Η διαφορετικότητα είναι ιδιαίτερα σημαντική. Όταν διαφέρεις, ξεχωρίζεις και διακρίνεσαι. Είναι ακόμα πιο σημαντικό σήμερα να διαφέρεις. (adsbygoogle = window.adsbygoogle …
Ανθρώπων έργα
Αποποιούμενοι των ευθυνών μας και συμβιβαζόμενοι με καταστάσεις που δεν ορίζουμε, θα μείνουμε για πάντα κομπάρσοι στο όμορφο ταξίδι που λέμε ζωή.
Ταξιδεύοντας το νου σε μονοπάτια που θαρρείς πως δεν έχουν φως αναρωτιέμαι, τρέμει η γη; Κι ο κόσμος τι κάνει; Τιμά; Μιλά; Σέβεται; Προσπαθώντας ύστερα να τα προσδιορίσω, διάφορες σκέψεις διάσπαρτες, μπερδεμένες με κατακλύζουν.
Τρέμει από τους σεισμούς, τις πλημμύρες και τις φωτιές; Ίσως είναι ο φόβος που δεν ξέρεις πότε και πόσο θα κουνηθείς. Οι άνθρωποι στους δρόμους αναρωτιούνται αν κινδυνεύουν, μεγαλώνουν τα σπίτια τους και χτίζουν τα χωράφια τους, γιατί σίγουρα τίποτα δεν θα συμβεί σε αυτούς.
Τα παιδιά στα σχολεία τεστάρουν αν χωράνε κάτω από τα θρανία τους και κάνουν μαθήματα σε περίπτωση φωτιάς. Τείχοι γκρεμισμένοι και περιουσίες στο έλεος μιας κατάστασης που κανείς δεν είναι σε θέση να ελέγξει. Όταν βρέχει, πλημμυρίζει ο τόπος, όταν έχει ζέστη καίγεται ο τόπος, όταν πέφτουν αστραπές, διακόπτεται το ρεύμα. Στην πραγματικότητα είναι φόβος που παγώνει το αίμα και νιώθεις ευάλωτος όταν η φύση με την τόση ομορφιά της, μπορεί πολύ απλά να αλλάξει το τοπίο σε λίγα μόλις λεπτά.
Ή μήπως τα κόκκαλα εκείνων που πρόθυμα θυσιάστηκαν πριν πολλά χρόνια για να μας χαρίσουν ελπίδα κι ελευθερία; Εκείνους τους επαναστάτες που είχαν λόγο, δύναμη και θάρρος, καθορίζοντας το μέλλον μας κι εξασφαλίζοντας έναν τόπο μακριά από κάθε είδους σκλαβιά. Πότε ήταν τελικά; Τιμάς τους νεκρούς σου; Εκείνους που σε έσωσαν; Μα δεν ξέρουμε τι έκαναν, ποιοι ήταν.
Δεν χρειάστηκε ποτέ να μάθουμε, εμείς θα ζούμε την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ανδρεία. Δεν θα μάθουμε ποτέ τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις και πόσο μάτωσαν άνθρωποι για αυτές. Πώς να επιλέξουμε ή να απαρνηθούμε κάτι εάν δεν το γνωρίζουμε; Τρίζουν τα κόκκαλα θαμμένα στη γη που εμείς πατούμε για να μπορούμε να περπατούμε και να αναπνέουμε ελεύθερα.
Λες να τρέμουν τα σχολεία, τα βιβλία και τα θρανία; Η μόρφωση εκείνη που πια δεν γοητεύει και δεν εμπνέει αλλαγή. Ανεπαρκές το σύστημα, γονείς εγκλωβισμένοι και παιδιά στο έλεος της βαθμοθηρίας, της αποδοχής και της αλλαγής. Δεν θα μάθουμε ποτέ τη σημασία του λεξικού, του λογοτεχνικού βιβλίου, μιας ομαδικής εργασίας ή μιας δραστηριότητας φιλανθρωπικού χαρακτήρα.
Ένα σχολείο χωρίς κανόνες που δεν φαίνεται να προάγει τα ιδανικά που χρειαζόμαστε και να πορευτούμε.
