Αφιέρωμα στη ζωή της Εντίθ Πιάφ
Το αστέρι της λυρικής σκηνής γεννήθηκε στις 19 του Δεκέμβρη το 1915, κόρη του ακροβάτη Λουί Αλφόνς Γκασσιόν και της λυρικής τραγουδίστριας Ανιτά Μεγιάρ. Το 1917 εγκαταλείφτηκε από τη μητέρα της και ο πατέρας της την πήγε στη μητέρα του στο Μπερνέ της Νορμανδίας, η οποία ήταν ιδιοκτήτρια οίκου ανοχής. Στην ηλικία 7 χρονών ο πατέρας της την παίρνει μαζί του στις περιοδείες του τσίρκου σε όλη τη Γαλλία.
Το ξεκίνημα της καριέρας
Αν και ο πατέρας της θέλει να την κάνει ακροβάτη, καταλαβαίνει γρήγορα πως η κόρη του έχει όλο το ταλέντο στον λαιμό και καθόλου στο κορμί. Μόλις έφτασε στην ηλικία των 15 ετών έχοντας ανακαλύψει τη θαυμάσια φωνή της εγκαταλείπει τον πατέρα της για να ζήσει στο Παρίσι τραγουδώντας στους δρόμους. Μετέπειτα στην ηλικία των 17 ετών γνωρίζει τον Λουί Ντυπόν, όπου ζήσανε μαζί σε έναν χρόνο. Η ίδια γεννά το παιδί τους, το οποίο και πεθαίνει μετά από 2 χρόνια από μηνιγγίτιδα.
Παρόλα αυτά, εκείνη συνεχίζει να τραγουδά στους δρόμους της Πιγκάλ και εκεί γνωρίζει τον Λουί Λεπλέ, διευθυντή του καλύτερου παρισινού καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία. Τότε είναι που υπογράφει συμβόλαιο μαζί της και τη βαφτίζει ως «Mome Piaf» (μικρό σπουργίτι) και της βγάζει το 1935 τον πρώτο της δίσκο. Δυστυχώς, μετά από λίγο καιρό, ο μέντοράς της δολοφονείται και κατηγορείται ότι γνωρίζει τον δολοφόνο και δεν τον καταδίδει. Βέβαια, αθωώνεται με τη βοήθεια ενός νέου συντρόφου της, τον Ρεμόν Ασό, και φεύγει για να ζήσει στην επαρχία για λίγο μέχρι που επιστρέφει στο Παρίσι το 1937.
Στην πορεία δίνει συναυλίες για αιχμάλωτους πολέμου κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και εισάγει πλαστές άδειες εργασίας στα κέντρα κράτησης αιχμαλώτων και βοηθάει πολλούς Γάλλους φαντάρους να δραπετεύσουν. Έτσι στα 23 της χρόνια πια είναι μια μεγάλη προσωπικότητα και γυρνάει την πρώτη της ταινία που θριαμβεύει. Έκτοτε ξεκινά την πετυχημένη της καριέρα και ζει μια έντονη προσωπική ζωή. Το 1945 γράφει το La vie en rose, μία επιτυχία αξεπέραστη, και γράφει περίπου 80 τραγούδια συνολικά καθ’ όλη την καριέρα της. Τότε ήταν που γνώρισε τις μεγάλες της δόξες.
Οι καταχρήσεις, ο θρίαμβος και οι έρωτες
Όμως ακόμη ένα παιχνίδι της μοίρας τη βυθίζει στην κατάθλιψη και σε συνδυασμό με εξαρτήσεις από αλκοόλ και φάρμακα η υγεία της χειροτερεύει. Αιτία αποτέλεσε ο θάνατος του μεγάλου της έρωτα Μερσέλ Σερντάν σε αεροπορικό δυστύχημα που δεν μπόρεσε να ξεπεράσει ποτέ.
Στη χρονιά του 1952 παντρεύεται τον τραγουδιστή Ζακ Πιλ και δίνει ρεσιτάλ καθώς προσπαθούσε να απεξαρτηθεί από τις ουσίες που την είχαν καταβάλει. Γι’ αυτό έκανε και κάποιες εξαιρετικές ηχογραφήσεις. Τα επόμενα χρόνια βρισκόταν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και απομονώνεται.
Αλλά το 1955 θα τραγουδήσει στο θέατρο Ολυμπιά δίνοντας μια φανταστική παράσταση. Επιπρόσθετα, κάνει μια μεγάλη περιοδεία στην Αμερική και πλέον είναι μια διεθνής σταρ. Επίσης, χωρισμένη πια από τον Πιλ, ζει μια έντονη σχέση με ένα νεώτερο τραγουδιστή, Ζωρζ Μουστακί, που συνέθεσε για εκείνη την επιτυχία Milord.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 σε ένα κονσέρτο στη Στοκχόλμη, η Πιάφ καταρρέει στη σκηνή και διαγιγνώσκεται με καρκίνο. Εκείνη δεν πτοείται και συνεχίζει ακάθεκτη τις περιοδείες που είχε να διατελέσει έχοντας στο πλάι της νοσοκόμα που της χορηγεί μορφίνη για τους πόνους.
Το 1960 τραγουδά το Non, je ne regrette rien και συνεχίζει να θριαμβεύει παρότι σφαγιάζει από τους πόνους στη σκηνή. Και τότε γνωρίζει τον τελευταίο της έρωτα τον Έλληνα Θεοφάνη Λαμπουκά, που ήταν κατά πολύ νεότερός της και τον παντρεύεται. Το καλοκαίρι αυτό, λοιπόν, αποκτά το πρώτο της βραβείο της Ακαδημίας Charles Cros.
Εν τέλει στις 11 Οκτωβρίου 1963 στα 48 της χρόνια πέθανε από κίρρωση, όπου η ταφή της γίνεται στο Παρίσι στο κοιμητήριο Περ Λασέζ. Φυσικά, στήθηκε και γλυπτό προς τιμήν της και υπάρχει και ένα μουσείο με το όνομά της, στο οποίο εκτίθενται τα προσωπικά της αντικείμενα.
Η παρακαταθήκη
Τα τραγούδια της και η παρακαταθήκη που άφησε στην ιστορία της λυρικής σκηνής είναι αξιοσημείωτη και γι’ αυτό οι ύστερες νέες γενεές επανεκτελούν τα τραγούδια-θησαυρούς της.
Μάλιστα, ο Ολιβιέ Νταάν κάνει ταινία την ταραχώδη ζωή της αφού αποτέλεσε πηγή έμπνευσης με την εναλλαγή της ύψιστης επιτυχίας στον πόνο και τούμπαλιν. Η ταινία La Mome θεωρείται από τις κλασσικές επιτυχίες του κινηματογράφου και προβλήθηκε και στην Ελλάδα με τίτλο Ζωή σαν Τριαντάφυλλο.
