Αλκίνοος Ιωαννίδης, ισόβιος ταξιδιώτης της μουσικής
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ανήκει στην νεότερη γενιά τραγουδοποιών, έχοντας διαγράψει ως τώρα μια μουσική πορεία, ούτε για μια στιγμή παρεκκλίνουσα από το δρόμο της καρδιάς του, χωρίς να παρασυρθεί από τον ευτελές μουσικό ανεμοστρόβιλο της εποχής. Είναι ένας καλλιτέχνης απολύτως αυτάρκης, ο οποίος γράφει στίχους, μουσική, ενορχηστρώνει τα κομμάτια και τα ερμηνεύει μοναδικά.
Έχει ένα πρόσωπο που βγάζει μια ήσυχη χαρά, μια ηρεμία και μια δύναμη μαζί και κρύβει μια φωνή αγγελική, μελωδική, σαν απαλό χάδι στ’ αυτιά μας. Ο Ιωαννίδης με τα αληθινά τραγούδια του και την αύρα του ως άνθρωπος έχει καταφέρει να κάνει κυρίως τους νέους να τρέχουν επάνω στο άρμα της μουσικής του και να τον ακολουθούν πιστά σε κάθε του δισκογραφική ή ζωντανή εμφάνιση.
Πρώτες μνήμες
Γεννήθηκε το 1969 στην Κύπρο, σε μια οικογένεια καλλιτεχνική, με τον πατέρα του τον Άντη να είναι ζωγράφος και τη μητέρα του, Μαριλένα εκφωνήτρια και ραδιοφωνική παραγωγός στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου. Ο αδελφός του, ο Λίνος, είναι ποιητής.
Σπούδασε κλασική κιθάρα στο Ευρωπαϊκό Ωδείο Λευκωσίας ενώ από μικρός είχε έμφυτη τάση στη μουσική. Επίσης, αγαπούσε πολύ τη ζωγραφική του πατέρα του και τη λογοτεχνία. Το 1989, κατέβηκε στην Αθήνα, οπότε και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Σε νεαρή ηλικία πρωταγωνίστησε σε δύο θεατρικές παραστάσεις στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.
Μεγάλωσε σε μια οικογένεια ελεύθερη, που απείχε παρασάγγας από τον καθωσπρεπισμό και τα στενά τυπικά όρια που τίθενται πάντα στα παιδιά. Παρ’ όλα αυτά, πάντα υπήρχαν αδιόρατα όρια που ποτέ δεν ετέθησαν, αλλά πάντα τηρούνταν, από αγάπη και σεβασμό προς τους γονείς. Ο πατέρας του, ένας άνθρωπος πολύ συγκρατημένος, έχει πει, πώς ήταν ώριμος και πονετικός από παιδί, «ο δρόμος του ήταν πάντα ο άνθρωπος». Δεν έμενε στον εαυτό του και πάντα κοίταζε τριγύρω, τί μπορεί να κάνει για τους άλλους. Αυτή η ανθρωπιά, είναι έκδηλη και στην τέχνη του.
Ένα μεγάλο ταλέντο και η μέχρι τώρα διαδρομή
Μια στιγμή, μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο με μια κιθάρα κι ένα, δυο όμορφα τραγούδια του Νίκου Ζούδιαρη, ήταν αρκετή για να κάνει τη Δήμητρα Γαλάνη να ανακαλύψει ένα μεγάλο ταλέντο. Ήταν μαζί με το φίλο και συνεργάτη του Νίκο Ζούδιαρη, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, όταν η Γαλάνη τους ρώτησε αν ενδιαφέρονται να κάνουν δίσκο.
