Ανιδιοτελής αγάπη – πώς θα αναγνωρίσετε αν τη βιώνετε
Η εισαγωγή σε ένα θέμα όπως η αγάπη που είναι συναίσθημα νομίζω που δεν χρειάζεται επεξηγήσεις και σίγουρα όχι βασικές έννοιες και λεπτομέρειες. Όλοι μας έχουμε αγαπήσει και έχουμε αγαπηθεί, ακόμη και εάν καμία φορά αισθανόμαστε απογοητευμένοι και μόνοι και μπορεί να μας λείπουν κάποια πράγματα. Αλλά ίσως εάν είμαστε ευλογημένοι και προνομιούχοι κοιτάξουμε δίπλα μας και δούμε τα μέλη της οικογενείας μας. Και κάποιες φορές (γιατί ναι υπάρχουν και δυσάρεστα παραδείγματα) βιώνουμε την αγάπη ιδιαίτερα από τους γονείς μας.
Εάν χρησιμοποιήσουμε ως πρωταρχικό παράδειγμα τους γονείς μας, αυτό γίνεται για να δοθεί μια μορφή της ανιδιοτελούς αγάπης. Η αγάπη αυτή είναι ανιδιοτελής γιατί είναι αγνή και αρχικά μονόπλευρη στα πρώτα στάδια της παιδικής ηλικίας. Όταν κάποιος σε φροντίσει χωρίς να σκέφτεται πρώτα τον εαυτό του και τις προσωπικές του ανάγκες, ναι είναι ανιδιοτέλεια. Όταν δεν υπάρχει εγωισμός και κράτημα, όπως ποιος θα δώσει και ποιος θα λάβει τα περισσότερα ή τα λιγότερα, κάνουμε λόγο για μία μη χρησιμοθηρική σχέση. Όπου το άλλο άτομο δεν θα επωφεληθεί με κάποιο τρόπο από εσένα, αλλά παρόλα αυτά απολαμβάνει να είναι εκεί, να προσφέρει και να ζει μαζί σου. Ίσως όμως το σημαντικότερο της ανιδιοτέλειας να είναι το ακόλουθο. Να μπορεί το άλλο μέλος να χαίρεται με τη χαρά σου, να αισθάνεται πραγματική σύνδεση μαζί σου σε τέτοιο βαθμό που να ζει το συναίσθημα σου με τον ίδιο τρόπο, χωρίς να χωράνε κακίες και ζήλιες μέσα του ή ανταγωνισμός. Όλα αυτά τα βιώνουν σε πρωταρχικό στάδιο οι γονείς μας, αλλά και κάποιοι κοντινοί μας άνθρωποι.
Σε επόμενη βάση ευαισθησίας και με την ικανότητα έπειτα της αντίληψης, το παιδί περνάει από τη διαδικασία της ενηλικίωσης και της ωρίμανσης και αρχίζει με όποιο τρόπο μπορεί να προσφέρει πίσω παρόμοια συναισθήματα. Εκεί μαθαίνουμε λοιπόν όλοι, σε αυτό το στάδιο της ζωής μας τι ζητάμε και τι θα θέλαμε να βιώνουμε και με τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Πολλές φορές κοιτάμε εξεταστικά τον άλλον και ζητάμε ίσως το ίδιο πράγμα που μας έχουν προσφέρει. Για το λόγο αυτό μπορούμε να πούμε ότι είμαστε και απαιτητικοί. Δεν μπορεί όμως μια γονεϊκή σχέση να είναι ίδια με μία συναισθηματική.
Υπάρχουν τρόποι βέβαια με τους οποίους αναγνωρίζουμε την ανιδιοτέλεια των συναισθημάτων του άλλου.
- Όταν ο άνθρωπος που έχουμε απέναντί μας θυμάται λεπτομέρειες για εμάς και νοιάζεται για τα συναισθήματά μας.
- Όταν ψάχνει να βρει μαζί μας μία λύση σε ένα πρόβλημα χωρίς να το κουκουλώνει, για να εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ήρεμοι.
- Επίσης όταν ο άνθρωπος με τον οποίο έχουμε σχέση, μπαίνει στη διαδικασία να κάνει μικρά πράγματα γιατί μας φτιάχνουν την διάθεση. Χωρίς με την στάση του να απαιτεί ανταπόδοση η να περιμένει κάτι αντίστοιχο.
- Πολύ βασικό είναι όμως ότι δεν μας κρίνει και συγχωρεί. Όλοι μας έχουμε στραβά, όλοι μας για κάποιον άλλον έχουμε αρνητικά. Παρόλα αυτά όμως, όταν υπάρχει κάτι αληθινό, ο άλλος σε συγχωρεί ακόμη και εάν κάτι τον έχει πληγώσει.
- Όταν έχει χρόνο και θέληση να ακούσει τη συγγνώμη σου και να εννοεί την δική του. Πολλές φορές το ευχάριστο είναι να μην ακούς μόνο την λέξη συγγνώμη, αλλά να αντιλαμβάνεσαι και την μεταμέλεια του άλλου. Σε αυτό το σημείο καταλαβαίνεις πραγματικά ότι ο άνθρωπός σου δεν ήθελε να σε στεναχωρήσει, γιατί το ίδιο αισθάνεται και εκείνος όταν εσύ δεν είσαι καλά.
Για να καταλήξουμε όμως η αληθινή αγάπη και η ανιδιοτελής, δεν είναι ο ενθουσιασμός του έρωτα, είναι άλλο πράγμα. Η αληθινή αγάπη είναι ένα συναίσθημα το οποίο έχεις εσύ ή ο άλλος και το κουβαλάς μέσα σου για αυτό το άτομο. Θα το καταλαβαίνεις όταν ακόμη και από απόσταση, ακόμη και εάν τα πράγματα έρθουν διαφορετικά εσύ θα χαίρεσαι για την πρόοδο του άλλου, ή θα τον βλέπεις να πραγματοποιεί τους στόχους του. Και νομίζω αυτό είναι η ανιδιοτέλεια, είτε το αντιλαμβανόμαστε εμείς, είτε όχι.
