Φίλιππος Πλιάτσικας στο Ηρώδειο με άφθονες εκπλήξεις
Η ευγενική παρουσία του Φίλιππου Πλιάτσικα και η πολυάριθμη φιλαρμονική της Πράγας με τα καλογυαλισμένα μουσικά όργανα, υπάρχει ακόμα έντονα φωτισμένη στο μυαλό μου.
Το Σαββατόβραδο μπορεί να είναι συνυφασμένο με αλκοόλ και πολλά ντεσιμπέλ, το κοινό όμως που βρέθηκε στο Ηρώδειο το Σάββατο 13/09 έζησε μια διαφορετική εμπειρία εξίσου έντονη, χωρίς τα δυο αυτά συστατικά αλλά με τόσα άλλα.
Ενώ περιμένουμε τις πρώτες νότες, ακούμε μια παιδική φωνή να αναρωτιέται ποιητικά για τη σημασία της ζωής, της πατρίδας. Ήταν το πρώτο δείγμα από τις εκπλήξεις που μας επιφύλασσε η βραδιά.
«Η μοναξιά φορά τα καλά της» (Μοναξιά μου όλα) και συναντά την αίγλη της κλασσικής χροιάς που έδιναν τα 25 έγχορδα -βιολιά, τσέλο , άρπα- τα 15 πνευστά και τόσοι ακόμη μουσικοί της φιλαρμονικής.
Η Κρήτη έδωσε το χέρι της στην Πράγα για να «χορέψουν μαζί» μια ειδικά διασκευασμένη σούστα. Όταν δε, ο σεμνός πρωταγωνιστής, ζήτησε την συνδρομή μας εκ των κερκίδων, ήταν το καλύτερό μας.
Η γνώριμη σε όλους φυσιογνωμία του Μπάμπη Στόκα έκανε την εμφάνισή της στο «Όλο με αφήνεις να σ’ αφήσω». Μας έκανε παρέα για τα επόμενα τρία τραγούδια.
Λίγο η φωνή του Φίλιππου, λίγο η επιβλητική μουσική επένδυση, φόρτισαν συναισθηματικά την ατμόσφαιρα και μια ελαφρά συγκίνηση την είχαμε. Συνερχόμαστε όμως γρήγορα γιατί ακολουθεί μπαλάντα, με ιδεατό καλεσμένο τον κιθαρίστα των Scorpions απεικονιζόμενο στον κεντρικό τοίχο του θεάτρου.
Συμμετοχών συνέχεια, με τον ηθοποιό Αιμίλιο Χειλάκη και την Νάντια Σπηλιωτοπούλου οι οποίοι μας θύμισαν, με εντυπωσιακά εκφραστικό τρόπο μερικούς στίχους από τους μεγαλύτερους ποιητές μας, Σεφέρη, Ελύτη, Καβάφη.
Μυστηριώδης ορχηστρική εισαγωγή, σαν από ταινία, ανοίγει το δεύτερο μέρος. Μια νέα γυναικεία κρυστάλλινη φωνή τραγουδά Ορφέα Περίδη. Η κυρία Liset Alea των Nouvelle Vague μας ταξίδεψε ρωτώντας «Για πού το βαλες καρδιά μου».
Πλέον ήταν δύσκολο να διακρίνει κάνεις μουσικούς από κοινό, η αγκαλιά και οι φωνές ήταν μία. Αποχωρίζονται όλοι τα μαρμάρινα καθίσματα και δηλώνουν όρθιοι με όλο το πάθος τους ότι «Δεν θα δακρύσω πια για σένα».
Για το τέλος, επιλέχτηκε καθόλου τυχαία, το ‘Is it getting better’.
Κάναμε σαφές ότι δεν μας έφτασε, αλλά ήδη είχαν ολοκληρωθεί τα προετοιμασμένα κομμάτια, οπότε αποχωρήσαμε με τα θερμά ευχαριστώ του Φίλιππου για τη μαγική νύχτα.
Γνώριζα για το μουσικό ταλέντο, μετά από την πολυμορφική αυτή καλλιτεχνική έκφραση, γνώρισα και τον ειλικρινά ευαισθητοποιημένο άνθρωπο.
Μακάρι να περνάμε τόσο γεμάτα σε όλες τις συναυλίες. Εις το επανιδείν!