Δεν είπε πολλά, όπως συνηθίζεται στο χώρο. Είπε μία κουβέντα και τα έκανε όλα, Κανόνισε μουσικούς, ενορχηστρωτή και ήταν υπεύθυνη στη διεύθυνση παραγωγής. Ήταν το 1993, όταν κυκλοφόρησε ο πρώτος προσωπικός του δίσκος, σε στίχους και μουσική του Νίκου Ζούδιαρη. Τα τραγούδια «Ζήνωνος» και «Στην Αγορά του Αλ Χαλίλι» κάνουν ιδιαίτερη αίσθηση στο τραγουδιστικό κοινό. Ειδικότερα, το δεύτερο αποτελεί μια μουσική «βόμβα», καθώς είναι μεγάλο σε λόγια, πράγμα που μπορεί να αποβεί μοιραίο για τη πορεία ενός τραγουδιού προς τον κόσμο, έχει, όμως, πλήθος από εικόνες και μεταφέρει μια μαγεία και μια γοητεία, βγαλμένη από τα καλύτερα παραμύθια.
Από το 1997 και έπειτα βγάζει μια σειρά από προσωπικούς δίσκους που φέρουν την υπογραφή του σε στίχους και μουσική. Πολύ σημαντικές και ευρέως αναγνωρίσιμες επιτυχίες του είναι: «Παράκληση», «Όσα η αγάπη ονειρεύεται», «Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ», «Θα ‘μια κοντά σου όταν με θες» και πολλά ακόμα. Έχει συμμετάσχει σε δισκογραφικές δουλειές άλλων συναδέλφων, ερμηνεύοντας τραγούδια άλλων δημιουργών. Έχει συνεργαστεί με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τη Μαρία Φαραντούρη, τη Χαρούλα Αλεξίου, το Σωκράτη Μάλαμα. Ξεχωριστή ήταν η συνύπαρξη του επί σκηνής με άλλους τραγουδιστές, όπως ο Νίκος Παπάζογλου, στην μουσικοχορευτική παράσταση του Διονύση Σαββόπουλου, «Αχαρνής».
Συνθέτει μουσική για θεατρικές παραστάσεις, ενώ η αναζήτησή του στη μουσική είναι διαρκής. Το 2005 παρακολούθησε για κάποιους μήνες μαθήματα στο Κονσερβατόριο της Αγίας Πετρούπολης, στη Ρωσία. Επίσης, έχει επισκεφτεί αρκετές φορές το Άγιο Όρος, με σκοπό να γνωρίσει τις ρίζες μας στα βυζαντινά μουσικά άκρα. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσες και πολύ αξιόλογες οι συμπράξεις του με διάφορα κρατικά σύνολα και ορχήστρες, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό και στην γενέτειρά του, την Κύπρο.
Καλλιτέχνης
Κουβαλώντας τις επιρροές από το Χατζιδάκη, το Σαββόπουλο, το Λοϊζο, το Θεοδωράκη, τη ροκ της εφηβείας, την ξένη εναλλακτική μουσική, τη βυζαντινή και την παραδοσιακή μουσική της Κύπρου, μπήκε στο μουσικό καφενείο με έναν σκοπό, να μιλήσει για όσα αγαπά.
Τα τραγούδια του περικλείουν όσα έχει ζήσει, όσα δεν έχει ζήσει, όσα έχει κι όσα δεν έχει, όσα του λείπουν και όσα δεν του λείπουν. Είναι απολύτως βιωματικά, γραμμένα πάντα σε στιγμές που είναι μόνος και όπως χαρακτηριστικά, λέει ο ίδιος: «Το τραγούδι είναι ομαδική τέχνη. Η συνεργασία τρέφει. Μου λείπουν οι παρέες τις νύχτες, στις πλατείες, στο δημιουργικό επίπεδο. Εγώ γράφω, όταν η ζωή απουσιάζει. Θέλω να δημιουργήσω, όταν είμαι μόνος».
