Ατμοσφαιρικός και αληθινός ο Στόκας στην Αρχιτεκτονική
Την Παρασκευή το βράδυ (30/3), διασκεδάσαμε μαζί με τον Μπάμπη Στόκα στην Αρχιτεκτονική, στο Γκάζι, όπου και εμφανίζεται. Μπορείτε να τον ανταμώνετε κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 10:30 το βράδυ. Δε θα σας πούμε πόσο πολύ μας άρεσε και πόσο μας ενθουσίασαν για άλλη μια φορά τα τραγούδια που σιγοτραγουδήσαμε μαζί του. Σας αφήνουμε να το ανακαλύψετε μόνοι σας. Ο Μπάμπης Στόκας για άλλη μια φορά δίνει τον καλύτερό του εαυτό. Είναι σαν το παλιό καλό κρασί, όσο περνούν τα χρόνια, γίνεται και καλύτερο..
Το πρόγραμμα ξεκινά γύρω στις 11:30, και ο Στόκας είναι εκεί, αγκαλιά με τη κιθάρα του. Αρχίζει συστήνοντας στον κόσμο τα τραγούδια του νέου του δίσκου όπου τιτλοφορείται ως «Η αυλή των τρελών», όπου και κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες. Στη συνέχεια ταξιδεύει στο χρόνο, πότε με τα τραγούδια από εποχής των Πυξ Λαξ και πότε με τραγούδια απ’ τη σόλο καριέρα του. Μας διηγείται ιστορίες, αλήθειες, παραμύθια, «Θυμάμαι πριν τους Πυξ Λαξ, ήμουν σε ένα μπαρ με μια φίλη μου και μου έλεγε πόσο υπέροχη είναι η ζωή της. Ε, λοιπόν, εκείνη τη βραδιά είχα σκυλοβαρεθεί.. Μα, τόσο υπέροχη; Πολύ βαρετά δεν είναι;». Τότε ο Στόκας αρπάζει τη κιθάρα και αφιερώνει ένα τραγούδι σε αυτή τη φίλη «Όπου κι αν βρίσκεται».
Ο Μπάμπης Στόκας φυσικά δεν είναι μόνος. Τον πλαισιώνουν παθιασμένοι οργανοπαίκτες. Ηλεκτρικές κιθάρες, ακορντεόν, μπαγλαμάδες, είναι κάποια απ’ τα όργανα που συμπορεύονται με τα τραγούδια και τις ιστορίες που βγαίνουν διαμέσου της φωνής του Στόκα. Το μαγαζί, η Αρχιτεκτονική, είναι ένας πολύ ζεστός χώρος και το κλίμα απόλυτα παρεΐστικο, από τον μπάρμαν μέχρι και τους σερβιτόρους. Γενικότερα σου αποπνέει μια υποβόσκουσα ροκ διάθεση, όπου και αν κοιτάξεις, μέχρι και ο κομψά σκαλισμένος τοίχος του, έχει κάτι το ανατρεπτικό, κάτι το ροκ.
Σε μια εποχή δύσκολη, όπως αυτή που ζούμε, θα λέγαμε λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά η ύπαρξη τέτοιων μουσικών εκδηλώσεων, βραδιών. Είναι πράγματι σπάνιο να τραγουδιούνται τόσο βιωματικά κομμάτια από τόσο αληθινούς, απτούς ανθρώπους όπως ο Στόκας. Αυτός είναι ο καλλιτέχνης, ή τουλάχιστον έτσι οφείλει να είναι. Έτσι βγαίνουν τα τραγούδια. Συνομιλώντας, επικοινωνώντας με τον κόσμο, οσμίζοντας, κατανοώντας τη ζωή. «Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα, μη μ’ αφήνεις τώρα που’ ναι όλα πιο δύσκολα..» τραγουδά εκστατικά το κοινό υπό το τρεμάμενο φως των αναμμένων αναπτήρων. Τελικά ίσως δεν είμαστε τόσο μόνοι όσο πιστεύαμε, οι αναπτήρες είναι πολλοί..
