Ο εαυτός μου κι εγώ
Η σχέση μας με τον ίδιο τον εαυτό μας είναι η βασικότερη και έπειτα ακολουθούν οι σχέσεις με τους υπόλοιπους. Αυτή η σχέση καθορίζει και τις υπόλοιπες αλλά και όλη μας τη ζωή. Αυτή η σχέση ωστόσο περνάει από διάφορες φάσεις σε όλη τη ζήση μας. Περνάει αγάπη, μίσος, αμφιταλάτευση και αμφισβήτηση, δυσπιστία και έλλειψη εμπιστοσύνης. Περνάμε φάσεις που δεν τα βρίσκουμε μαζί του ή τον καταδικάζουμε, θυμώνουμε ή νιώθουμε ένοχοι κι άλλοτε τον τοποθετούμε ψηλότερα κι από όσο θα έπρεπε, τον θεοποιούμε και φερόμαστε ανάλογα. Αυτά είναι δυο άκρα τα οποία δεν είναι υγιή.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τον ταλαιπωρούμε πολύ τον εαυτό μας με τις εκάστοτε επιλογές μας, κι ότι οφείλουμε να τα βρούμε μαζί του.Να κατανοήσουμε ποιοι είμαστε με προτερήματα και ελαττώματα και να τον αποδεχτούμε.Να προσπαθούμε να τον βελτιώνουμε σαφέστατα αλλά να ξέρουμε πότε πρέπει να είμαστε αυστηροί κριτές του και να τον “τιμωρούμε” και πότε να τον κανακεύουμε κάνοντάς του χατήρια.Να του δείχνουμε κατανόηση,να αναγνωρίζουμε ελαφρυντικά αλλά να μην περνάμε στο άλλο άκρο δικαιολογώντας τον συνεχώς και βγάζοντάς τον… “λάδι”.
Υπάρχουν πολλά δώρα που μπορούμε να του προσφέρουμε ώστε να εξασφαλίσουμε ειρηνική κι όμορφη συμβίωση μαζί του αλλά και βελτίωσή του συνεπώς κατ’επέκταση ποιοτικότερη ζωή. Από τη μια τα υλικά είναι κάτι που δεν μπορούμε να ακυρώσουμε πως χρειαζόμαστε, μας αρέσουν ή μας προσφέρουν όντως ομορφότερη ζωή. Αν μπορούμε κι όποτε μπορούμε λοιπόν δεν είναι κακό να προσφέρουμε κι από αυτά στον εαυτό μας.
Υπάρχουν όμως και σημαντικότερα δώρα τα οποία δεν αποτελούνται από ύλη ούτε αγοράζονται και είναι πιο σπουδαίο να τα προσφέρουμε στον εαυτό μας. Αυτά είναι η αξιοπρέπεια, η αυτοεκτίμηση, ο αυτοσεβασμός για αρχή και οι στιγμές που θα περνάμε μαζί του,οι οποίες πρέπει να είναι ωφέλιμες. Να τον ψάχνουμε βαθιά λοιπόν, να καταλαβαίνουμε και να αφουγκραζόμαστε τι θέλει για να είναι ισορροπημένος τουλάχιστο αν όχι ευτυχισμένος. Να κρατήσουμε κοντά μας ανθρώπους που αξίζουν και να απομακρύνουμε όσους είναι βλαβεροί και μας κάνουν κακό, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως για λίγο θα μείνουμε και μόνοι. Δε χρειάζεται να φοβάται κανείς τη μοναξιά, η οποία είναι χειρότερη ανάμεσα σε λάθος ανθρώπους από την κυριολεκτική της κατάσταση.
Ούτε καμιά αλλαγή χρειάζεται να μας τρομάζει. Να βρίσκουμε ενδιαφέροντα και να χαιρόμαστε ό,τι μπορούμε κι έχουμε ελπίζοντας πάντα για το καλύτερο. Να φροντίζουμε να είναι η δική μας συνείδηση ήσυχη και καθαρή και να κρατάμε κάθε κακία ή άλλο τοξικό συναίσθημα όσο μπορούμε μακριά μας. Να τον θωρακίσουμε όσο μπορούμε από κακοτοπιές και να μην τον χαρίζουμε έτσι απλόχερα να αναλώνεται όπου να’ναι.
Προφανώς η λίστα με τα δώρα που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας δεν τελειώνει μα τα σημαντικότερα μάλλον αναφέρθηκαν. Κι αν έχουμε ήδη καθυστερήσει…ποτέ δεν είναι αργά! Ας ξεκινήσουμε να τον αγαπάμε περισσότερο διότι αν δεν το κάνουμε εμείς πρώτοι δεν θα το κάνει άλλος αφενός κι αφετέρου θα’ναι ο πιο πιστός μας φίλος και σύμμαχος στα δύσκολα. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται τετριμμένα ή κλισέ -και να είναι κιόλας- αλλά είναι αλήθειες και είναι πράγματα που δεν βλάπτει να επαναλαμβάνονται… τουναντίον!
