«Αν όμως γινόμουν πράσινο έντομο, πάλι θα μ΄ αγαπούσες, πάλι θα με αγκάλιαζες και θα με φιλούσες;» «Φυσικά» είπε η …
Όπως ένα φτερό στον άνεμο
«Κάποιες φορές η Άννα αισθάνεται σαν αποδημητικό πουλί, που πετάει προς το Βορρά κάθε άνοιξη, που πετά προς το Νότο κάθε φθινόπωρο. Κι η οικογένειά της μοιάζει σαν ένα κοπάδι αγριόχηνες που πηγαινοέρχεται.»
Πως είναι άραγε να είσαι πρόσφυγας, να μην έχεις ένα σταθερό σπίτι, να μη βλέπεις τις εποχές του χρόνου να περνούν από την ίδια πόλη, την ίδια γειτονιά ή ακόμη και την ίδια χώρα;
Tα αποδημητικά πουλιά μεταναστεύουν κάθε άνοιξη και φθινόπωρο αναζητώντας τον ήλιο, τη ζέστη, το φως και το χρώμα. Εγκαταλείπουν σε ομάδες το προσωρινό τους σπίτι για να αναζητήσουν μία νέα ελπίδα, προσπαθούν όπως μπορούν να βρουν για εκείνα και τις οικογένειες τους ευνοϊκότερες συνθήκες διαβίωσης. Έτσι, ανοίγουν τα μεγάλα πουλιά ανοίγουν τις φτερούγες τους για να μεταφέρουν τους πιο αδύναμους και τα μικρά τους. Λίγο πριν τη μεγάλη αναχώρηση μαζεύονται όλα μαζί για τις… τελευταίες λεπτομέρειες και η αναζήτηση ξεκινάει, για ακόμη μία φορά. Τα φθινοπωρινά φύλλα φεύγουν και εκείνα κάθε απόγευμα. Ταξιδεύουν έχοντας για πλοηγό τους τον αέρα. Ο προορισμός άγνωστος. Άλλωστε εκείνα, δεν αποφάσισαν να ταξιδέψουν, μπορεί και να μην ήθελαν. Δεν τους ρώτησε κανένας. Απλώς πέφτουν και η περιπέτεια τους ξεκινάει. Φτερό στον άνεμο, χωρίς σπίτι, χωρίς πατρίδα
Φτερό στον άνεμο είναι και η μικρή Άννα, η οποία κάθε τόσο αλλάζει σπίτι μαζί με την οικογένεια της. Εκείνη αναρωτιέται πως είναι άραγε να έχεις δικό σου δωμάτιο και ένα ποδήλατο, πως είναι άραγε να μπορείς να ριζώσεις κάπου για πάντα, όπως τα δέντρα; Αυτά σκέφτεται η ηρωίδα στο παραμύθι «Φτερό στον άνεμο» της συγγραφέως Maxine Trottier, από τις εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη. Ένα παιδικό βιβλίο που θίγει με τρόπο τρυφερό, ζωντανό και εύληπτο το θέμα : ρατσισμός-πρόσφυγες.
Μέσα από το γεμάτο με όμορφες φιγούρες και χρώματα εικονογραφικό στήσιμο, οι μικροί μας αναγνώστες έρχονται σε επαφή με ένα ευαίσθητο κοινωνικό ζήτημα, το οποίο αποτελεί καθημερινότητα για πολλούς συνανθρώπους μας. Η Άννα με τις ευφάνταστες παρομοιώσεις της περιγράφει με γλαφυρότητα όσα μπορεί να νιώθει, να βιώνει, αλλά και να έχει ανάγκη ένα προσφυγόπουλο, το οποίο παρά τη θέλησή του έχει βρεθεί σε ένα νέο σπίτι, νιώθοντας ανά πάσα στιγμή στον ώμο του τα γεμάτο απορία και κριτική βλέμματα των υπολοίπων. Η ζωή του κοριτσιού μοιάζει με έναν αδιάκοπο στίβο μάχης, ένα κόσμο που διακρίνεται από συνεχείς μεταφορτώσεις, άλλοτε λαγός που τρέχει να κρυφτεί στο λαγούμι του, άλλοτε εργατική μέλισσα, μα πιο πολύ η ζωή της μοιάζει με εκείνη των διαβατάρικων πουλιών.
Ένα παραμύθι γεμάτο συναισθήματα, το οποίο έρχεται να ευαισθητοποιήσει και να ενδυναμώσει την ενσυναίσθηση των παιδιών, ώστε να κατανοήσουν ότι η μετανάστευση πολλές φορές δεν είναι επιλογή.
