Άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε
Είναι φυσικό και αναπόφευκτο, ανάμεσα στην πληθώρα των αποφάσεων που παίρνουμε και των ενεργειών που κάνουμε κάθε μέρα, κάποια στιγμή να διαπιστώσουμε πως διαπράξαμε ένα μεγάλο λάθος. Στον πανικό και στη βιασύνη μας να το διορθώσουμε ή να το καλύψουμε κάνουμε σπασμωδικές κινήσεις. Εκεί ακριβώς μπορεί άνετα να την πατήσουμε και να διαπράξουμε ένα μεγαλύτερο λάθος χωρίς να το καταλάβουμε.
Πώς πρέπει να φερθούμε όταν διαπιστώσουμε μόνοι μας ή ορθώς μας επισημάνουν άλλοι πως κάναμε κάπου λάθος; Τα εξής:
- διατηρούμε την ψυχραιμία μας. Ας μην είμαστε πολύ αυστηροί με τον εαυτό μας. Μόνον αυτοί που ενεργούν κάνουν λάθη. Οι νεκροί όχι μόνο δεδικαίονται αλλά και, ως γνωστόν, ουδέποτε σφάλλουν.
- προσπαθούμε να μειώσουμε τις όποιες αρνητικές επιπτώσεις από το λάθος μας.
- δεν προσπαθούμε να διορθώσουμε το λάθος μας διαπράττοντας ένα μεγαλύτερο.
- παραδεχόμαστε ευθαρσώς το σφάλμα μας και αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί. Είναι μάταιο και αναξιοπρεπές να προσπαθήσουμε να το κρύψουμε με φτηνές δικαιολογίες. Οι άλλοι δεν είναι χαζοί για να μας πιστέψουν.
- υποσχόμαστε να μην επαναληφθεί. Ο προϊστάμενός μας ένα πράγμα θέλει από εμάς να ακούσει: τη διαβεβαίωση ότι στο μέλλον θα είμαστε πιο προσεκτικοί και δεν θα το ξανακάνουμε. Κι εμείς στη θέση του το ίδιο θα ζητούσαμε.
- παίρνουμε τα μέτρα που χρειάζονται για να τηρήσουμε την υπόσχεσή μας. Διαφορετικά θα θεωρηθούμε επιπόλαιοι και αναξιόπιστοι. Χώρια που σίγουρα θα μας πουν: “το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός (πιάνει και τις γυναίκες) σοφού”.
Ένα ανεκδοτάκι που κυκλοφορούσε κάποτε ανάμεσα στους συμμαθητές μου, στο μάθημα των λατινικών: Ένας σκαντζόχοιρος κατεβαίνοντας από μια βούρτσα, μονολογεί: “errare humanum est” (το σφάλλειν ανθρώπινον).