Αγαπά τη μουσική μ’ ένα άσβεστο πάθος και αυτό φαίνεται. Το διαφορετικό στον Αλκίνοο Ιωαννίδη είναι, ότι ενώ έχει το δικό του ύφος στα τραγούδια, η πρωτοτυπία δεν έγινε ποτέ αυτοσκοπός. Δεν τον αφορά να φέρει το καινούργιο, ούτε τον ενοχλεί αν ο ήχος είναι «παλιομοδίτικος». Αυτό που επιζητά είναι να γίνει αποδεκτός στον κόσμο με το αληθινό του πρόσωπο και όχι με τη σκιά του.
Με τους συνεργάτες μουσικούς του διατηρεί βαθιές σχέσεις αγάπης και μέσα στα χρόνια της μουσικής του πορείας, έχει μοιραστεί μαζί τους στιγμές μαγικές και ουσιαστικές. Τον ενδιαφέρει πολύ τα τραγούδια που γράφει να αφορούν και αυτούς, να μοιράζονται την ίδια αγάπη και το ίδιο μεράκι για αυτά.
Χαίρει μεγάλης εκτίμησης των ανθρώπων που απαρτίζουν το μουσικό πεντάγραμμο, γεγονός που φαίνεται και από τις συνεργασίες του. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος λέει για εκείνον: «Ο Ιωαννίδης είναι ένας σπουδαίος μουσικός. Δεν έχω ακούσει ποτέ στο χώρο για εκείνον αρνητική κουβέντα. Αυτά που γράφει δεν είναι όσα κουβεντιάζουμε κάθε μέρα, έχουν μια αλλιώτικη ροή, μια αναζήτηση των στίχων, των λέξεων. Είναι ένα φροντιστήριο». Η Χάρις Αλεξίου τον έχει χαρακτηρίσει ως έναν πολύ μεγάλο καλλιτέχνη.
Τρυφερός και ρομαντικός
Ο Ιωαννίδης είναι αισιόδοξος με τα πόδια του να πατούν στη γη και τη ψυχή του να πετά στον ουρανό, ψάχνοντας να «βουρλιστεί» ανάμεσα στις νότες της μουσικής. Από τους επαίνους και τα καλά λόγια, κρατάει πάντα το ελάχιστο, καταφέρνοντας τη μουσική επιτυχία που αντανακλάται μέσα από μια σεμνότητα. Είναι επαναστάτης, φανερώνοντας το ήρεμα και χωρίς φορτωμένες υπερβολές, πάντοτε με αφετηρία τη βαθιά αγάπη για κάτι κι όχι το μίσος για ό,τι εκείνον δεν εκφράζει. Είναι σαφώς διαχωρισμένος και αποστασιοποιημένος από τις κομματικές συναυλίες.
Υπηρετεί τη μουσική και φέρει πάντα μια ευθύνη και έναν σεβασμό απέναντι στον κόσμο που τον ακούει και τον στηρίζει σε κάθε καλλιτεχνικό του βήμα. Σε κάθε τραγούδι που γράφει, βάζει ένα μικρό διαμάντι, απόσταγμα ψυχής που κάποιοι μπορεί να το δουν, άλλοι όχι. Πάντως σίγουρα, από τη στιγμή που το φανερώνει στον κόσμο, το τραγούδι ανήκει πια σε αυτούς, εφοδιασμένο και έτοιμο από εκείνον να διαγράψει τη δική του πορεία.
Είναι ένας άνθρωπος απολύτως ισορροπημένος, προικισμένος με μια υπέροχη φωνή και ευλογημένος να κάνει επάγγελμά του, αυτό ακριβώς που αγαπά μέσα σ’ ένα δύσκολο χώρο με πολλά φώτα, τα οποία, όμως, έχει καταφέρει να κρατήσει μακρυά του. Είναι παντρεμένος από το 2006 και έχει τρία παιδιά.
Ο Ιωαννίδης είναι μια ζωντανή ελπίδα για τη διαδρομή της ελληνικής μουσικής, αποτελώντας ένα φάρο ποιότητας και ήθους. Ευχόμαστε να συνεχίσει να μας ταξιδεύει για πολλά πολλά χρόνια ακόμα και με τα τραγούδια του να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας…