Οι καμπάνες της εκκλησίας τρέμουν. Εκεί που οι άνθρωποι καταφεύγουν για να νιώσουν ασφάλεια, να προσευχηθούν και να δυναμώσουν την πίστη τους. Εκεί που βρίσκονται θαμμένοι οι άνθρωποι τους και συναντούν τις ψυχές με ένα κερί κι ένα καντήλι. Στο μέρος όπου κοινωνούν αγάπη και ψάχνουν τον Θεό τους.
Εκεί, που θα κριθούν για τις ενδυματολογικές τους επιλογές, για το αν είναι καλοί άνθρωποι, γονείς, μαθητές ή ό, τι καλό ή κακό έχουν.
Εκεί, που χρειάζεται να φοράς φούστα, να βλέπεις απαραιτήτως τον δικό σου πνευματικό και να μην πάρεις το κάθισμα από τον διπλανό σου που το έχει για δικό του.
Στον χώρο, όπου μικροί και μεγάλοι πρέπει να καταφεύγουν για να ξαλαφρώσουν τον καημό τους, με τα ρούχα που έχουν, με τα χρήματα που διαθέτουν, με τη ζωή που κάνουν, να μπορούν να σηκώσουν τα μάτια τους στον ουρανό ψάχνοντας ανακούφιση στο δικό τους Θεό, ζητώντας εκείνα που ο καθένας έχει ανάγκη.
Τα τραπέζια τρέμουν; Εκείνα που φιλοξενούν παρέες και φίλους που μοιράζονται μυστικά μιας ζωής. Άνθρωποι που δεν διστάζουν προκειμένου να κερδίσουν την αποδοχή, να χωθούν κάτω από τα τραπέζια και να σχολιάζουν τις ζωές των άλλων ή να τους πουλήσουν για μερικά γρόσια. Εκείνοι που πάντα γνωρίζουν τι πρέπει να κάνει ο γείτονας, πώς οφείλει να ζει και να μεγαλώνει τα παιδιά του. Χάνεται η ουσία και εγκλωβισμένοι ζούμε μέσα από άλλους, ξεδιψώντας το είναι μας και θυσιάζοντας τα πάντα για ένα «φαίνεσθαι». Άνθρωποι άδειοι που φέρονται ανεξέλεγκτα για την επιτυχία μας και συμμερίζονται δακρύβρεχτα τάχα τον καημό μας.
Η κοινωνία τρέμει; Το κράτος; Ή μήπως τρέμει ο γη και το χώμα που την περιβάλλει; Πώς αλλιώς θα ξεχνούσαμε την καταγωγή μας, τους προγόνους μας και πώς να τους τιμάμε; Πού είναι η γεμάτη δώρα φύση, που απλωνόταν γύρω μας; Πού είναι ο πολιτισμός μας, η ηθική και οι αξίες;
Οι άνθρωποι τρέμουν, πλημμυρισμένοι από φόβο και άγχος για το αύριο. Μπερδεμένοι μέσα στη λησμονιά για καθετί που αντιπροσωπεύει τη ζωή. Οι άνθρωποι που τόσο εύκολα χάνουν τον προσανατολισμό τους, επηρεάζονται, ξεχνούν κι έπειτα ψάχνουν για Μεσσίες.
Έμαθαν να αποποιούνται τις ευθύνες τους και να συμβιβάζονται με καταστάσεις που άλλοι ορίζουν, καθιστώντας έτσι οι ίδιοι τους εαυτούς τους κομπάρσους στη ζωή τους.
Πορευμένοι με αξίες, ήθη, έθιμα, παραδόσεις, πίστη, κάμπους, βουνά και θάλασσες που υπόσχονται όνειρα, σοδειές και όμορφα καλοκαίρια, δεν θα έπρεπε να τρέμουμε. Αδερφός δεν αγγίζει αδερφό, παιδί δεν ξεχνά τη μάνα, μάνα δεν καταστρέφει το παιδί, εργαζόμενος δεν εκμεταλλεύεται εργάτη και η φύση δεν εκδικείται τη δημιουργία.
Άνθρωποι φιλόξενοι, δημιουργικοί, πρωτοπόροι που ξέρουν να προσφέρουν και να προχωρούν με σθένος και τσαγανό, τίποτα άλλο πάρα άνθρωποι καλοί θα ‘ναι.
