Γεννηθήκαμε για να είμαστε ευτυχισμένοι
Η ευτυχία ορίζεται ως η ψυχική ικανοποίηση του ανθρώπου, η οποία προέρχεται από την εκπλήρωση των επιθυμιών και την επιτυχία των σκοπών του. Η πραγματική ευτυχία έρχεται από τις δυσκολίες της ζωής. Ένας άνθρωπος που όλα του πηγαίνουν “μέλι γάλα” ποτέ δεν πρόκειται να νιώσει την πραγματική ευτυχία γιατί δεν έχει αντιμετωπίσει δυσκολίες ώστε να γνωρίσει την επιτυχία και την ικανοποίηση. Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν μαραθωνοδρόμο. Άμα τον ρωτήσουμε αν θα ήθελε να τον αφήσουμε στον τερματισμό με ένα όχημα χωρίς να χρειαστεί να τρέξει και να κουραστεί καθόλου, ποια είναι η πιο πιθανή απάντηση που θα πάρουμε; Φυσικά και όχι. Πιστεύετε ότι απλά είναι μαζοχιστής και θέλει να ταλαιπωρηθεί έτσι; Δεν έχει νόημα ο αγώνας του έτσι, γιατί δεν συγκρίνεται με τίποτα η ευτυχία- ικανοποίηση που θα πάρει όταν τερματίσει μετά από τόση προσπάθεια.
Γεννηθήκαμε για να είμαστε ευτυχισμένοι και αυτό είναι το υγιές. Όταν είσαι χαρούμενος είσαι πιο δυνατός, πιο όμορφος και τίποτα δεν μπορεί εύκολα να σε ρίξει. Αντίθετα όταν είσαι θλιμμένος τότε δεν είσαι δυνατός και το παραμικρό αρνητικό και ασήμαντο πραγματάκι που θα ακούσεις θα σε κάνει κουρέλι. Δεν έχεις αυτοπεποίθηση και νιώθεις ότι όλοι γύρω σου έχουν κάτι με εσένα.
Οι γύρω μας είναι ο καθρέφτης του εαυτού μας. Σας έχει τύχει κάποια μέρα για τον α η β λόγο να βγαίνετε έξω χαρούμενοι και όλοι να σας φαίνονται ευδιάθετοι και ευγενικοί μαζί σας; Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει το όταν είμαστε στεναχωρημένοι. Δεν είναι τυχαίο αυτό. Όταν είσαι ευτυχισμένος εστιάζεις στη θετικότητα των ανθρώπων. Όταν είσαι δυστυχισμένος, είσαι πιο ευάλωτος στα αρνητικά ερεθίσματα.
Η ευτυχία και η χαρά είναι υγεία. Όταν λείπουν αυτά τα δύο ο οργανισμός μας υπολειτουργεί. Είναι πιο ευάλωτος, δεν έχει άμυνες για να αντιδράσει στα αρνητικά ερεθίσματα και έτσι απλώς τα δέχεται. Όταν όμως αυτά τα δύο συναισθήματα κρατιούνται καλά και είναι καλογυαλισμένα μέσα μας, τότε υποσυνείδητα ο οργανισμός κλωτσάει οτιδήποτε προσπαθεί να τα απειλήσει. Για παράδειγμα σκέψου τον εαυτό σου να κάθεται σε ένα παγκάκι μια μέρα που έχεις τις μαύρες σου. Κάποια στιγμή έρχεται ένας εντελώς άγνωστος σε εσένα και σου λέει μία φράση με σκοπό να σε προσβάλει. Γυρνάει την πλάτη του και συνεχίζει τον δρόμο του όμορφα και ωραία. Εσύ μένεις πίσω όμως. Νιώθεις προσβεβλημένος για αρχή. Στη συνέχεια σκέφτεσαι μήπως τελικά είσαι αυτό που σε αποκάλεσε ο άγνωστος τύπος. Και τέλος η μέρα και οι σκέψεις σου μαυρίζουν ακόμα περισσότερο.
Ας πάρουμε τώρα το ίδιο παράδειγμα αλλά αυτή την φορά θα είσαι χαρούμενος. Κάθεσαι στο παγκάκι και είσαι χαρούμενος. Χαλαρώνεις ακούγοντας τις παιδικές φωνές και τα κελαηδήματα που έρχονται από το πάρκο. Κάποια στιγμή έρχεται ένας εντελώς άγνωστος σε εσένα και σου λέει μία φράση με σκοπό να σε προσβάλει. Γυρνάει την πλάτη του και συνεχίζει τον δρόμο του όμορφα και ωραία. Εσύ μένεις πίσω και σκέφτεσαι, εγώ ξέρω πολύ καλά τον εαυτό μου και σίγουρα δεν είμαι αυτός που λέει, δεν είναι λογικό να ξέρει κάποιος άγνωστος το τι είμαι και επίσης αυτός στο επόμενο τετράγωνο θα έχει ξεχάσει τι είπε, δεν είναι λίγο άδικο εγώ να το σκέφτομαι όλη μέρα και να μαυρίζω το μυαλό μου; Ακουμπάς την πλάτη σου στο παγκάκι, παίρνεις μια βαθιά ανάσα και συνεχίζεις να απολαμβάνεις τη γαλήνη σου.
