Δεν σταματάμε να παίζουμε όταν μεγαλώνουμε, μεγαλώνουμε όταν σταματάμε να παίζουμε…

Είναι κανείς στα αλήθεια προετοιμασμένος για να αφήσει πίσω το παιδί μέσα του; Και ποιο είναι το επόμενο βήμα;

Δε θυμάμαι την τελευταία φορά που έπαιξα κρυφτό. Δε θυμάμαι πότε έσκισα το γόνατο μου τελευταία φορά τρέχοντας. Δε θυμάμαι πότε μεγάλωσα. Δε θυμάμαι πότε έπαψα να παίζω.

Σκέψεις μελαγχολίας έρχονται στο μυαλό πολλών. Κάποιοι νοσταλγούν τους παιδικούς τους φίλους. Άλλοι, θέλουν πίσω την παιδική τους ενέργεια και υγεία. Τέλος, υπάρχουν κι αυτοί που θυμούνται τη θαλπωρή και την ασφάλεια που νιώθανε κάτω από τη στέγη των γονιών τους.

Οι μεγαλύτερες αποφάσεις, παίρνονται πριν καν τελειώσουμε το σχολείο. Ο πιο σκληρός αγώνας, για να μορφωθούμε, να βρούμε μια δουλειά και να γίνουμε οικονομικά ανεξάρτητοι, γίνεται χωρίς μεγάλη προετοιμασία και βοήθεια από το περιβάλλον μας.

Τίποτα δεν είναι σίγουρο στην ενηλικίωση, γι’ αυτό καμιά φορά σκεφτόμαστε την ανεμελιά και χαρά των παιδικών μας χρόνων.

Κάποιοι, ίσως να μην πρόλαβαν καν να ζήσουν αυτές τις ξέγνοιαστες εποχές, διότι έπρεπε να μάθουν να φροντίζουν τον εαυτό τους, πριν καν ενηλικιωθούν.

Η παιδική ηλικία, άλλωστε δεν είναι κάτι το ουτοπικό και ιδανικό, απλώς είναι κάτι καλύτερο. Αυτό κυνηγάμε όλοι και αυτό θέλουμε. Μια ζωή χωρίς άγχη και υποχρεώσεις.

Να μη δουλεύουμε για να ζούμε. Να μη πασχίζουμε να τα βγάλουμε πέρα και να μην αναπολούμε το παρελθόν, αλλά να ανυπομονούμε για το μέλλον.

Διαβάστε επίσης: Ψυχοθεραπεία: κατανοώντας το παρόν μας μέσω του παρελθόντος μας

Πώς μπορεί να γίνει αυτό όμως, όταν βγαίνουμε στον έξω κόσμο, χωρίς καμία ιδέα για το τι μας περιμένει;

Δίχως εργασιακή εμπειρία και χρήματα, δίχως τεράστια επίπεδα μόρφωσης, καθώς και τη στήριξη και τη βοήθεια της οικογένειας μας;

Όταν όλα αυτά λείπουν, το μέλλον φαντάζει αχνό και ανύπαρκτο, η ζωή έτοιμη να μας καταπιεί και το μόνο που απομένει είναι οι αναμνήσεις μας.

Τι ωραία που ήταν όταν έπαιζα παιδί. Πόσο όμορφα περνούσα στο σπίτι των γονιών μου και πόσο μου λείπει το σχολείο.

Αυτές οι νοσταλγικές σκέψεις, δημιουργούν ψευδείς ελπίδες.

Αν κι η παιδική ηλικία θα έπρεπε να μας φέρνει στο μυαλό όμορφες σκέψεις, η ενηλικίωση θα έπρεπε να κάνει το ίδιο.

Αν οι γονείς μας, το σχολείο μας, οι εργοδότες μας, ήταν υπομονετικοί, αν δεν γελούσαν με την άγνοια μας, αν μας μάθαιναν πως να γίνουμε ενήλικες, ίσως το μέλλον να μην ήταν τόσο αβέβαιο και τρομακτικό.

Ίσως βέβαια όλοι αυτοί υποφέρουν από το ίδιο πρόβλημα. Μάλλον τελικά όλοι οι ενήλικες διαμορφώθηκαν έτσι. Κανείς δεν έμαθε πως να μεγαλώνει, κανείς δεν έμαθε πως να αφήσει πίσω του τον παιδικό του εαυτό.

Όλοι φοβούνται και κανείς δε ξέρει πως να το πει.

Τότε μάλλον, δε μπορούμε να διορθώσουμε τα σφάλματα  των προηγούμενων γενιών, αλλά ίσως μπορούμε να τερματίσουμε αυτό το φαύλο κύκλο και να μάθουμε στις επόμενες γενιές πως καθώς μεγαλώνουν, θα αφήσουν κάποια πράγματα πίσω τους.

Όμως δε πειράζει, θα έρθουν άλλα, καλύτερα για να τα αντικαταστήσουν, αρκεί μόνο να τους βοηθήσουμε.

Συντάκτης: Μυρτώ Οικονομάκου,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.