Εδώδιμα λουλούδια – Μέρος Β

Είχατε σκεφτεί ποτέ ότι υπάρχουν λουλούδια για… φάγωμα; Ακολουθεί μία λίστα από εδώδιμα άνθη, τα οποία μπορούν να προσθέσουν στα πιάτα σας όχι μόνο χρωματικές, αλλά και γευστικές νότες. Συνεχίζουμε στο 2ο μέρος του άρθρου για να γνωρίσουμε μια εντυπωσιακή ποικιλία εδώδιμων λουλουδιών.

Αν χάσατε το 1ο μέρος του άρθρου μπορείτε να το δείτε εδώ.

Ανθρίσκος ή μυρώνι (Anthriscus cerefolium): Τα δαντελωτά φύλλα του βοτάνου αυτού, που ανθίζει σε σκιερά μέρη, τα στολίζουν λεπτεπίλεπτα λευκά άνθη που φυτρώνουν σε σκιάδια. Τόσο τα φύλλα όσο και τα λουλούδια του ανθρίσκου έχουν μία πολύ ήπια γεύση, παρόμοια με εκείνη του γλυκάνισου ή της γλυκόριζας. Για να διατηρηθεί η γεύση του ατόφια, προσθέστε τον στα πιάτα λίγο πριν το σερβίρισμα.

Ραδίκι (Cichorium intybus) και αντίδι (Cichorium endivia): Όλες οι ποικιλίες του φυτού κιχώριον βγάζουν, στα τέλη του καλοκαιριού, ψηλούς βλαστούς με εντυπωσιακά γαλάζια λουλούδια. Τα πέταλα του φυτού προσδίδουν στις σαλάτες τη γήινη γεύση του αντιδιού. Επίσης, τα μπουμπούκια μπορούν να γίνουν τουρσί σαν την κάππαρη.

Σχοινόπρασο (Allium schoenoprasum): Τα λουλούδια του είναι σφαιροειδείς συστάδες που συνίστανται από εκατοντάδες ανθάκια, τα οποία μπορούν να αφαιρεθούν και να προστεθούν σε σαλάτες, εμπλουτίζοντάς τες με χρώμα και με μία ήπια γεύση κρεμμυδιού.

Μεγάλη κίτρινη μαργαρίτα ή χρυσάνθεμο το στεφανωματικό (Chrysanthemum coronarium): Έχει εδώδιμα νεαρά φύλλα και όμορφα λουλούδια, λευκά με κίτρινους πυρήνες ή κατακίτρινα. Τα πέταλα είναι εδώδιμα και αμυδρώς ξινά.

Κόλιανδρος (Coriandrum sativum): Το φυλλώδες χορταρικό, γνωστό και ως κορίανδρος, ανοίγει γρήγορα στη ζέστη του καλοκαιριού, βγάζοντας ψηλά σκιάδια με λευκά λουλούδια. Τα άνθη έχουν έντονη γεύση βοτάνου, όπως ακριβώς και τα φύλλα, οι ρίζες και οι σπόροι του φυτού, ενώ μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως γαρνιτούρα, εκεί όπου διαφορετικά θα χρησιμοποιούνταν τα φύλλα.

Τριφύλλι (Trifolium spp): Οι κεφαλές του άνθους είναι φαγώσιμες και έχουν μία γλυκιά και ήπια γεύση γλυκόρριζας. Στην πραγματικότητα, ολόκληρο το υπέργειο τμήμα του φυτού είναι φαγώσιμο, ωστόσο συστήνεται η καλλιέργειά του σε τρυφερούς βλαστούς ή η μετριοπαθής χρήση του εσωτερικού του άνθους ως γαρνιτούρα. Το ώριμο τριφύλλι είναι δύσπεπτο και μπορεί να προκαλέσει πρήξιμο.

Κενταύρια (Centaurea cyanus): Τα όμορφα μπλε λουλούδια της κυανής κενταύριας έχουν ελαφρώς πικάντικη γεύση που μοιάζει με γαρύφαλλο, με διακριτική γλυκύτητα. Τα πέταλά της δείχνουν εξαίσια στις σαλάτες. Χρησιμοποιήστε τα πέταλα ως γαρνιτούρα ή ολόκληρα τα λουλούδια σε πρωτότυπα κοκτέιλ.

