Αυχενογενής ζάλη: Μία ζαλισμένη ιστορία
Πόνος στον αυχένα και ζάλη μπορεί να συνυπάρχουν αλλά είναι πολύ δύσκολο να πούμε εάν το δεύτερο είναι αποτέλεσμα του πρώτου ή αντίστροφα. Η επιρροή της θέσης της κεφαλής στην ισορροπία του σώματος είναι γνωστή από τα μέσα του 19ου αιώνα, εν τούτοις συζήτηση για κλινική συνδρομή σχετίζοντας τραυματικό ή μη αυχενικό πόνο με ζάλη και αστάθεια δεν έγινε έως τη δεκαετία του 1950.
Το σύνδρομο της αυχογενούς ζάλης
Οι Ryan και Cope περιέγραψαν ένα σύνδρομο αστάθειας και αποπροσανατολισμού σε ασθενείς με διαφορετικές διαγνώσεις αυχενικών προβλημάτων περιλαμβάνοντας αυχενική σπονδύλωση, αυχενικό τραύμα και νόσο εκφυλισμένων δίσκων και σπονδυλικών αρθρώσεων. Περιέγραψαν το σύνδρομο της αυχενογενούς ζάλης.
Η αυχενογενής ζάλη είναι μια αμφιλεγόμενη διάγνωση γιατί δεν υπάρχουν διαγνωστικά τεστ που να επιβεβαιώνουν ότι αυχενικά προβλήματα προκαλούν τη ζάλη. Είναι μια διάγνωση που δίνεται όταν συνυπάρχει τραυματισμός ή πόνος στον αυχένα και ζάλη για την οποία όλες οι άλλες πιθανές αιτιολογίες έχουν αποκλεισθεί.
Συμπτώματα
Ασθενείς με αυχενογενή ζάλη συνήθως παραπονιούνται για το ότι η ζάλη χειροτερεύει με κινήσεις του αυχένα ή όταν ο αυχένας τους παραμένει σε μια θέση για αρκετή ώρα. Η ζάλη συνήθως αρχίζει μετά από πόνο στην περιοχή του αυχένα και μερικές φορές συνοδεύεται από πονοκέφαλο. Η ζάλη τις πιο πολλές φορές μειώνεται όταν μειώνεται και η ένταση του πόνου και διαρκεί από λίγα λεπτά έως και μερικές ώρες. Μάλιστα, πολλοί από αυτούς παραπονιούνται για γενικευμένη αστάθεια που μπορεί να χειροτερέψει με κινήσεις του αυχένα ή κινήσεις του περιβάλλοντος.
Ιατρική εξέταση
Η αξιολόγηση της αυχενογενούς ζάλης περιλαμβάνει εκτεταμένη ιατρική εξέταση γιατί τα συμπτώματα είναι ίδια με αυτά που προέρχονται από διαφορετική αιτιολογία. Πρέπει να αποκλεισθεί περιφερική ή κεντρική βλάβη του αιθουσαίου συστήματος. Συνήθως ξεκινά μετά από τραυματισμό δίκην μαστιγίου (whiplash), κρανιοεγκεφαλική κάκωση ή τραυματισμό του εσωτερικού του αυτιού. Είναι δε πολύ δύσκολο να διαχωριστεί από άλλα ιατρικά προβλήματα.
Θεραπεία
Η πλειονότητα αυτών που υποφέρουν από αυχενογενή ζάλη βελτιώνονται μόνο με θεραπεία για τον αυχένα.
Πολλές έρευνες αναφέρουν ότι το 75% των ασθενών βελτιώνονται με συντηρητική θεραπεία όπως φαρμακευτική αγωγή, βελονισμός, φυσικοθεραπεία (κινητοποίηση των αρθρώσεων του αυχένα, ασκήσεις και εκπαίδευση σωστής στάσης σώματος κλπ.). Το υπόλοιπο ποσοστό των ασθενών βελτιώνονται με φυσικοθεραπεία που εξαρτάται από τα ευρήματα της εξέτασης και μπορεί να περιλαμβάνει ασκήσεις για τα μάτια, ασκήσεις ισορροπίας και ιδιοδεκτικότητας και προοδευτική απευαισθητοποίηση στα ερεθίσματα και το περιβάλλον που προκαλούν τη ζάλη.
«Το κείμενο αποτελεί μια συνεργασία του flowmagazine.gr με τον κ.Παπαδημητρίου. Για περισσότερα κείμενα του συγκεκριμένου αρθρογράφου πατήστε εδώ»
Βιβλιογραφία
1. Brown JJ. Cervical contributions to balance: cervical vertigo. In: Berthoz A, Vidal PP, Graf W, editors. The Head Neck Sensory Motor System. Oxford University Press. 1992:644–647.
2. Ryan MS, Cope S. Cervical vertigo. Lancet 1955; 2:1355–1358.
3. Furman JM, Cass SP. Balance Disorders: A Case-Study Approach. Philadelphia: F.A. Davis, 1996.
4. Wrisley DM, Sparto PJ, Whitney SL, Furman JM. Cervicogenic dizziness: a review of diagnosis and treatment. J Orthop Sports PhysTher 2000; 30:755–766.
5. Norre ME. Cervical vertigo.Diagnostic and semiological problem with special emphasis upon “cervical nystagmus”.ActaOtorhinolaryngolBelg 1987;41:436–452.
6. van de Calseyde P, Ampe W, Depondt M. ENG and the cervical syndrome. AdvOtorhinolaryngol 1977;22:119–124.
7. Barnsley L, Lord S, Bogduk N. Whiplash injury. Pain 1994;58:283–307.
8. Galm R, Rittmeister M, Schmitt E. Vertigo in patients with cervical spine dysfunction. Eur Spine J 1998;7:55–58.
9. Karlberg M, Magnusson M, Malmstrom EM, Melander A, Moritz U. Postural and symptomatic improvement after physiotherapy in patients with dizziness of suspected cervical origin. Arch Phys Med Rehabil 1996;77:874–882.
10. Wing LW, Hargrave-Wilson W. Cervical vertigo. Aust N Z J Surg 1974;44:275–277.
