Αν θυμίζει ο τίτλος το “Παραμύθι χωρίς όνομα”, σωστά το κάνει, καθώς πρόκειται για την ιστορία της Πηνελόπη Δέλτα – …
Φίλιπ Ροθ. “The ghostwriter”
Είναι γρήγορο, είναι διασκεδαστικό, απίστευτα διασκεδαστικό πραγματικά, είναι γεμάτο λέξεις, εικόνες και διαλόγους, που ρέουν όλα το ένα μέσα από τ’ άλλο ορμητικά και δίχως ανάσα – αν και όχι βιαστικά – μεθυστικά, πλημμυρισμένοι από τον ζήλο τους να πουν την ιστορία που είναι πραγματικά απλή.
Φρέσκος, νεαρός συγγραφέας συναντά το είδωλό του, όχι πια νέος και φρέσκος μεσήλικας συγγραφέας, για ένα βράδυ, συναντά επίσης τη σύζυγό του και την Amy (ή Anne), ναι, είναι κι αυτή πολύ φρέσκια, νέα, πραγματικά μυστηριώδης όπως συχνά πιστεύουμε ότι είναι η ομορφιά (αλλά σπάνια είναι), ενώ το χιόνι συσσωρεύεται έξω απομονώνοντας τα πάντα στο σπίτι για μια νύχτα.
Η περιέργεια παίρνει το πάνω χέρι, παρέα και η λαγνεία και η ευπρέπεια ξεχνιέται συνοπτικά, καθώς ο νεαρός παραπαίει πλημμυρισμένος ερωτήσεις, ενώ σ’ όλο αυτό το διάστημα αναλογίζεται απεγνωσμένα την Εβραϊκή καταγωγή, ιστορία και κληρονομιά του – και ναι, αναμφίβολα, το Εβραϊκό του μέλλον – γοητευμένος, αν όχι υπνωτισμένος από το κορίτσι:
Φοιτήτρια; Φίλη; Ερωμένη του συγγραφέα; Η δική του μελλοντική γυναίκα; καθώς συνάμα οι λειτουργίες του μυαλού της ξεδιπλώνονται και εκτοξεύονται μες την αφήγηση σαν την διαταραγμένη ιστορία μιας ανισόρροπης – ισως; Και καθ ‘όλη τη διάρκεια ο αναγνώστης κάνει επανειλημμένες εικασίες ως προς το επικείμενο τέλος, δραστηριότητα απείρως διασκεδαστική, γιατί είναι σαν να οδηγεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην κατηφόρα ενος βουνου, το οποίο φυσικά μπορεί να είναι μόνο ένα και αναπόφευκτο.
Ίσως το βιβλίο να είναι τραγικό – δεν έχω καμία αμφιβολία ότι είναι – αλλά είναι επίσης πραγματικά και αδιαμφισβήτητα συναρπαστικό και απόλυτα ελκυστικό, τόσο τρυφερά κυνικό που δεν μπορείς να λυπηθείς κανέναν από τους εμπλεκόμενους, διότι οι ίδιοι έχουν στρώσει τα κρεβάτια τους- κατά το ρητό «όπως στρώνεις κοιμάσαι».
Ναι, είναι μια ιστορία για την Εβραϊκότητα, αλλά πολύ περισσότερο είναι για το πώς, εν μυστηριώδη αγνοία μας, είμαστε αδύναμοι, ευάλωτοι άνθρωποι και επομένως για το πόσο τραγικά και ξεκαρδιστικά παραπαίουμε καθώς διανύουμε αδέξια τις ημέρες της ζωή μας.
Μένεις χαμογελαστός, εύθυμος εως το τέλος, θέλοντας κι άλλο.
Σημείωση: το παραπάνω άρθρο εχει να κάνει με το Αγγλικό βιβλίο, όχι με Ελληνική μετάφραση.
Penguin Random House, 1979
