Απιστία και ισορροπία στη σχέση
Σε πρόσφατη έρευνα σε άτομα ηλικίας 30-40 ετών, άντρες και γυναίκες, οι οκτώ στους δέκα απάντησαν ότι δε θα συγχωρούσαν στο ταίρι τους την απιστία. Σε μεγαλύτερες ηλικίες τα ποσοστά είναι διαφορετικά και περίπου οι μισοί απαντούν πως θα μπορούσαν και να την ξεπεράσουν και να ξαναβρούν την ισορροπία στη σχέση τους με τον σύντροφο τους. Φαίνεται πως με την ωριμότητα βάζουμε περισσότερο “νερό στο κρασί μας”. Ίσως γιατί η ανασφάλεια είναι μεγαλύτερη, όπως μεγαλύτερη είναι και η δύναμη της συνήθειας που μας δένει με κάποιον άνθρωπο.
Το σίγουρο είναι πως δεν υπάρχουν κανόνες και οδηγίες, ως προς το πώς θα βρούμε την ισορροπία στη σχέση, μετά από την απιστία του συντρόφου μας. Είναι καθαρά προσωπικό θέμα κι έχει να κάνει με τον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία του κάθε ανθρώπου. Οι παράγοντες που επηρεάζουν είναι, εκτός από την ηλικία, η μόρφωση, τα βιώματα που έχουμε από την οικογένειά μας, η οικονομική ανεξαρτησία και -κυρίως- η μέχρι εκείνη τη στιγμή σχέση μας, αυτή καθ’ αυτή, με τον άνθρωπο που μας πρόδωσε.
Η απιστία είναι το πιο πικρό χάπι που μπορεί να καταπιεί κάποιος σε μια σχέση. Γκρεμίζεται η εμπιστοσύνη προς τον σύντροφο, η οποία αποτελεί το κυριότερο θεμέλιο της σχέσης μας. Τα πάντα αλλάζουν. Η ανασφάλεια μας πνίγει και η σκέψη πως αφού συνέβη μια φορά, μπορεί κάλλιστα να ξανασυμβεί, δεν μας επιτρέπει να αντιμετωπίσουμε την απιστία σαν μια “κακιά στιγμή”. Πολλές φορές, μετά την πρώτη αντίδραση του θυμού, πνίγουμε τον πόνο και την απογοήτευσή μας και δεν τερματίζουμε τη σχέση, θεωρώντας πως ο σύντροφος μας αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι αυτός ο πραγματικός λόγος που τον συγχωρούμε, αλλά καθαρά η δική μας ανασφάλεια.
Δυσκολευόμαστε πολύ να δεχτούμε την απόρριψη. Δε θέλουμε να πιστέψουμε πως ο άνθρωπός μας δε μας αγαπά πραγματικά και δεν είμαστε πια το αντικείμενο του πόθου του. Πείθουμε τον εαυτό μας πως παρασύρθηκε, πως ίσως το έκανε από αντίδραση και βέβαια το μετάνιωσε πικρά, έτσι ώστε να τον συγχωρέσουμε και να διατηρήσουμε τη σχέση. Στη συνέχεια, για μεγάλο χρονικό διάστημα, ίσως και εφ’ όρου ζωής, έχουμε το πάνω χέρι στη σχέση, θεωρούμε ότι ο άλλος “μας χρωστάει”, του κάνουμε τη ζωή λίγο δύσκολη, γινόμαστε πιο απαιτητικοί, ζητώντας κι απαιτώντας να μας “αποζημιώσει” γι’ αυτό που μας έκανε. Από την άλλη μεριά, αυτός που μας απάτησε, εφόσον επιθυμεί να μείνει στη σχέση, γίνεται πιο υποχωρητικός έχοντας τη φωλιά του λερωμένη και παύει να είναι ο εαυτός του, ελπίζοντας στη συγχώρεση μας. Θυμίζει καθόλου ισορροπία το παραπάνω σκηνικό; Σε καμία περίπτωση!
Θα ήταν ιδανικό, μετά από μια απιστία, να μπορέσουμε όχι απλώς να συγχωρέσουμε πραγματικά τον άπιστο σύντροφο μας, αλλά να ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ αυτό που έγινε. Αυτή είναι η λέξη κλειδί και μόνο τότε μπορούμε να είμαστε όπως πριν, με το πέρασμα του χρόνου φυσικά. Άρα, είναι πλέον θέμα δικό μας, των απατημένων, το κατά πόσο μπορούμε να ξεχάσουμε τον πόνο, την προδοσία και να βγάλουμε από μέσα μας την καχυποψία. Πράγμα πάρα πολύ δύσκολο, αλλά όχι αδύνατον. Ο άλλος μπορεί να μας βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση, παραμένοντας ο εαυτός του και μόνο έτσι. Όσο συμπεριφέρεται σαν βρεγμένη γάτα, θα μας θυμίζει την απιστία του.
Θα πρέπει η σχέση μας με αυτόν τον άνθρωπο να αξίζει πραγματικά, έτσι ώστε να μπορέσουμε στ’ αλήθεια να ξεχάσουμε και να ξεπεράσουμε το συμβάν. Κι αν θέλουμε να είμαστε τίμιοι και απόλυτα ειλικρινείς με τον εαυτό μας, οφείλουμε, εφόσον παραμείνουμε στη σχέση, να ξεχάσουμε την απιστία και να πάμε παρακάτω. Επιφυλακτικά μεν, αλλά χωρίς απωθημένα. Αν δεν είμαστε σε θέση να φερθούμε με αυτόν τον τρόπο, καλύτερα να χωρίσουμε. Είναι προτιμότερο να παραδεχτούμε στον σύντροφο μας ότι μας είναι αδύνατον να το ξεπεράσουμε και να τον αφήσουμε, παρά να μείνουμε μαζί του, να πούμε πως τον συγχωρούμε κι από κει και πέρα να βγάζουμε σ’ εκείνον καθημερινά την πίκρα και τ’ απωθημένα μας. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι με τον δεύτερο τρόπο η σχέση δε θα κρατήσει ούτως ή άλλως, οπότε ας μην χάσουμε τον χρόνο μας.