Εσπερίδα (Hesperis matronalis): Τα πέταλα αυτού του ψηλού φυτού, που συγγενεύει με το σινάπι, έχουν χρώμα ροζ, μοβ ή λευκό και φυτρώνουν πάντα ανά τετράδες. Η φλοξ η ανθηλοφόρος είναι παρόμοια: Τα λουλούδια της είναι και αυτά βρώσιμα, αλλά έχουν πάντοτε πέντε πέταλα. Τα πέταλα και τα ανώριμα φύλλα της εσπερίδας ταιριάζουν σε σαλάτες, όμως έχουν ελαφρώς πικρή γεύση.

Δανδελίων, πικραλίδα ή ταράξακος ο φαρμακευτικός (Taraxacum officinale): Ο απανταχού φυόμενος κοινός δανδελίων είναι εξ ολοκλήρου βρώσιμος. Όταν συλλέγεται νωρίς, προτού ανθίσει, τα μπουμπούκια του έχουν εξαιρετικά γλυκιά γεύση, σαν μέλι. Οι νεαροί πράσινοι βλαστοί είναι, επίσης, νόστιμοι, είτε ωμοί είτε στον ατμό. Τα πέταλα είναι πολύ όμορφη γαρνιτούρα για ζυμαρικά ή ρύζι. Αν και ο λευκός δανδελίων είναι εύκολο να βρεθεί, μην τον συλλέγετε παρά μόνο από βιολογικούς κήπους. Αποφύγετέ τον αν φυτρώνει κοντά σε δρόμους ή σε χλόη που μπορεί να είναι ραντισμένη.

Ημεροκαλλίς (Hemerocallis spp.): Τα σαρκώδη και βραχύβια λουλούδια της ημεροκαλλίδας είναι γλυκά, με γεύση που μοιάζει με ώριμο πεπόνι ή αγγούρι. Σιγουρευτείτε ότι έχετε διαχωρίσει τα πέταλά της από την πικρή βάση των λουλουδιών. Δοκιμάστε τη σε σαλάτες με μέτρο.

Δίανθος (Dianthus caryophyllus): Αναζητήστε το γαρύφαλλο με το μεγάλο άνθος και κόψτε τα γλυκά στη γεύση πέταλα, απομακρύνοντάς τα από την πικρή λευκή βάση των λουλουδιών. Τα ζωηρά κόκκινα και ροζ πέταλα έχουν ήπια γεύση γαρύφαλλου και είναι ιδανικά για επιδόρπια ή σαλάτες.

Άνηθος (Anethum graveolens): Τα λουλούδια έχουν πιο δυνατή γεύση σε σχέση με τα φύλλα του άνηθου και χρησιμοποιούνται στο μαγείρεμα του ψαριού ή ωμά σε σαλάτες. Είναι πολύ μικρά, κίτρινα και φυτρώνουν σε ψηλά σκιάδια. Ιδανικά, χρησιμοποιούνται μόλις έχουν ανοίξει, μια και κάνουν γρήγορα σπόρους.

Ευρωπαϊκή μαργαρίτα ή ασπρολούλουδο (Bellis perennis): Η κοινή ευρωπαϊκή μαργαρίτα είναι εξ ολοκλήρου βρώσιμη, αν και πικρή στη γεύση. Τα πέταλά της είναι αρκετά μικρά ώστε να γαρνίρουν σαλάτες ή άλλα γεύματα, χωρίς να επισκιάσουν πιο δυνατές γεύσεις.

Μάραθος (Foeniculum vulgare): Το μάραθο το κοινό και το φινόκιο ή μαραθόρριζα (μάραθο της Φλωρεντίας) προσφέρουν όμορφα και ψηλά σκιάδια με μικροσκοπικά κίτρινα λουλούδια, που έχουν ήπια γεύση γλυκόρριζας, όπως και τα φύλλα τους, και είναι τέλεια για επιδόρπια.

Φούξια: Αποφύγετε τα υβρίδια (Fuchsia x hybrida) των φυτωρίων, καθώς αυτά ίσως έχουν ραντιστεί. Κατά τα λοιπά, τα φούξια είναι εντυπωσιακά λουλούδια, που δημιουργούν υπέροχη γαρνιτούρα και έχουν ελαφρώς όξινη γεύση.

