Εξερευνώντας την έννοια της ακεραιότητας
Η ακεραιότητα σαν λέξη είναι οικεία στους περισσότερους από εμάς. Ποια είναι, όμως, η αληθινή έννοιά της; Η σημασία του να είσαι ολόκληρος/ακέραιος μπορεί να ερμηνευτεί ενδεχομένως ποικιλοτρόπως. Η βαθύτερη ουσία όμως κρύβεται στην πρόθεση πίσω από την κάθε πράξη. Εάν δηλαδή μία πράξη μας χαρακτηρίζεται από ακεραιότητα έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με την καθαρότητα των προθέσεών μας.
Εάν οι προθέσεις μας βασίζονται σε θετικά κίνητρα, που στόχο έχουν την ουσιαστική μας εξέλιξη και αυτοβελτίωση, τότε τιμούμε την εσωτερική μας ακεραιότητα με την ποιότητα των επιλογών μας. Κι αυτό είναι κάτι που εκπέμπεται παντού και γίνεται ευρέως αντιληπτό. Οι άλλοι διαισθάνονται τις προθέσεις μας και έστω και ασυνείδητα αντιδρούν βάσει αυτών. Ας εξετάσουμε, όμως, τις διάφορες παραμέτρους της ακεραιότητας στην προσπάθειά μας να την κατανοήσουμε επί της ουσίας.
1. Ακέραιος είναι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν ντρέπεται να μοιραστεί με τους άλλους τις επιλογές του, γιατί αισθάνεται υπερήφανος για αυτές. Τον χαρακτηρίζει η ειλικρίνεια και δεν έχει την ανάγκη να κρύβει κομμάτια του εαυτού του από τους άλλους, γιατί τον γνωρίζει και τον αποδέχεται με όλα τα στοιχεία που τον αποτελούν.
2. Ακέραιος επίσης είναι αυτός ο οποίος δεν εξαρτάται από κανέναν, σε κανέναν τομέα της ζωής του, αλλά απολαμβάνει να μοιράζεται αυτό που είναι με τους γύρω του. Το άτομο βάσει αυτής της παραμέτρου χαρακτηρίζεται από αυτονομία και σύναψη υγιών σχέσεων, που δεν βασίζονται σε προσκολλήσεις και συμπεριφορές εξάρτησης.
3. Ακεραιότητα υπάρχει σε άτομα που τιμούν τις υποσχέσεις τους και τηρούν τα λεγόμενά τους. Η ασυνέπεια δεν συνάδει για κανένα λόγο με την ακεραιότητα ενός ατόμου. Εάν θέλουμε να κατακτήσουμε την ακεραιότητα ως αρετή στη ζωή μας, οφείλουμε να είμαστε συνεπής και υπεύθυνοι απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους. Απέναντι στα λεγόμενα και τις υποσχέσεις που δίνουμε.
Εν ολίγοις είναι αδύνατον να είναι ακέραιος ένας άνθρωπος που είναι ασυνεπής και συμπεριφέρεται επιπόλαια ως προς τα λεγόμενα, τις επιλογές και τις αποφάσεις του. Κυρίως γιατί όταν δεν τηρεί τις υποσχέσεις που ο ίδιος έχει δώσει είναι σαν να δείχνει ασέβεια απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.
4. Ακέραιος είναι κι ο άνθρωπος που ξέρει να προσφέρει αλλά και να δέχεται με την ίδια εσωτερική ισορροπία. Εάν μόνο ένα από τα δύο ισχύει, τότε η ισορροπία διασπάται και η λειτουργία γίνεται μονόπλευρη συχνά προκαλώντας ποικίλα προβλήματα.
5. Ακέραιος φυσικά είναι και αυτός που δεν έχει απαιτήσεις ή προσδοκίες από κανέναν άλλο εκτός του εαυτού του, αλλά ακόμα και αυτό καλό θα είναι να έχει ένα μέτρο, που δεν θα πρέπει να ξεπερνιέται γιατί μπορεί να γίνει επιζήμιο για τον ίδιο. Δεν απαιτώ τίποτα από κανέναν, αλλά μαθαίνω να δέχομαι με ευγνωμοσύνη, αυτό που μου προσφέρεται. Χρειάζεται διάκριση σε αυτό το σημείο ανάμεσα στο απαιτώ και στο δέχομαι. Όταν απαιτώ, προβάλλω το εγώ μου και τις υλικές επιθυμίες μου διεκδικώντας κάτι το οποίο δεν μου ανήκει. Αντιθέτως όταν δέχομαι, είμαι απλός αποδέκτης κάποιου στοιχείου προσφοράς το οποίο που δίνει ο άλλος οικειοθελώς και από προσωπική του επιθυμία. Όχι από δική μου απαίτηση!
6. Ακέραιος είναι αυτός που δεν λειτουργεί κακόβουλα και δεν υπονομεύει με τα λόγια ή τις πράξεις του άλλους ανθρώπους. Αντιθέτως, προσπαθεί πάντα να είναι δίκαιος, μελετώντας στον βαθμό που μπορεί, τις αληθινές προθέσεις των συνανθρώπων του χωρίς να υποτιμά ή να παρερμηνεύει τις λειτουργίες τους. Η δικαιοσύνη είναι μεγάλη αρετή και βασικό αξίωμα ενός ακέραιου ανθρώπου .
7. Είναι επίσης καθοριστικής σημασίας για κάποιον που χαρακτηρίζεται από ακεραιότητα, να αγαπά, να σέβεται και να αποδέχεται όλα όσα τον αποτελούν, όσο δυσάρεστα ή θετικά και αν είναι. Κάθε στοιχείο της προσωπικότητάς του του ανήκει και είναι απαραίτητο να το αποδεχτεί εάν θέλει να αισθάνεται ολοκληρωμένος άρα και ακέραιος.
Ανακαλύπτοντας, λοιπόν, σε ποιο ή σε ποια από τα παραπάνω εντοπίζουμε τις περισσότερες αδυναμίες, στοχεύουμε σε αυτό το στοιχείο, παρατηρώντας πώς το εκδηλώνουμε καθημερινά στην πράξη. Εκπαιδεύουμε έτσι σιγά σιγά τον εαυτό μας να γίνεται παρατηρητής όλων των στοιχείων της προσωπικότητάς μας, τα οποία χρειάζονται βελτίωση και διόρθωση, με όποιον τρόπο θεωρούμε ότι μας ταιριάζει καλύτερα και πάντα στον κατάλληλο για εμάς χρόνο. Αποφεύγοντας να ασκούμε υπερβολική πίεση στον εαυτό μας, αλλά και προσέχοντας να μην του δίνουμε συνέχεια άλλοθι για όσες λανθασμένες επιλογές και αν πράξει.
Η ακεραιότητα άλλωστε είναι μία ικανότητα που χτίζεται σιγά σιγά, εφόσον δεν υπάρχει συνειδητή σε μεγάλο βαθμό ήδη. Απαιτεί, όμως, όπως όλα τα σημαντικά επιτεύγματα της ζωής, την καθημερινή μας αφοσίωση και προσπάθεια με στόχο την σταθερή εδραίωσή της στην καθημερινότητά μας.
