Διαβάζοντας τον Παίκτη σ’ ένα παγκάκι

Πως να ξεχάσω εκείνες τις μέρες. Τότε που σιγομουρμούριζα where i lay my head is home, τους στίχους των Metallica. Αλλά δεν είχα κάποια συσκευή να τους ακούσω, απλά τους θυμόμουν. Είναι από ένα αγαπημένο τραγούδι που όμως δεν περίμενα να είναι και προφητικό, τουλάχιστον για μένα. Γι’ αυτό που ζούσα. Εκείνες τις μέρες.

Βέβαια, θα μου πεις «Kαλά, τη μουσική είχες στο μυαλό σου; Δεν είχες να φας, δεν είχες που να κοιμηθείς, δεν είχες…». Δεν είχα τίποτα. Ή είχα; Είχα εμένα, έναν σαλεμένο μπεκρή. Είχα κι ένα παγκάκι για να ξαπλώσω το βράδυ. Εντάξει, το φαί κι η καθαριότητα μου έλειψαν κάπως αλλά είχα ένα θεό να πιστεύω. Και πίστευε κι αυτός σ’ εμένα. Αυτός τους φροντίζει και τους συγχωρεί όλους, έτσι δεν λένε; Ε, φρόντισε κι εμένα. Αυτό το λέω σήμερα, κοιτώντας πίσω. Πίσω σ’ εκείνες τις μέρες.

Τότε που τα έχασα σχεδόν όλα. Κι απόμεινα εγώ, ο θεός, ένα μπουκάλι νερό κι ο Παίκτης του Φ. Ντοστογέφσκι. Μην ρωτήσετε που έβρισκα βιβλία. Έβρισκα. Γιατί αν δεν έβρισκα θα ήμουν χαμένος. Ήταν αυτά που με κράτησαν στα λογικά μου. Δεν περιμένω να με καταλάβετε, ίσως όποιος έχει βγάλει δρόμο μπορεί.

Ήταν, λοιπόν, την πρώτη εβδομάδα που σπίτι μου ήταν ένα παγκάκι στην Κάνιγγος. Και κάθε βράδυ, έπειτα από ολοήμερες έρευνες προς ανεύρεση τροφής και τσιγάρων (δεν είχα ανακαλύψει ακόμη τα συσσίτια), καθόμουν και ταξίδευα μέχρι την Ρωσία. Διαβάζοντας τις περιπέτειες ενός τζογαδόρου. Άλλη αρρώστια κι αυτή.

Μεγάλος ψυχογράφος ο Ντοστογέφσκι αλλά και τζογαδόρος ο ίδιος. Και κάποια στιγμή χρώσταγε. Πολλά. Και ήρθε η τελεσίδικη απόφαση του εκδότη. Ή γράφει κάτι καλό σε δυο τρεις μήνες ή όλα τα δικαιώματα από τα μέχρι τότε έργα του θα περνούσαν στον ίδιο. Κι έγραψε. Και ψυχογράφησε τον εαυτό του. Σε εικοσιτέσσερις μέρες. Ένα μυθιστόρημα, μια μικρή αυτοβιογραφία, ένα αληθινό βιβλίο. Που τόσο ταυτίστηκα κι εγώ μαζί του. Άλλωστε, ένας παίκτης της ζωής δεν ήμουν κι εγώ;

Ένα άλλο τραγούδι λέει «έπαιξα κι έχασα, ήπια και ξέχασα». Κι ήμουν καλός σ’ αυτό. Αρκετά καλός. Τόσο που με έχασα. Τότε, εκείνες τις μέρες που ήμουν μόνο εγώ, ένα παγκάκι κι ένα βιβλίο. Και με βρίσκω σήμερα με πολύ θεό και πολλά βιβλία. Και γράφω κι εγώ. Αν και το δικό μου πρώτο βιβλίο έχει δυο χρόνια που πλάθεται. Αλλά εγώ δεν είμαι Ντοστογέφσκι, έτσι δεν είναι;

Συντάκτης: Νίκος Σέρβος,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.