Σκόρδο (Allium sativum): Όταν ανθίσει το λουλούδι του σκόρδου (Άλλιον το ήμερον), βγάζει ροζ και άσπρα ανθάκια, που μπορούν να γαρνίρουν σαλάτες χαρίζοντάς τους την ήπια ένταση του σκόρδου. Ωστόσο, όταν τα φυτά ανθίζουν, η ενέργεια που θα διοχετευόταν προς τον βολβό πλέον απορροφάται από το άνθος. Πολλοί καλλιεργητές σκόρδου προτιμούν να κόβουν τους μίσχους (στελέχη) των λουλουδιών προτού αυτά ανοίξουν. Αυτά μπορούν να σοταριστούν σε βούτυρο ώστε να δημιουργήσουν ένα δυνατό καλοκαιρινό συνοδευτικό ή να προστεθούν στο μίξερ με τυρί παρμεζάνα, ελαιόλαδο και σπόρους κουκουναριού, για να συνθέσουν μία αισθησιακή πέστο.

Αλθαία (Althea rosea): Τα πλατιά ζωηρόχρωμα πέταλα της ρόδινης ή κοινής αλθαίας σχεδόν δεν έχουν γεύση, όμως δείχνουν όμορφα ως γαρνιτούρα σε σαλάτες ή επιδόρπια. Βεβαιωθείτε ότι χρησιμοποιείτε μόνον τα πέταλα, αποκόπτοντάς τα από το στέλεχος του λουλουδιού προτού σερβίρετε.

Αγιόκλημα: Τα μακριά σωληνοειδή λουλούδια των διαφόρων ειδών είναι όλα βρώσιμα. Το καλύτερο, βέβαια, είδος είναι το ιαπωνικό αγιόκλημα (Lonicera japonica) με την ξεκάθαρα μελένια γεύση του. Μην φάτε κανένα άλλο τμήμα του φυτού ή τα μούρα, καθώς είναι όλα δηλητηριώδη.

Έρωτας (Impatiens walleriana): Τα άνθη του μπορεί να είναι εντυπωσιακά λευκά ή έντονα κόκκινα, όμως τα πέταλά του τρώγονται και έχουν μία απροσδόκητα γλυκιά γεύση. Μπορούν να μπουν σε σαλάτες ή σε ευφάνταστα ποτά.

Άγριος πανσές (Viola tricolor): Βγάζει πολλά μικρά και έντονου χρώματος λουλούδια με ελαφριά γεύση μέντας. Δείχνουν εξαιρετικά σε κέικ, σερβίρονται με μαλακά τυριά ή γαρνίρουν σαλάτες. Χρησιμοποιήστε ολόκληρο το λουλούδι.

Λεβάντα (Lavandula angustifolia): Χωρίστε ένα-ένα τα λουλούδια και πασπαλίστε με λίγα από αυτά ένα σοκολατένιο κέικ. Βυθίστε ένα ή δύο λουλούδια σε ένα ποτήρι παγωμένης σαμπάνιας. Η γλυκιά, έντονα λουλουδάτη γεύση της λεβάντας πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ, χαρίζει, ωστόσο, μία ενδιαφέρουσα γευστική χροιά σε κάθε πιάτο και επιδόρπιο.

Περγαμόντο (Monarda citriodora): Όπως και το συγγενικό του άγριο περγαμόντο, που αναφέρθηκε προηγουμένως, έχει και αυτό μία έντονα αρωματική, οριακά δριμεία ποιότητα, αλλά θυμίζει έντονα εσπεριδοειδές. Χρησιμοποιήστε με φειδώ τμήματα του άνθους για ποτά, επιδόρπια ή ροφήματα βοτάνων.

Πασχαλιά (Syringa vulgaris): Όπως και η λεβάντα, η πασχαλιά έχει έντονα λουλουδένια, σχεδόν αρωματική γεύση, με μία ελαφριά νότα λεμονιού. Μία μικρή ποσότητα είναι αρκετή, ενώ ένα ή δύο λουλούδια σε ένα καλοκαιρινό παντς δείχνουν υπέροχα και προσδίδουν δροσερή γεύση.

Διαβάστε το πρωτότυπο άρθρο εδώ.

Συντάκτης: Saky Koulibaly,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.