Όπως είπα παραπάνω, υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να ξεπεράσουν την απιστία και άλλοι που τους είναι αδύνατον. Δεν υπάρχει δίκιο και άδικο εδώ. Κάθε σχέση, όπως και κάθε άνθρωπος, είναι μοναδική. Για να βρει όμως τις ισορροπίες της η κάθε σχέση, αυτό που χρειάζεται είναι το γνώθι σαυτόν του κάθε μέλους. Θα πρέπει να γνωρίζουμε καλά τον εαυτό μας, τα όρια μας, τις αντοχές μας, έτσι ώστε να είμαστε ξεκάθαροι απέναντι στον σύντροφό μας και να έχει εκείνος το δικαίωμα να επιλέξει αν αντίστοιχα αντέχει να παραμείνει στη σχέση. Αυτό ισχύει και για τους δυο. Και γι’ αυτόν που απάτησε και γι’ αυτόν που απατήθηκε.
Είναι σημαντικό εδώ να πούμε πως αν διαπράξουμε απιστία, δεν το ομολογούμε ποτέ στον σύντροφο μας. Σε καμία περίπτωση και για κανένα λόγο ΕΚΤΟΣ κι αν θέλουμε να τερματίσουμε τη σχέση και δεν έχουμε κανένα άλλον προφανή λόγο. Το να ομολογήσουμε την απιστία στο όνομα της ειλικρίνειας είναι απλά ανόητο. Να πετάξουμε το βάρος από τις δικές μας πλάτες και να το φορτώσουμε στον άλλον; Άδικο δεν είναι; Επειδή δε μπορούμε εμείς να διαχειριστούμε ενδεχομένως τις τύψεις μας, ρίχνουμε το μπαλάκι στον σύντροφο μας περιμένοντας κι ελπίζοντας εκείνος να εκτιμήσει την ειλικρίνεια μας και να μας συγχωρέσει. Όμως και να μας συγχωρέσει, θα μπορέσει ποτέ να ξεχάσει; Τεράστιο το ρίσκο και δεν αξίζει να το πάρουμε. Πρώτα απ’ όλα επειδή σεβόμαστε τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας κι ακόμα κι αν δεν τον αγαπούμε πια, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τον πληγώσουμε με αυτόν τον τρόπο.
Αν θέλουμε να χωρίσουμε επειδή δώσαμε την καρδιά μας σε κάποιον άλλον, δεν καθόμαστε να εξηγήσουμε στον σύντροφο μας γιατί θέλουμε κάποιον άλλον άνθρωπο. Αρκούμαστε στο να του εξηγήσουμε τους λόγους που δεν θέλουμε πια αυτόν. Αυτό είναι πραγματικά τιμιότητα και ειλικρίνεια. Το τι άλλο κάνουμε παραπέρα με την καρδιά μας και το κορμί μας, απλά δεν τον αφορά. Εδώ όμως δεν εξετάζουμε αυτή την περίπτωση, αλλά το πως θα ισορροπήσουμε στη σχέση μετά την απιστία και μάλιστα σε μια σχέση που θέλουμε να παραμείνει υγιής.
Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν θα πω πως, αν είμαστε εμείς που διαπράξαμε την απιστία, καταρχήν ΔΕΝ το μοιραζόμαστε με τον σύντροφο μας και στη συνέχεια δουλεύουμε με τον εαυτό μας για να το ξεπεράσουμε μέσα μας και να είμαστε μαζί του όπως πριν – ενδεχομένως και καλύτερα από πριν. Αν είμαστε στην άλλη μεριά, του θύματος της απιστίας, τότε έχουμε δυο επιλογές: Ή τερματίζουμε τη σχέση με αξιοπρέπεια ή παραμένουμε σε αυτήν, με την προϋπόθεση πως θα το ξεπεράσουμε πραγματικά, θα το ξεχάσουμε και θα κάνουμε μια νέα, υγιή αρχή, χωρίς απωθημένα με τον σύντροφο μας.
Αν λοιπόν βρίσκεστε ή βρεθείτε σε αυτή τη δύσκολη ομολογουμένως θέση, το ποιον δρόμο θα ακολουθήσετε είναι αποκλειστικά δική σας απόφαση και έχει να κάνει με το τι αντέχετε. Αυτό που σίγουρα χρειάζεται είναι να είστε ειλικρινείς με τον εαυτό σας. Μην επιτρέψετε σε τρίτους, όποιοι κι αν είναι αυτοί, να σας επηρεάσουν προς κάποια κατεύθυνση. Κανείς δεν σας γνωρίζει καλύτερα από σας τους ίδιους και κανείς δε θα ζήσει τη δική σας ζωή από κει και πέρα. Η απόφαση είναι δική σας και δεν αφορά κανέναν άλλον. Και το αν τελικά θα καταφέρετε να ισορροπήσετε τη σχέση σας εξαρτάται αποκλειστικά από το κατά πόσο θα καταφέρετε να ισορροπήσετε τον ίδιο σας τον εαυτό. Πολλές φορές είναι βαρύ το τίμημα της ευτυχίας, αλλά αξίζει τον κόπο.
«Το κείμενο αποτελεί μια συνεργασία του flowmagazine.gr με την κ. Τζιρίτα. Δείτε περισσότερα για το συγκεκριμένο αρθρογράφο εδώ»
