Συνέντευξη με τη Σμαράγδα Καρύδη
Τετάρτη απόγευμα λίγο πριν την έναρξη της παράστασης «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» στο Μικρό Παλλάς και το flowmagazine.gr βρέθηκε στο καμαρίνι της Σμαράγδας Καρύδη… Ξεχωριστή για το ερμηνευτικό της ταλέντο και το ιδιαίτερο χιούμορ της, πρωταγωνιστεί ανάμεσα στους πιο πετυχημένους ηθοποιούς του σήμερα. Με άνεση και ξεκάθαρες τοποθετήσεις η Σμαράγδα Καρύδη μίλησε στο ηλεκτρονικό περιοδικό μας όχι μόνο για την επιτυχία της παράστασης που πρωταγωνιστεί αλλά και για τον έρωτα, τις σχέσεις, τα όνειρά και τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας…
– Ποια είναι τα μηνύματα που βγάζει η παράσταση προς τα έξω;
– Δεν νομίζω ότι η παράσταση προωθεί συγκεκριμένα μηνύματα. Σε κάθε έργο τέχνης ο θεατής παρατηρεί από τη δική του οπτική γωνία. Ουσιαστικά το έργο αναφέρεται στις ερωτικές σχέσεις και πιο πολύ από τη μεριά των γυναικών. Οι άντρες συνήθως δεν αναλύουν όσα νιώθουν μέσα σε μια σχέση. Μέσα στο έργο υπάρχουν ακριβώς επειδή υπάρχουν οι γυναίκες… και ο Αλμοδόβαρ αγαπάει πολύ τις γυναίκες!
– Γιατί πιστεύετε ότι οι γυναίκες «παραμυθιάζονται» από τα λόγια των αντρών;
– 
Επειδή το θέλουν! Καμία γυναίκα δεν παραμυθιάζεται ούτε καταστρέφεται από τα λόγια των αντρών χωρίς να έχει αφήσει τα περιθώρια για να γίνει κάτι τέτοιο. Γιατί αν δεν πονέσεις μέσα στον έρωτα… πώς θα καταλάβεις άλλωστε ότι τον έζησες;
– Τι μπορεί να σας φέρει στα πρόθυρα νευρικής κρίσης σε μια σχέση;
– Γενικά είμαι πολύ δοτική σε μια σχέση, απλά μπορώ να υπερβώ τα όρια μου όταν ο άλλος δεν μου αφήνει ελεύθερο χώρο για να «αναπνεύσω». Συνήθως το «χώρο» μου τον παραχωρώ από μόνη μου στον άλλον και δεν μου αρέσει να τον «παραβιάζουν» με βίαιο τρόπο.
– Η παράσταση στηρίζεται στην ομώνυμη ταινία του Αλμοδόβαρ. Αξίζει να την παρακολουθήσει κάποιος αν έχει ήδη δει την ταινία;
– Πολλά έργα μας γοητεύουν ακόμα και αν γνωρίζουμε το φινάλε, όπως πολλά κλασσικά κείμενα π.χ. «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Στο θέατρο δεν κυριαρχεί μόνο η υπόθεση του έργου, γεγονός που αποδεικνύεται αν σκεφτούμε σε πόσα έργα γνωρίζουμε ήδη την πλοκή και πόσα θέλουμε να παρακολουθήσουμε ξανά και ξανά.
– Τελικά μπορεί να μεταφερθεί ένα κινηματογραφικό έργο σε θεατρικό;
– Νομίζω ότι η μεταφορά στο θεατρικό σανίδι έχει γίνει με άψογο τρόπο. Αυτό οφείλεται στον Θοδωρή Πετρόπουλο, που επιμελήθηκε τη διασκευή του έργου και στον Γιάννη Κακλέα, που ταίριαξε υπερβολικά με το εξωφρενικό στυλ του Αλμοδόβαρ. Πάντως με ένα παράξενο τρόπο η παράσταση χαρακτηρίζεται όχι μόνο ως «Αλμοδοβαρική» αλλά και ως «Κακλεϊκη» ταυτόχρονα.
– Η Σμαράγδα Καρύδη έχει κοινά χαρακτηριστικά με το ρόλο της Πέπας;
– Δεν μπορώ να πω ότι έχω ακριβώς κοινά στοιχεία με την Πέπα. Ίσως το γεγονός ότι και εγώ μερικές φορές γίνομαι μελοδραματική στις ερωτικές μου σχέσεις είναι το στοιχείο που μας ενώνει. Αναγκαστικά όμως διαθέτω ένα κομμάτι της, αφού από εμένα αντλώ στοιχεία για να μπορέσω να ερμηνεύσω το ρόλο.
– Έχετε εκπληρώσει τα όνειρα που είχατε για το θέατρο;
– Η γενικότερη δουλεία μου στο χώρο ήταν πραγματικά πάνω από τις προσδοκίες μου. Όσον αφορά την παράσταση, στην αρχή είχα ενδοιασμούς για το αν θεωρείται παλιό το έργο και αν θα έχει ανταπόκριση στον κόσμο. Τελικά όμως αποδείχτηκε ότι ο κόσμος είναι θετικός καθώς το έργο διαθέτει ένα θέμα εντελώς διαχρονικό. Μόνο και μόνο το στοιχείο των 80s που κυριαρχεί στο έργο μεταφέρει χαρούμενα συναισθήματα και ταξιδεύει το κοινό σε μια άλλη εποχή.
–
Φέτος παρακολουθήσατε κάποια άλλη θεατρική παράσταση;
– Πέρυσι που είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο παρακολουθούσα συνέχεια παραστάσεις. Μπορεί να είχα δει συνολικά και 50 παραστάσεις. Φέτος όμως λόγω των υποχρεώσεων του θεάτρου έχω παρακολουθήσει ελάχιστα πράγματα. Αυτή η παράσταση που ήταν πραγματικά καλή και μου έκανε εντύπωση ήταν αυτή του Θοδωρή Αθερίδη και της Γωγώ Μπρέμπου στο Θέατρο «Βρετάνια».
– Υπάρχουν στοιχεία του εαυτού σας που θα θέλατε να διορθώσετε;
– Προσπαθώ πάντα να γίνομαι καλύτερη ως ηθοποιός αλλά και ως άνθρωπος, ειδικά όσο μεγαλώνω. Αρχίζω να ωριμάζω και να χαλαρώνω περισσότερο, βρίσκοντας έτσι τα στοιχεία που πρέπει να διορθώσω και τον τρόπο για να εξελιχθώ.
– Τι φοβάστε περισσότερο στο σήμερα; Αγανακτείτε με την τωρινή κατάσταση;
– Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει και φοβάμαι ότι υπάρχει πιθανότητα να μην αντέξουμε στο τέλος. Ο καθένας μας μπορεί να ζήσει με λιγότερα χρήματα αλλά τι θα γίνει αν αυτή η κατάσταση φτάσει σε σημείο πρωτόγνωρο;… Και βέβαια αγανακτώ! Με όλους και με τον εαυτό μου ακόμα. Δεν νομίζω ότι φταίνε αποκλειστικά οι «πάνω» από εμάς, αφού οι «πάνω» και οι «κάτω» αποτελούν ένα αλληλένδετο κομμάτι.
