Εσύ… θα μείνεις να κοιτάς;

Η ζωή μια φορά μας δίνεται και εμείς τι κάνουμε; Δημιουργούμε φυλακές τόσο διάφανες που ούτε καν εμείς δεν καταλαβαίνουμε στο τέλος τι φτιάξαμε. Δήθεν προστατευμένοι και ευτυχισμένοι.

Πολλές φορές ξεχνιόμαστε και δεν καταφέρνουμε να ζούμε στο παρόν μας. Την μισή μας ζωή τη ζούμε προσκολλημένοι στο παρελθόν και την άλλη μισή κάνοντας όνειρα δίχως σχέδια για το μέλλον και το παρόν δείχνει να ακροβατεί κάπου στο ενδιάμεσο. Είναι πράγματι τόσο δύσκολο ή κάτι δεν κάνουμε εμείς σωστά;

Ο Χρόνης Μίσσιος συγγραφέας, αντιστασιακός, αγωνιστής της Aριστεράς και ίσως ο πρώτος ακτιβιστής στην Ελλάδα  είχε καταφέρει μέσα από τα βιβλία του να θίξει βαθιά θέματα της ζωής και της κοινωνίας. Ένα από τα πιο απλά αλλά τόσο βαθιά λόγια του στο βιβλίο, «Χαμογέλα, ρε.. τι σου ζητάνε» γράφει,

«Έτσι, μ’ αυτήν την κ……εφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας, σα να είναι βάρος. Και μάς είναι βάρος.  Γιατί δε ζούμε…  κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι! Να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’την αρχή. Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ανάγκες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”. Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών. Αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας… Όλα, όλα Σαλονικιέ, τ’ αφήσαμε, γι’ αυτό το αύριο, που δεν θα ‘ρθει ποτέ».

Γι’αυτό το αύριο που δεν θα έρθει ποτέ, λέει ο Μίσσιος και κάπως αποσβολωμένοι μένουμε πίσω να σκεφτόμαστε όλα όσα είπε. Τόσες στιγμές πάνε χαμένες, τόσα λόγια που θέλαμε να πούμε και που ποτέ δεν είπαμε. Όλα βασισμένα σε ένα αύριο, τόσο μακρινό που δεν το φτάνουμε ποτέ. Έχετε σκεφτεί πως θα ήταν αυτό το αύριο αν τελικά με κάποιον τρόπο το ζούσαμε; Καλύτερο ή χειρότερο; Ποιους ανθρώπους θα θέλαμε να περιλαμβάνει; Η καλύτερη φυλακή είναι αυτή που δεν βλέπεις. Μήπως πρέπει να πάρουμε πιο ενεργό ρόλο σε αυτό το έργο που λέγεται ζωή;

Συντάκτης: Νάνσυ Παπαδοπούλου,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.