Κατά τη διάρκεια ενός 24ώρου ένας ενήλικας χρειάζεται να πάρει αρκετές αποφάσεις, άλλες πολύ σημαντικές και άλλες λιγότερο. Με αυτόν …
Δυσκολίες: Το όχημα της συναισθηματικής ενηλικίωσης
Μπορεί μια μεγάλη δυσκολία ή ένας έντονος και βαθύς πόνος να γίνει το όχημα της συναισθηματικής μας ενηλικίωσης;
Όλοι βιώνουμε κατά καιρούς άβολεςστιγμές και δυσάρεστα γεγονότα που μας πληγώνουν. Αυτές οι στιγμές είναι μνήμες που σπεύδουμε συχνά να αποφύγουμε.
Τις αποφεύγουμε κάθε φορά που λέμε παρηγορητικά στον εαυτό μας ότιο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και ότι δεν αξίζει να στενοχωριόμαστε για κάποιον που μας πίκρανε.
Μια άσχημη συμπεριφορά, ένας απρεπής λόγος, η απαξίωση της προσωπικότητάς μας με κάθε μέσο και τρόπο συμβαίνει μία φορά (David Buss:2020). Για παράδειγμα, σε έναν καβγά, ο άνθρωπος με τον οποίο διαπληκτίζομαι με αποκαλεί «άχρηστο».
Έστω ότι ακούω μία φορά ή δέκα φορές τη λέξη «άχρηστος» κατά τη διάρκεια του καβγά. Με το πέρας του τι πραγματικά συμβαίνει; Κοιτάω το ρολόι και εστιάζω στο ότι με είπαν άχρηστο την «τάδε» ώρα; Προχωρώ σαν να μην συνέβη ποτέ; Πώς γίνονται όχημα της συναισθηματικής ενηλικίωσης οι δυσκολίες;
Διαβάστε επίσης: Έξυπνοι τρόποι για να απαντάτε σε αρνητικά σχόλια και κριτικές
Πότε ξεκινάει η ψυχική διεργασία;
Συνήθως η επαναφορά της αυτοεκτίμησης και της εμπιστοσύνης στον εαυτό μαςέπειτα από μια τραυματική εμπειρία είναι μια πολυσύνθετη διαδικασία. Στην πράξη, σχεδόν όλοι αντιδράμε με τον ακόλουθο μηχανισμό.
Όσο πιο οικείος και σημαντικός είναι ο υπεύθυνος του πόνου μας, τόσες περισσότερες είναι οι φορές αναπαραγωγής και επανάληψης της δυσάρεστης σκηνής μαζί του. Συνέπεια αυτής της νοητικής αναπαραγωγής είναι η συναισθηματική αναπαραγωγή.
Βιώνουμε τα αρνητικά συναισθήματα που μας σηματοδότησε/πυροδότησε ο άνθρωπος που μας πρόσβαλε πολλές φορές (Ίρβιν Γιάλομ:1980).
Στις δύσκολες στιγμές ακούμε ή λέμε φράσεις όπως: «Μακάρι να μπορούσα να ξεχάσω. Να σβήσω από τη μνήμη μου εκείνη/εκείνον, όσα είδα και άκουσα».
Όταν κάνουμε αυτές τις σκέψεις/φράσεις θυσιάζουμε το σπουδαιότερο διανοητικό αγαθό, τη μεγαλύτερη προίκα του ανθρώπου: τη μνήμη του. Μα, εάν οι ενθυμήσεις μας ξαναζωντανεύουν τον πόνο, τι τις θέλουμε;
Ας παραμένουν ζωντανές μόνο οι ωραίες μνήμες, ώστε η χαρά να κυριαρχεί. Δηλαδή, στην πράξη, και σε σχέση με τη συναισθηματική ενηλικίωση, ας ζούμε ως χαρούμενα «παιδιά»…
Πότε εμφανίζεται η συναισθηματική ενηλικίωση
Ωστόσο, είναι αναγκαιότητα στη διεύρυνση του ανθρώπου οι μνήμες που εμπεριέχουν πόνο. Είναι αυτές που του χαρίζουν απλόχερα τη δύναμη να τις αγκαλιάσει και να τις κατανοήσει.
Μόλις τις αποδεχτεί, «βουτάει» μέσα τους αναγνωρίζοντας το «γιατί» και το «εντάξει» της ευαλωτότητας και της καταγωγής τους.
Τότε επέρχεται η συναισθηματική ενηλικίωση. Τότε η λέξη «άχρηστος» ή όποια άλλη λέξη/πράξη παύει να προσδιορίζει αρνητικά τον αποδέκτη, αλλά κάνει το αντίθετο: τον ενισχύει.
Διότι ένας συναισθηματικά ενήλικος άνθρωπος θα αντιδράσει με ενήλικη συμπεριφορά. Θα θέσει όρια και θα λειτουργήσει όπως είναι καλύτερα για εκείνον.
Στο εξής ανακαλεί το συμβάν στη μνήμη του ως ένα υλικό ψυχικής διεργασίας στο τώρα και όχι μια εμπειρία τροφοδοσίας συναισθημάτων άγχους και ανεπάρκειας.
Διαβάστε επίσης: Απελευθερώσου από τις τοξικές πεποιθήσεις
Πότε αναγνωρίζουμε την ύπαρξη συναισθηματικής ενηλικίωσης;
- Όταν φροντίζουμε στις τραυματικές εμπειρίες η προτεραιότητά μας να είναι η ανακούφιση.
- Όταν σπεύδουμε να μας παρέχουμε συναισθηματική ανακούφιση και έπειτα προετοιμάζουμε το έδαφος για να κάνουμε την ψυχική διεργασία που χρειάζεται.
- Όταν διαχωρίζουμε το αντικείμενο του προσδιορισμού των λόγων και των πράξεων που είχαν σκοπό την απαξίωση. Με λίγα λόγια κρατάμε κατά νου πως δεν είμαστε αυτό που λένε οι άλλοι ότι είμαστε.
- Όταν ανατρέχουμε σε εκείνη την πρόσφατη μνήμη, καθώς και σε παλαιότερες που έχουν κοινά χαρακτηριστικά, για να παρατηρήσουμε τις σκέψεις και ιδιαίτερα τα συναισθήματα που υπάρχουν. Τότε επιλέγουμε τα επόμενα βήματά μας σε σχέση με το συγκεκριμένο συμβάν.
Όσοι άνθρωποι δίνουν αξία στη σημασία του πόνου τους, μαθαίνουν να επιλύουν με κατάλληλο τρόπο τις συγκρούσεις στο μέλλον. Εκείνοι οι άνθρωποι εξασκούν την ικανότητά τους να χτίζουν ουσιαστικές σχέσεις, αποκαλύπτοντας τον αυθεντικό τους εαυτό. Είναι οι άνθρωποι που βιώνουν την ολοκλήρωση στο εδώ και τώρα!
Σύμφωνα με τον Thomas Szasz, «όταν χάνεις τον εαυτό σου (μετά από μια μεγάλη δυσκολία ή έναν έντονο και βαθύ πόνο), είναι γιατί ο εαυτός δεν είναι κάτι που βρίσκει κανείς αλλά κάτι που δημιουργεί…»
Ο τρόπος για να τον δημιουργήσει είναι το πέρασμά του στη συναισθηματική ενηλικίωση. Όσο μεγαλώνει συναισθηματικά, άλλο τόσο αξιοποιεί τις εμπειρίες του κάνοντας τις επιθυμίες του πράξη!
