Ο Lerner, το 1980, παρατήρησε ότι ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να διατηρεί τον έλεγχο των γεγονότων στην καθημερινότητά του …
Εκτιμώντας το δώρο της ζωής παρά τις δυσκολίες
Κάθε μέρα έχω τη δυνατότητα να διαμορφώσω τη ζωή μου όπως τη θέλω, να κάνω τις επιλογές μου και να απολαύσω το ανεκτίμητο αυτό δώρο, που μου δόθηκε για να το αξιοποιήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τον τρόπο μου, χωρίς να το βάζω κάτω απέναντι στις κάθε είδους δυσκολίες.
Η ζωή είναι τόσο όμορφη… Στέκομαι στο ύψωμα του βουνού και κοιτώ το απέραντο γαλάζιο που απλώνεται από κάτω. Πόσες αποχρώσεις του μπλε, όσες δεν μπορεί ο νους να καταλάβει. Και καθώς η ματιά μου πάει να σταματήσει κάπου, δεν μπορώ να ξεχωρίσω πού τελειώνει η θάλασσα και πού ξεκινά ο ουρανός. Ο αγέρας που φυσάει μου ανακατώνει τα μαλλιά και η μύτη μου γεμίζει ένα σωρό μυρωδιές που μου ξυπνάνε αισθήσεις που είχα ξεχάσει… Γύρω όλα μοιάζουν τέλεια: τα λουλούδια, τα δέντρα, τα χιλιάδες χρώματα της γης. Πόσο όμορφη είναι η γη που ζούμε, πόσο μοναδική…
Και γυρίζω πίσω στα δικά μου. Σε όλα όσα με έχουν κάνει να χαίρομαι, να πονάω, να απογοητεύομαι, να κλαίω, να δυναμώνω και να μην το βάζω κάτω. Δεν ήταν, ούτε θα είναι όλα ρόδινα. Υπήρξαν στιγμές που έκανα ένα βήμα μπροστά και έμεινα πίσω· γιατί οι καταστάσεις το έφεραν. Όμως υπήρξαν και εκείνες οι στιγμές που βημάτισα σιγά και βρέθηκα μπροστά. Πολλές ήταν και εκείνες που προσπάθησα να μείνω στην ακεραιότητά μου και οι αδικίες της ζωής με κυνηγήσαν, και άλλες τόσες οι φορές που βρήκα εύκολα το δίκιο μου. Εγώ, παρέα με τα λάθη και τα σωστά μου… Με τις επιλογές που μου βγήκαν σωστές και τις ευκαιρίες που δεν κυνήγησα… Όλα γυρίζουν στο μυαλό μου και προκαλούν την καρδιά μου να νιώσει χαρά ή λύπη, ανάλογα με την τροπή που πήρε η ζωή μου κάθε φορά.
Οι σκέψεις μου διακόπτονται από το πέταγμα ενός αετού πάνω από εμένα. Κάνει μια στροφή και φεύγει μακριά, χάνεται… Αυτό το πέταγμα, τα δυνατά φτερά του, ο τρόπος που έφυγε προς το απέραντο γαλάζιο… Σηκώνομαι όρθια και αρχίζω να κατηφορίζω το βουνό. Από αυτήν την πλευρά συναντώ δέντρα και φρούτα του δάσους. Άλλες μυρωδιές, πιο γλυκές… Αυτήν τη φορά τα χρώματα ανήκουν στην παλέτα του πράσινου-καφέ.
Και πάλι εικόνες από τη ζωή μου έρχονται και φεύγουν από το μυαλό μου. Πόσες προσπάθειες έκανα σε κάποια πράγματα και πόσο δεν προσπάθησα αρκετά σε κάποια άλλα. Σωστά, λάθη, τα έκανα… Δεν μετανιώνω για τίποτα, γιατί όλα ήταν και θα είναι δικά μου. Οι άνθρωποι που αγάπησα, εκείνοι που με πρόδωσαν, αυτοί που στάθηκαν δίπλα μου σε όλα τα δύσκολα. Όλοι αυτοί αποτέλεσαν κάποιο μέρος της δικής μου επιλογής, των δικών μου αναγκών, της δικιάς μου ζωής. Αυτό είναι που με κάνει να μην αναιρώ τίποτα. Γιατί όλα είναι επιλογές μας. Και αυτά που δεν είναι, πρέπει να γίνουν για κάποιον λόγο που δεν ξέρω. Γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία από το Θεό, το Σύμπαν, να ζήσω σε αυτήν την όμορφη ζωή. Είναι δύσκολη; Ναι, είναι! Είναι γλυκιά, πικρή; Ναι, είναι! Είναι δίκαιη, άδικη; Ναι, είναι! Όμως εγώ είμαι αυτή που θα την ορίσω, αυτή που θα την χαλάσω ή θα την φτιάξω, θα την παρατήσω ή θα την παλέψω! Δεν γεννήθηκα αετός να πετώ ψηλά στον ουρανό, αλλά γυναίκα με νου και ελεύθερη βούληση. Δεν φύτρωσα όπως τα δέντρα για να προσφέρω μόνο στον κύκλο της ζωής, αλλά γεννήθηκα και μεγάλωσα για να δημιουργώ μέσα σε αυτήν. Δεν είμαι θάλασσα να κρύβω άπειρους θησαυρούς, αλλά είμαι εγώ που μπορώ να δημιουργήσω άλλους τόσους.
Έχω φτάσει πια στον δρόμο για το σπίτι μου, εκεί όπου είναι η ζωή μου, η καθημερινότητά μου. Υπήρξα και σήμερα υγιής, κάνοντας τα συνηθισμένα που κάνω κάθε μέρα. Γιατί η ζωή είναι δώρο που η αξία του είναι ανεκτίμητη. Όσο μπορώ να πατώ στα πόδια μου με υγεία, μπορώ να έχω και τη ζωή στα χέρια μου.
Για οτιδήποτε μου συμβεί, έχω μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Γιατί, όσο ζω, οφείλω να τιμώ το δώρο που μου δόθηκε απλόχερα: να προσπαθώ, να εκτιμώ, να πέφτω αλλά να σηκώνομαι ξανά, να κλαίω, αλλά να γελάω πάλι, να παίρνω τα πράγματα σοβαρά αλλά και αστεία. Γιατί έτσι είναι η ζωή: Ποτέ δεν είναι ίδια.
