που μπορεί να γυμνάσει, να διδάξει τον υγιή ανταγωνισμό και να χαρίσει σπουδαίες νίκες.
