Οι φωτογραφίες αποτελούν κομμάτι της ζωής μας. Είναι οι στιγμές μας και οι αγαπημένες μας αναμνήσεις, στις οποίες επιθυμούμε κάθε …
Αυτοεικόνα: Απελευθέρωση ή περιορισμός;
Ο τρόπος που ο καθένας βλέπει τον εαυτό του καθορίζεται από πολλούς και ποικίλους παράγοντες και είναι κάτι αρκετά ευμετάβλητο στην πορεία του. Είναι σημαντικό να υπάρχει η δυνατότητα ο καθένας να μπορεί να έχει την πραγματική αντίληψη του εαυτού του για να μην περιορίζεται σε πλασματικές καταστάσεις.
Το πώς αντικρίζει ο καθένας τον εαυτό του στον καθρέπτη του και στην ψυχή του είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό. Συγκεκριμένα, η αυτοεικόνα συνίσταται στην καταγεγραμμένη αυτοαντίληψη του εαυτού και μεταβάλλεται συνέχεια αλληλοεπιδρώντας με τα πρόσωπα του περιβάλλοντος.
Αναλόγως με την περίπτωση, ο καθένας υιοθετεί και κάποιον ρόλο στην καθημερινότητά του, αλλά ταυτοχρόνως μπορεί μην είναι και μόνο ένας. Για παράδειγμα, μια γυναίκα μπορεί να είναι μια στοργική σύζυγος, μια μάνα που να θυσιάζεται για τα παιδιά της και συγχρόνως άψογη επαγγελματίας.
Πόσο μας έχει κουράσει;
Είμαστε ικανοποιημένοι από τις αντιδράσεις μας;
Θέλουμε να την αλλάξουμε;
Μας αρέσει ή όχι;
Νιώθουμε ασφαλείς με αυτήν;
Κοινός παρονομαστής σε όλες αυτές τις ερωτήσεις είναι η αυτοεικόνα. Έτσι, ξεκινά το ταξίδι της αυτοβελτίωσης απαντώντας στις παραπάνω ερωτήσεις. Όμως, είναι σωστό να αρχίσει κάποιος από την αρχή. Αν η ερμηνεία της αυτοεικόνας έχει μπει σε συγκεκριμένο πλαίσιο, θα είναι πιο εύκολο να οριστεί και σε δεύτερο επίπεδο. Δεν αρκεί μόνο η καταγραφή των θετικών και αρνητικών χαρακτηριστικών, αλλά είναι σωστό να εξετάσει κανείς την προσωπικότητά του, τους λόγους της εκάστοτε συμπεριφοράς του και την πορεία του στην διαμόρφωση αυτής που νομίζει ως αυτοεικόνας του.
Ουσιαστικά, πρόκειται για έναν κλωβό που έχει δημιουργηθεί, το matrix που έχει δομήσει ο εαυτός που όλο αυτό περικλείεται στη φράση «Είμαι εγώ». Όμως, η μεγάλη πρόκληση στο μονοπάτι της αυτοβελτίωσης είναι να καταφέρει κάποιος να κάνει το απαιτούμενο παραπάνω βήμα και να προχωρήσει πέρα απ’ αυτό που νομίζει ότι είναι, να σπάσει το όριο που βάζει στον εαυτό του. Το όριο ασφαλείας είναι μέχρι εκεί που δε φοβάται κάποιος να εκτεθεί στη λήψη μιας απόφασης.
Άρα, όσο ο φόβος δεν επιτρέπει σε κάποιον να προχωρήσει, αυτός παραμένει εγκλωβισμένος στην αυτοεικόνα του, στο όριο που έχει θέσει για τον εαυτό του. Όσο κάποιος σκέπτεται την αλλαγή και τις συνέπειες που μπορεί να έχει, τόσο δυναμώνει η αντίσταση, καθώς νοητικά παραμένει σε αυτά που έχουν ήδη γίνει και είναι συνυφασμένα με γνωστές καταστάσεις, αυτά που είναι οικεία και ασφαλή.
Αντίθετα, το καινούριο που φλερτάρει συνεχώς με το μυαλό και τις σκέψεις ταυτίζεται με το αβέβαιο, αυτό που κάποιος θέλει να δοκιμάσει αλλά τον κρατά πίσω ο φόβος για το αποτέλεσμα και για ενδεχόμενες επιπτώσεις. Έτσι, η πρόκληση είναι ο πόθος της αλλαγής και η σκιά που σέρνεται είναι ο άτολμος εαυτός.
Συνεπώς, το άγνωστο σπάει τις γνωστές δομές του νου, προβάλλει καινούριες προοπτικές και δημιουργεί νέους νευρο – συσχετισμούς στον εγκέφαλο. Όσο υπάρχει εστίαση στο χθες, συνεχίζουν οι ίδιοι ρυθμοί και ακολουθείται η ίδια ενέργεια, το μοτίβο του γνωστού ήδη εαυτού. Υπάρχει φανερή αντίσταση σε κάθε προσπάθεια να διαφοροποιηθεί ένα μοτίβο και να υλοποιηθεί μια νέα συνθήκη.
Δηλαδή, σε κάθε νέα πρόκληση προκύπτουν αισθήματα ανασφάλειας, ντροπής και φόβου προς την έκθεση και την αρνητική κριτική. Αυτά, όμως, είναι συναισθήματα που προκύπτουν από σκέψεις, πιθανότατα χωρίς έγκυρο υπόβαθρο. Δε σημαίνει ότι ένα νέο βήμα θα οδηγήσει στην απώλεια της δομημένης εκτίμησης που μπορεί να απολαμβάνει κάποιος από τους γύρω του. Η παγιωμένη εικόνα του σε ένα πλαίσιο είναι αυτό που δε θέλει κάποιος να αλλάξει.
Άλλωστε, δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που κάποιος δεν προχωρά στο ελάχιστο από τις πεποιθήσεις του, από το ασφαλές πλαίσιο που τον περιβάλλει. Για παράδειγμα, αν προταθεί σε κάποιον να παίξει σε μια παιδική χαρά, το πιθανότερο είναι να αρνηθεί καθώς θα προβάλλει νοητικές αντιστάσεις, γιατί ο νους είναι παγιδευμένος σε κουτάκια που ορίζουν τι είναι σωστό και τι λάθος. Είναι ο προγραμματισμός της αυτοεικόνας σύμφωνα με τη λειτουργία των υπολογιστών με τη χρήση δυαδικού συστήματος.
Άρα, όσο πιο συμπαγή είναι τα όρια της αυτοεικόνας από τις κοινωνικές μας πεποιθήσεις, τόσο πιο δύσκολη είναι η αλλαγή. Δηλαδή, η αντίσταση του νου γιγαντώνεται σαν αντίρροπη δύναμη που έλκει προς τα πίσω. Όμως, δεν είναι τόσο δύσκολο να επιτραπεί στην αυτοεικόνα να μεταβληθεί, απλά άπτεται στη διάθεση και τη θέληση του εκάστοτε ανθρώπου. Μπορεί να αποδυναμωθεί και να απομυθοποιηθεί. Η ζωή δεν μπαίνει σε μοτίβο και καλούπια, δεν αποτελείται από αρχή, μέση και τέλος. Η αντιστροφή αυτού του μηχανισμού οδηγεί στην απελευθέρωση της προσωπικής επιλογής.
