Εγώ κι ο θάνατός μου
Υπάρχουν βιβλία πολλών ειδών: μυθιστορήματα, νουβέλες, συλλογές διηγημάτων ή ποιημάτων, ιστορικά, επιστημονικά, φιλοσοφικά και πολλά άλλα. Ανάμεσά τους βιογραφίες και αυτοβιογραφίες. Το συγκεκριμένο όμως βιβλίο του Αλέξαδρου Βέλιου δεν εμπίπτει σε καμιά από τις γνωστές κατηγορίες.
Η διεθνής πρωτοτυπία του έγκειται στο γεγονός ότι ο συγγραφέας μιλάει για ένα προσωπικό του θέμα· πιο προσωπικό, δεν γίνεται. Εν όψει του επερχομένου θανάτου του-οι γιατροί του έχουν δώσει ένα πολύ σύντομο προσδόκιμο ζωής για τον καρκίνο από τον οποίο πάσχει- αναφέρεται στο δικαίωμά του ανθρώπου στην ευθανασία.
Ο συγγραφέας, γνωστός δημοσιογράφος, χωρίς μελοδραματισμούς και αξιοθαύμαστη ψυχραιμία, στις μόλις 58 σελίδες του βιβλίου, περιγράφει με αδρές γραμμές αισθήματα και σκέψεις που τον διακατέχουν από τότε που έμαθε για την κατάσταση της υγείας του.
Αναστοχάζεται, φιλοσοφεί εκπέμποντας το μήνυμα προς τους αναγνώστες να ξαναδούν τη δική τους ζωή. “Είμαστε, άραγε, ουσιαστικά παρόντες στο παρόν μας;” αναρωτιέται για να καταλήξει “Εν ονόματι ενός άπιαστου μέλλοντος, δεν ζούμε ουσιαστικά το παρόν μας”.
Προασπίζεται με σθένος, χωρίς να μασά τα λόγια του για το δικαίωμα στην ευθανασία, που είναι και ο υπότιτλος του βιβλίου, προβάλλοντας αδιάσειστα επιχειρήματα υπέρ της και βάλλοντας εναντίον των όποιων ιατρικών, θρησκευτικών, πολιτικών και άλλων συμφερόντων που την υπονομεύουν. Προβλέπει δε ότι, ύστερα από κάποια χρόνια, η ευθανασία θα νομιμοποιηθεί εξαιτίας των δυνάμεων της αγοράς.
Ο ίδιος έχει επιλέξει την επίσκεψη σε ίδρυμα της Ζυρίχης, που δέχεται και υπηκόους άλλων χωρών, για να τερματίσει τη ζωή του με αξιοπρέπεια πίνοντας το ποτήρι με το ειδικό φάρμακο.
Ας δούμε πώς περιγράφεται το βιβλίο στο οπισθόφυλλό του:
Με ποιο δικαίωμα η θρησκεία, ο νόμος, η ιατρική επιλέγουν πριν από μένα για μένα πότε και πώς επιτρέπεται να πεθάνω; Με ποιο δικαίωμα οι εξουσίες που θέλουν να οριοθετούν τη ζωή μας, μας αφαιρούν και την ελευθερία επιλογής στο θάνατό μας;
Ένας γνωστός δημοσιογράφος, ενώπιος ενωπίω με το θάνατό του. Μια ανυπόκριτη εξομολόγηση ζωής υπό το φάσμα της ανυπαρξίας. Και, παράλληλα, ένα πρωτότυπο μανιφέστο που υπερασπίζεται το θεμελιώδες δικαίωμα του ανθρώπου στο θάνατο, καταρρίπτοντας κι ερμηνεύοντας όλα τα ταμπού –θρησκευτικά, ιατρικά, κοινωνικά– τα οποία περιβάλλουν ακόμη το ζήτημα της ευθανασίας. Με έναυσμα την προσωπική του άνιση μάχη, ο Αλέξανδρος Βέλιος καταφέρνει να κινητοποιήσει, ταυτόχρονα, καρδιές και συνειδήσεις.
Ένα δυνατό, συγκλονιστικό βιβλίο. Μου θύμισε το μυθιστόρημα του Β. Ουγκό Η τελευταία μέρα ενός μελλοθάνατου, γραμμένο το 1829, που αποτελεί μια καταγγελεία της θανατικής καταδίκης.
Το βιβλίο τελειώνει με το σπαρακτικό: Ακούτε, εσείς οι ζωντανοί; Αν το ακούσουμε, πολλά πράγματα έχουμε να μάθουμε για να αλλάξουμε τη ζωή μας…
«Ο συνεργάτης μας κ. Άρης Γαβριηλίδης είναι συγγραφέας και εικαστικός. Περισσότερα για αυτόν και το έργο του εδώ.»
