Άκου τον εαυτόν σου, δεν υπάρχουν «πρέπει» στο πώς νιώθουμε
Οι εποχές που περνάμε είναι δύσκολες, τα πράγματα είναι άγρια εκεί έξω λόγω της οικονομικής κρίσης, της κρίσης των αξιών και των ψυχολογικών μεταπτώσεων που έχουμε. Όλες αυτές οι καταστάσεις μας έχουν επηρεάσει πολύ και με ποικίλους τρόπους. Αν ήμασταν ευαίσθητοι πριν, τώρα έχουμε γίνει μελαγχολικοί και ορισμένοι έχουμε εκδηλώσει ακόμη και κατάθλιψη. Όλα αυτά όμως είναι γνωστά, τα τελευταία χρόνια τα έχουμε διαβάσει, τα έχουμε δει σε φίλους μας, σε δικούς μας ανθρώπους ή τα έχουμε βιώσει οι ίδιοι.
Επίσης, αυτό που έχουμε βαρεθεί να διαβάζουμε και να ακούμε είναι πως θα πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, να είμαστε δυνατοί, να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τα προβλήματα και να μην επηρεαζόμαστε από την κρίση. Κατά πόσο είναι εφικτό αυτό να γίνει; Είναι σωστό να καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας, να προσπαθούμε να πνίξουμε αυτά που νιώθουμε προκειμένου να μην στενοχωρήσουμε τους γύρω μας;
Πολλοί από μας καταπιεζόμαστε μια ζωή, από την οικογένεια μας, από τους φίλους μας, από τον σύντροφό μας, ενώ η χειρότερη μορφή καταπίεσης είναι αυτή που υποβάλουμε στον ίδιο τον εαυτό μας. Δεν είναι υποχρεωτικό να είμαστε καλά, αυτή η κατάσταση ευτυχίας που μας επιβάλλουν μας δημιουργεί μεγαλύτερο άγχος από αυτό της οικονομικής κρίσης.
Υπάρχει ένα γενικευμένο κλίμα να αρχίσουμε όλοι να νιώθουμε καλά. Γι’ αυτό και τα τελευταία χρόνια πολλοί μιλούν για το κίνημα της θετικής ψυχολογίας. Όταν αναφερόμαστε σε αυτόν τον όρο, εννοούμε τη μελέτη της φύσης, ανάπτυξης και ρόλου των συναισθημάτων, των γνώσεων και συμπεριφορών που συνδέονται με αυξημένη ικανοποίηση από τη ζωή και λειτουργική σχέση με το κοινωνικό περιβάλλον. Στην καθημερινότητα αυτός ο τομέας της ψυχολογίας έχει πολλές εφαρμογές, μας βοηθάει να σκεφτόμαστε πιο θετικά, να αναγνωρίζουμε τα καλά πράγματα που μας συμβαίνουν και να διαχειριζόμαστε σωστά τα συναισθήματά μας.
Πώς, όμως, όλα αυτά βρίσκουν εφαρμογή στην πράξη; Είναι εφικτό να είμαστε χαρούμενοι, αισιόδοξοι και να απορρίπτουμε τα αρνητικά συναισθήματα; Είναι σημαντικό να ακούμε τον εαυτό μας και να νιώθουμε τις ανάγκες που έχουμε κάθε φορά. Είναι αναγκαίο να περνάμε μια περίοδο θλίψης και περισυλλογής, μια περίοδο που θέλουμε να κλειστούμε στον εαυτό μας και να βιώσουμε το εσωτερικό μας πένθος.
Ας μην καταπιεζόμαστε από φίλους και οικογένεια να βγούμε, να είμαστε καλά, ενώ δεν νιώθουμε έτσι. Αν θέλουμε το Σαββατοκύριακο να τεμπελιάσουμε και να μείνουμε στο κρεβάτι ας το κάνουμε. Δεν υπάρχουν «πρέπει», υπάρχουν μόνο «θέλω». Φυσικά όλα αυτά σε λογικά πλαίσια και εφόσον δεν γινόμαστε αυτοκαταστροφικοί και δεν μιλάμε για ψυχικές ασθένειες που σχετίζονται με τη διάθεση. Σε αυτές τις περιπτώσεις ζητάμε τη βοήθεια του ειδικού, ψυχιάτρου ή ψυχολόγου.
