Aνθρώπου Ευτυχία…

Kοίταξε τον εαυτό σου στον καθρέφτη, τι βλέπεις; Είσαι αυτό που ονειρευόσουν; Είσαι περήφανος για εσένα;

Ήσουν πάντα αληθινός προς τον εαυτό σου; Έχεις εκμεταλλευθεί στο έπακρο αυτό που σου προσφέρει η ζωή; Η ίδια σου η ζωή; Έχεις καταπατήσει τα θέλω σου; Γιατί; Ζούμε μία φορά, δεν θα πρέπει να την κάνουμε να αξίζει; Μην ακούς αυτούς που σου μιλάνε για άλλες ζωές. Μία είναι η ζωή, αυτή που έχεις τώρα και είναι μόνο δική σου. Τι κάνεις λοιπόν με αυτήν τη ζωή;

Την ευτυχία την κυνηγάμε σήμερα

Ένα είναι το σίγουρο, κάθε δευτερόλεπτο που περνάει πεθαίνουμε, μην αφήνεις ούτε ένα δευτερόλεπτο να πάει χαμένο, σήκω, πάτα στα δυο σου πόδια και κυνήγα την ευτυχία, σαν μικρό παιδί που πηγαίνει στην παιδική χαρά. Η ευτυχία και η χαρά δεν είναι κάτι που το προγραμματίζουμε για αύριο, το κυνηγάμε σήμερα. Ο Σόπεναουερ είχε γράψει ”Durch die unbegrenzten Wünschen entsteht immer Leiden im Welt” που σημαίνει «Μέσα από τις ατελείωτες επιθυμίες επικρατεί μόνο πόνος στον κόσμο» .

Η ικανότητα να χρειάζεσαι λίγα…

Για το αν υπάρχει διέξοδος στον «πόνο», ας δούμε τα λόγια του Σωκράτη πολλά χρόνια πριν ως τη λύση «Το μυστικό της ευτυχίας δεν είναι η αναζήτηση για περισσότερα αλλά η βελτίωση της ικανότητας να χρειάζεσαι λιγότερα». Δεν είναι ωραίο να είσαι ευτυχισμένος με λίγα; Απέκτησε τη γνώση της πραγματικής χαράς και του πραγματικά χαρούμενου ανθρώπου, πέρα από τις υλικές χαρές, τις φαινομενικές.

Δείτε ακόμα: Ο Σπινόζα και η επιλογή της Ευτυχίας

Γνώση λοιπόν το πιο σημαντικό, γιατί όποιος δεν έχει τη γνώση, μας λέει ο Νίτσε στο «τάδε έφη Ζαρατούστρα», θα υποταχτεί σε ξένη θέληση, θα γίνει το παιχνίδι όλων των κυμάτων. Αυτό γίνεται με τους αδύναμους, χάνονται στους ίδιους τους τους δρόμους. Στο τέλος τους ρωτάει η κούρασή τους «γιατί πήραμε αυτό το δρόμο, ίδια είναι όλα». Και είναι αλήεθα, ποιος δεν έχει κάνει αυτήν την ερώτηση; Απορροφημένοι από τους στόχους μας και τη μέριμνα να τους πετύχουμε, λησμονούμε πως η ζωή μας είναι κάτι άλλο. Η ζωή είναι αναζήτηση, ποιος είμαι, τι κάνω, από που έρχομαι, γιατί πεθαίνω; Είναι ένας συνεχής αγώνας χωρίς τελειωμό.

Η ζωή ως γόνιμη μάχη

Όλα είναι έτσι πλασμένα από την φύση, ώστε πάντα να υπάρχει μία μάχη. Από τα ζώα που τρώνε το ένα το άλλο για να επιβιώσουν, τις εποχές, από το καλοκαίρι στο φθινόπωρο και από το χειμώνα στην άνοιξη, τη μέρα και τη νύχτα, τον αέρα και τα δέντρα -όλα μάχονται. Μάχη λοιπόν, για να φτάσουμε μια μέρα στο σημείο που ο Γκαίτε στο βιβλίο του «Φάουστ» έγραψε για τη ζωή «Σταμάτα λοιπόν! Είσαι τόσο ωραία!». Αν σε ρωτούσα αυτήν τη στιγμή πόσο μακριά είσαι από αυτήν την έκφραση τι θα μου απαντούσες;

Κανένας λοιπόν δεν είναι ιδιοκτησία κανενός και κανένας δεν θα πρέπει να γίνεται υποχείριο κανενός για οποιοδήποτε υλικό αγαθό ή λόγο. Δεν έχει τίποτα περισσότερη αξία από τη δική μας ζωή και τίποτα από όλα αυτά που σε υποτάσσουν δεν πρόκειται να σου δώσουν πίσω τα χαμένα σου χρόνια. Όλοι ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο και καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο, το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή! Η ζωή λοιπόν είναι το φως κάπου ενδιάμεσα στην άβυσσό μας. Αυτό το φως όμως, δεν είναι για τον καθένα το ίδιο και δεν δείχνει στον καθένα τον ίδιο δρόμο. Ο καθένας θα πρέπει να βρει το δικό του δρόμο, το μοναδικό που εν τέλει θα μας οδηγήσει στη δική μας άβυσσο.

Λάμψε, μάθε, φωτίσου και φώτισε

Σε αυτόν λοιπόν, το δικό μας μοναδικό δρόμο θα πρέπει να ακολουθούμε την καρδιά και τη φωνή μέσα μας που ουρλιάζει. Αυτή που προσδιορίζει το δικό μας Είναι. Πρέπει να ταξιδέψουμε και να ανασάνουμε διαφορετικό αέρα, να τρέξουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε και να ακολουθήσουμε αυτό το φως που λέγεται Ζωή, γιατί η άβυσσος περιμένει.

Πρέπει να λάμψουμε και να μάθουμε όσα πιο πολλά πράγματα μπορούμε και στο δρόμο να δημιουργήσουμε, να αφήσουμε κάτι πίσω μας. Προερχόμαστε από το νερό, είμαστε νερό, περίπου το 70% του σώματός μας είναι νερό. Έχεις δει ποτέ το νερό στάσιμο; Το νερό τρέχει, φεύγει, κυλάει συνεχώς και όταν αυτό μένει κάπου σταθερό χωρίς διέξοδο αρρωσταίνει, βρωμάει. Έτσι και εμείς, πρέπει να τρέχουμε και να μην μένουμε ποτέ στάσιμοι, μέχρι να φτάσουμε και εμείς στον δικό μας ωκεανό και να ελευθερωθούμε.

“Ολίγο φως και μακρυνό
σε μέγα σκότος κι έρμο”

Συντάκτης: Μιλτιάδης Ζήκας,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.