Ας θυμηθούμε χωρίς νοσταλγία
ΣΤΑΔΙΟΥ 24 ΑΘΗΝΑ
Παρασκευή, 31 Μαΐου 2013, 21:30
Η Μάνια Παπαδημητρίου και ο Άρης Γραικούσης έρχονται στον ΙΑΝΟ για μια ξεχωριστή μουσικοθεατρική παράσταση με τίτλο «Ας θυμηθούμε χωρίς νοσταλγία» και θέμα τη Μνήμη και τα συνεπακόλουθά της.
Ζούμε σε μια χώρα που όλα γύρω μας μάς λένε: «Θυμήσου…Τότε που… όπως γράφουν τα βιβλία…την παλιά την εποχή…. Τότε που οι γονείς μας ήταν στα θρανία…Όλα τότε ήταν πιο…κάπως…περισσότερο…» κι άλλα τέτοια συγκριτικά, που βγάζουν πάντα σκάρτο το παρόν κι εμάς μαζί του.
Ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε λοιπόν μια φορά δίχως νοσταλγία…να θυμηθούμε τα γεγονότα για να δούμε μήπως αυτό το εξιδανικευμένο χτες δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση; Μήπως είναι απλώς η δική μας η νεότητα που όπως αποχωρεί θέλει να κρατήσει μαζί της και όλα τα καλά και να μας αφήσει μόνο με τις λύπες; Και αν είναι ένα παιχνίδι των αισθήσεων του παρόντος η μνήμη του καθενός ξεχωριστά, τότε τί είναι η περίφημη συλλογική μνήμη; Όλα αυτά που μας μαθαίναν στο σχολείο να αγαπάμε; Η ιστορία, η ποίηση, τα τραγούδια,οι ζωγραφιές αυτών που συνιστούν όλα αυτά που μάθαμε πως είναι πατρίδα όχι με την εθνικιστική έννοια αλλά με την έννοια της ταυτότητας και της καταγωγής; Όλα αυτά που μοιάζουν να μετασχηματίζονται τα τρία τελευταία χρόνια σε κινούμενη άμμο και να αλλάζουν δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο μπροστά στα μάτια μας ; Τι γίνεται με όλα αυτά που ακόμα κι αν λάθος μάθαμε να τα αγαπάμε…τώρα όμως έγινε και δεν αλλάζει;…
Μάνια Παπαδημητρίου κείμενα, τραγούδι
Άρης Γραικούσης πιάνο, τραγούδι
Είσοδος: 10€ / Ελάχιστη κατανάλωση: 6€
Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:30
Πληροφορίες – Κρατήσεις: IANOS | τηλ. 210 32 17 810, Σταδίου 24 Αθήνα
Προπώληση εισιτηρίων στα ταμεία του ΙΑΝΟΥ:
Σταδίου 24 & Golden Hall (Λ. Κηφισίας 37Α, Μαρούσι) και στο http://www.ianos.gr
Η βραδιά θα μεταδίδεται ζωντανά από τo ianosradio.gr
Γιατί η μνήμη είναι χημεία και όταν γράψει κάτι στην ψυχή του ενήλικα δεν ξεγράφει όσο κι αν το θέλουν οι εποχές. Τι θα κάνουμε λοιπόν με όλα αυτά; Και με την κατάθλιψη που ελλοχεύει να μας ρίξει η σημερινή μιζέρια; Μήπως το μόνο που μένει να κάνουμε για να αντισταθούμε είναι Τέχνη; Να φτιάχνουμε δομές για να δικαιολογούμε αυτές τις μνήμες; Για μένα αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αντέξω την πραγματικότητα…
